We slapen uit, nou ja uit, rond half 9 zijn we er wel uit
maar gaan op ons gemakje opstarten.
Ik ben geen uitslaper maar ook niet echt een ochtendmens.
We willen rond elf uur vertrekken en dan in de stad blijven eten. Als je dan al
rond 10 uur in de stad bent is het een erg lange dag voor de voetjes. Rond
elven wandelen wij richting het station. Het blijft een bijzonder gezicht een
oud vervallen stationnetje met daarnaast het nieuwe stationnetje. De auto’s in dit
straatje zijn 3 rijen dik geparkeerd, de één heeft nog meer deuken dan de
ander. Ze werken waarschijnlijk allemaal bij de zelfde bank of kantoor want ze
zullen toch echt op elkaar moeten wachten om te kunnen vertrekken.
Bij het station aangekomen doet onze weekkaart het niet.
Ligt dat aan ons? Geen idee, Johan springt over het poortje, nou dat gaat mij
echt niet lukken, hoop dat niemand het ziet maar onhandig met mijn rugzak op
kruip ik eronder door. We lopen via de tunnel naar het juiste perron en zien
dat een Italiaanse signora hetzelfde probleem heeft. We roepen dat hij het bij
ons ook niet doet. Johan gebaart erover heen en ik eronder door. Gracia, Gracia
en ze kruipt eronder door. Een heel verhaal of het kaartje het nu wel doet.
Vast wel want je hoeft hier ook niet uit te checken. Er wordt niets
geregistreerd en bovendien na 10 dagen Italië moet ik de eerste conducteur nog
tegen komen.
Er komt nog een echtpaar aan, de signora roept dat ze
erover heen kunnen met een knipoog. De man springt er overheen en mevr kruipt
er onder door. De trein komt er net aan waardoor ze het op het rennen zetten en
met een hijg en puf in de trein belanden. Met dat hij gaat zitten zie ik zijn
gezicht wit worden en het zweet loopt langs het hoofd. Dat gaat vast niet goed.
Hij wil staan en frisse lucht, niet handig, hij is nogal lang en de trein
boemelt enorm. Hij hangt aan de paal. We vragen of we wat kunnen doen of ergens
mee kunnen helpen. Hij haalt het eindstation en we zien ze niet weer.
Op het eindstation is het aardig wat drukker dan maandag,
zeg maar rustig, jeetje wat is het hier druk. We stappen over in de metro naar
het collosseo. Dat bespaart ons een hele tippel en we hebben het kaartje niet
voor niets. We stappen daar uit en komen in een mensen massa terecht niet
normaal. Er staat al een mega rij te wachten en talloze mensen die de weg
zoeken, talloze schoolklassen die verdwaasd met witte bekkies bij de groep
moeten blijven en nog meer mensen die jou een ticket willen verkopen zodat je
niet in de rij hoeft te staan. Ik word gillen gek, het had niet veel gescheeld
of ik had heel hard geschreeuwd en nou op…… allemaal. Voor mij, achter mij,
naast mij, telkens voel ik een arm aan mij; Signora ……, Madame………
Goed, wij proberen te overleggen, Johan werd niet gillend
gek van hun, maar wel van mij, hij hoort het verkoop praatje aan.
We moeten minstens een uur wachten om een kaartje te
kunnen kopen, dan nog door de beveiliging en dan pas ga je naar binnen. Bij de
guy koop je een ticket 12 euro meer, dan ga je met een groep van 12 personen
onder begeleiding van een gids die je 45 minuten alles verteld, daarna heb je
ruim een uur om rond te dwalen om foto’s te maken en kan je nog een keer
gebruik van de gids maken bij Palatino. Wat is wijsheid, worden wij hier
belazert of zijn we binnen 15 minuten binnen en horen we een interessant
verhaal.
De tweede Guy die ons aansprak, had net als de eerste Guy
wel een bordje met Informatiepunt om zijn nek hangen. Hij verteld tijdens zijn
snelle praatje dat je 8 jaar leren moet om gids te mogen zijn en dat hij
volgend jaar eindelijk gids mag zijn. Wij gokken het erop, we worden hoogstens
voor 24 euro belazert en zonder bluf is het leven duf. We moeten mee lopen naar
de rand van het plein voelt heel raar alsof we een dealtje maken, doen we ook,
maar toch…
Op de rand van een één of andere bloembak zitten meerdere
dames die een kaartverkoop administratie houden. We worden voorgesteld aan een
meisje waar we aan moeten betalen.
Vlakbij in de schaduw staat een Japanse vrouw met een
antenne met grote roze handschoen dat onze reisleidster is. Ze geeft ons keurig
een hand en heet ons welkom, verteld dat ze uit Japan komt en 23 jaar in Italië
woont en deze rondleidingen geeft. We krijgen een wit rond stickertje op de
borst geplakt zodat men weet dat wij 2 van de twaalf zijn. De guy verdwijnt net
zo snel als dat hij is gekomen. We zijn met 8 er moeten dus nog 4 gevonden worden.
Binnen een kwartier staan we binnen zei de guy. Een Servische jong stel is ook
van de partij. We komen toch wel uit Amsterdam en we kletsen de tijd vol net
zoals de Japanse dame doet.
We mogen geen flesjes water of blikjes drinken mee naar
binnen nemen. Wel een leeg flesje water, binnen mag je het ook meteen weer
vullen. We hebben nog 10 minuten dan moet je het flesje leeg gooien. Ik heb
twee pakjes taxi en 2 flesjes water. Ik zet de pakjes drinken en 1 fles water
tussen de takken van de jeneverbes conifeer waar ik al meer flessen in zie
staan. De Chinese toerist die er ondertussen bij is gekomen die vond dit het
leukste wat hij ooit zag. We wachten af of het er straks nog staat. We zijn met
12 personen en het kwartier is nog niet om. We moeten vlak bij haar lopen en ze
loopt stevig door. En ja de buitenste ring meld de Japanse dame zich, we mogen
meteen doorlopen en zien de jongens tellen tot 12. Binnen het kwartier zijn we
binnen. We krijgen de kaartjes, we gaan door de bodyscan en zijn in het
machtige colosseum. Ze verteld ons een behoorlijk stuk mooie geschiedenis,
wijst waar de mooiste foto’s gemaakt kunnen worden en na 45 minuten neemt ze
afscheid van ons. We mogen doen wat we willen. Ze gaat terug voor denk ik de
volgende groep…..
Rond de klok van drie hebben nadat wij alles hebben
gezien, gefotografeerd en heerlijk hebben zitten mensen kijken lopen wij naar
de uitgang. Buiten zijn er rond half 4 geen rijen meer.
Ik loop naar de rand van het plein, er is geen propper of
guy of reisleidster meer te zien. Tussen de takken zitten mijn pakjes drinken
en flesjes water onaangeroerd en lekker koel.
Als er geen rijen zijn gaat niemand met een guy mee voor
een rondleiding met gids.
Wij hebben de 24 euro met plezier uit gegeven aan de guy
en de gids. Anderhalf uur volop in de zon is ook geen lolletje.
We mogen met het zelfde kaartje door het Palatino en Foro
Romona wandelen…..durf ik het te zeggen….zeg maar de oude meuk van Rome……
We gaan verder op weg naar Giardino degli Aranci, de
sinaasappeltuin op de heuvel van Patijn. Prachtig parkje tussen de
kloostermuren met een geweldig uitzicht over Rome. Zo sereen door de prachtige
bomen, keurige paden en de brede randen waar zelfs ik op durfde te zitten.
Knalgroen blad maar geen sinaasappel te zien, tenminste
dat dacht ik….groene sinaasappels ik wist niet dat het bestond. Vandaag heb ik
ze in de winkel gekocht, iets zuurder maar lang niet zo zuur als een limoen.
Vandaar uit wandelen we een klein stukje door naar Piazza dei Cavalieri di
Malta. Door het sleutelgat van de kloosterkerk zie je de Sint Pieter. Dat lijkt
simpel maar het is bijzonder.
Er staat inderdaad een rij mensen te wachten om door het
sleutelgat te turen en achter ons is de rij gauw dubbel zo lang. We komen in
dit gebied veel nonnen en monniken tegen, ook zij staan in de rij en slaan
ondertussen de nodige kruisjes. Een foto maken wil haast niet, maar het is
prachtig een diepe gang van de kloostermuur en dan op het eind de Sint Pieter.
Ondertussen is het zeven uur en gaan we op zoek naar een
pizzeria. Nu lezen wij steeds dat de beste pizza’s gebakken worden in
restaurantjes wat lijkt op een kantine met plastic tafelkleedjes, tl
verlichting in een rumoerige zaal. We krijgen als tip Pizzeria Nuova Monda. Er
staan heel wat Italianen klaar om te bedienen, heel wat lege tafeltjes en de
kok loopt buiten heen en weer. Kokkie het is een jong ding. Doen we het of doen
we het niet, wat kan ons gebeuren. Ik meld me bij een oudere man die op de kop
in de koelkast staat. De rest heeft het nog erg druk met mobieltjes en
sigaretten. Ahhhh hij brengt ons naar een tafeltje, 2 papieren placemats en een
soepzootje aan bestek. De kaart. Tja alleen in het Italiaans dat wordt lastig.
Ik streep een aantal dingen weg maar kom er niet uit. Ik geloof het wel, het
zal vast te eten zijn, ik wijs er 1 op goed geluk aan.
We vragen een bruchette als anti pasta. Hij verteld
erover maar we begrijpen elkaar niet echt. Zijn smak geluiden en hand en vinger
beweging duiden op subliem. Verras ons maar. Dat doet hij zeker. Een heerlijk
gefrituurde vis, een kibbeling maar dan anders en een gefrituurde bal van
tomaten risotto en mozzarella. Dat kwam ik al wel vaker tegen als streek
gerecht. De pizza hangt aan alle kanten over het bord en de bodem is zo dun en
zo knapperig dat kan alleen een echte kokkie.
We hebben geen ruimte meer voor het dessert. Spijtig vind
hij, had het wel verwacht. Wanneer ik naar de wc ga vraagt hij aan Johan of er
nog een espresso ingaat. Johan waagt de gok om een cappuccino voor mij te
vragen. De Italiaan viel bijna flauw, dat kan echt niet, ’s avonds een
cappuccino. Compromis, ik krijg een Lugano, een espresso aangelengd met water
of in Holland zouden we zeggen een strakke bak. Hij was lekker.
Het was heerlijk. We schudden elkaar de hand en bedanken
voor het heerlijke eten en de aanbeveling. Wanneer wij weg lopen, rent hij
achter ons aan met een visite kaartje.
Wat dit kostte inclusief een halve liter water en een fles
water 37 euro
We wandelen terug naar het metrostation en rond half 10
zijn we op de camping.
De voorspelling van woensdag is regen, heel goed om de
voetjes even rust te gunnen.
Het heeft geen moment geregend, we hebben heerlijk in het
zonnetje zitten lezen. Morgenvroeg uit de veren, op tijd naar het Vaticaan
gebeuren, daar is het vast erg druk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten