Rond twee uur zitten we weer in de trein, de laatste keer
dat wij naar de stad gaan. In het weekend is het duidelijk drukker in de stad
dan door de week. We hebben nog een paar dingen die we nog wel erg graag willen
zien en doen, eigenlijk raken wij niet uit gekeken.
We gaan als eerste naar Santa Maria della Concezione,
grielen in de crypte van de Santa Maria. Nu zijn we een aantal jaren in de
catacombe van Parijs geweest, hier wandel je in een ondergrondse langs
duizenden botten soort bij soort opgestapeld, het is er donker, ruikt muf en
het is luguber.
Bij de uitgang een strenge tassen controle, elke dag is
er een idioot die een schedel probeert te pikken.
De Santa Maria della Concezione verbergt een luguber
tafereel staat in het boekje. In de grafkelder zijn de botten van vierduizend
monniken gebruikt om vij kapellen te versieren. Sommige botten vormen
christelijke symbolen en er hangen ook volledige skeletten, gehuld in pijen. In
de laatste kapel lees je hun boodschap aan de bezoeker: Wat u bent, zijn wij
geweest, wat wij zijn, zult u worden.
Natuurlijk is het een luguber idee, maar door de manier
waar op het is gemaakt en is samengesteld heel erg bijzonder en geen grafkelder
maar kunst.
We gaan op zoek naar een straatje bij het Pantheon waar
ik de eerste dag leuke souvenirs zag, ben niet leuker tegen gekomen, dus weer
terug naar af. Goed geslaagd!
Bij het Pantheon is het veel drukker dan de eerste dag
van ons verblijf. Geen wonder er staat midden op het plein een prachtige Italiaan
te galmen als Andrea Bocelli. Naast mij staat een Italiaanse dame zachtjes mee
te neuriën wat zachtjes over gaat tot zingen totdat ze in eens haar longen
vol zuigt met lucht en zo mooi haar partij over het plein galmt. Een daverend
applaus volgt. De dame verdwijnt in het publiek. De zanger gaat verder met zijn
repertoire. Dit zijn toch de pareltjes van de dag, zoiets kan echt ontroeren.
We hebben nog een wandeling langs de Tiber op het lijstje
staan en een wandeling over de Engelenbrug bij het Vaticaan. Waren we helemaal
vergeten toen we bij het Vaticaan waren. Nu we toch zo dicht bij zijn wil ik
nog graag even terug naar het St Pieter plein, vooral nog even het totaal
plaatje en de zuilen galerij bekijken.
Het Vaticaan blijft zo bijzonder een land in een land met
hun eigen politie, eigen kostuums en wat een mooi boys (-;
Zo wie zo, wat een politie in allerlei soorten en maten
en rangen en standen, zoveel militairen, legervoertuigen in de stad. Wat me
daarbij vooral op valt het geeft nergens onrust, ze wijzen veel de weg, staan
gezellig te kletsen, het hoort bij het straatbeeld.
Rond half 8 hebben we de 10.000 stappen allang weer gehad
en we nemen afscheid van Italië.
We stappen in de trein en vlak voordat de deuren sluiten
springt de Spaanse familie erin waar we al eerder mee in de trein hebben
gezeten. De vader en dochter herkennen ons meteen en zwaaien. Waar wij vandaan
komen. We kletsen over de temperatuur, cultuur en het eten. We zijn er bijna, helaas
de deuren gaan niet open, tja dan kan je ook niet uitstappen.
Er zit niks anders op, we reizen een stationnetje verder om
daar met zijn zessen een trein terug te nemen.
Nog 1 nachtje scheef slapen…..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten