Vandaag een speciale dag, 28 jaar getrouwd.
We hebben eerst maar eens uitgeslapen. Na de bijzondere
ontmoeting met Wiert en Nelleke waren we vrijdag al met al 12 uur in touw
geweest.
Had nog veel later kunnen worden want in het donker
treinen is hier wel een dingetje.
De ramen zijn nagenoeg donker door graffiti, vuil of
blindering. In de trein hangen geen schermen waar we zijn, wel welke
stationnetjes die we tegen gaan komen, goed tellen dus.
En net zoals de bus, je moet op een knopje drukken of er
moeten mensen op het station staan anders stopt de trein niet.
Nu stonden er geen mensen op het station en er had
niemand gedrukt en we waren de tel kwijt. Wij praten dus net zo snel en
paniekerig als de Italianen, want een dromerig meisje waarvan ik dacht dat ze
de helft niet mee kreeg wat er om haar heen gebeurde vroeg meteen; can i help
you, ze heeft ons weer op het juiste spoor geholpen zodat we verder konden
tellen.
We slapen uit en doen lekker rustig aan. Tegen het eind
van de middag gaan we naar de stad. We willen nog graag de Spaanse trappen
bekijken en de Trevi fontein bij night, die hadden we alleen gezien toen alle
muntjes er aan het uitscheppen waren.
We beginnen met een wandeling via Piazza del Popolo, het
trapje omhoog naar het eerste park waar we van de schitterende zonsondergang
genieten, we wandelen meer dan een uur door Villa Borghese, dit is een
verzamelnaam van het park wat minstens zo groot is als Hyde park of Central
park. Er worden fietskarren, fietsen, skelters met en zonder aandrijving
verhuurd. We komen veel joggers tegen en gezinnen die van het avondzonnetje
genieten. Ineens komt er met veel kabaal een fiatje 500 met een sliert blikken
erachter aan getuft. Wij blijven massaal
staan om de bruid te bewonderen, we moeten het doen met de bruidegom, de bruid
heeft de telefoon aan het oor en is nog lang niet klaar met bellen, ook al komen
de 3 busjes met gasten er al aan om het feest voort te zetten in het
parkrestaurant.
We horen heel veel getjilp en zien van alle kanten
knalgroene reuze parkieten van boom naar boom vliegen. Het lijkt het
Amsterdamse bos wel.
Wij wandelen door naar de Spaanse trappen waar je over de
koppen kunt lopen. Het schemert een beetje, her en der zie je de eerste
lichtjes in de stad de kop op steken.
We wandelen verder naar de Trevi fontein, zo mooi, het is
er heeel erg druk, maar geen gedoe, iedereen loopt gemoedelijk door en iedereen
krijgt een kans om een mooie foto te maken, een muntje te gooien. Ennnnn over
de linkerschouder met rechterhand, we gooien raak, dus Rome ik weet het zeker
wij komen nog eens terug.
We gaan terug naar de camping om daar in het restaurant
te gaan eten.
Rond tien uur gaan we aan tafel, we beginnen ons een
beetje aan te passen.
Lange tafels met grote families zijn aan het dineren. Dat
hebben we al eerder gezien in de weekenden komen hele families over en zitten
uren aan tafel. Het is een tafereel op zich, de haantjes van de familie, de
penningmeester van de familie, de rokers van de familie en niet te vergeten de
bambino’s. Ineens zie ik dat er een stapel pizza dozen naar de tafel gaat. Aha
niet alleen de Hollanders zijn zuinig. Alle pizza stukken worden verzameld…
Het hoofdgerecht van mij is risotto met zeevruchten, het
spannendste gerecht ooit, een lading schelpen vis ik eruit, een inktvispoot
kijkt me eng aan en ik zit ook nog op een één of ander krabpootje te kauwen.
Johan krijgt een lekker biefstukje op een groot kaal bord. Weer wat geleerd,
salad of potatoes moet je ff melden. De signora brengt alsnog een mixed salade.
De espresso is voor mij wel heel erg pittig……..ik slaap
voorlopig niet.
Wij vertrekken rond 23.30 uur het restaurant wanneer de
laatste gasten net aan tafel zijn gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten