Zaterdag 17 september, de zee wint altijd

Eerst maar eens heerlijk uitslapen. Het zonnetje schijnt heerlijk. Ik zet de stoeltjes weer buiten ga naar het winkeltje om een broodje te scoren.
aller vriendelijkst roep de mama van de winkel Signora, bon giorno. Ik ga mijn best doen om broodjes te scoren. Ik heb het gevoel dat ik op de goede weg zit en begin bijna te denken dat; Ik vertrek toch niet zo moeilijk is, of toch.
Petit en blanc, gaat goed, nu gaat ze schrijven, ah m bestel ik iets voor morgen, ik wil het nu hebben. Ah dat kan, ze pakt 4 stokbroden.....dat is niet petit, ik schudt van nee, dan heb ik aan 1 wel genoeg.
Ze loopt naar buiten en roept heel hard over het terrein Lucccaaaaa, daar komt de pizzabakker die ook al weer druk is. Nee, sorry ik heb niet besteld en 1 stokbrood ben ik erg blij mee.
pfff toch moeilijker dan gedacht.
We zitten lekker in het zonnetje, af en toe komen er nieuwsgierigen die willen weten of wij het huis hebben verkocht en bezig zijn met een wereldreis. Wie weet over 10 jaar...
We pakken voor de tweede keer!!!! de fiets en rollen naar het dorp. FF langs de zee, het is warmer dan gedacht, we aan ff wandelen langs de vloedlijn en met de neus in de zon zitten.
De golven zijn mega. Het wordt een spel van de badgast en de zee, en ik kan je vertellen de zee wint altijd. En man van minstens 100 kilo wordt op het strand terug gesmeten alsof het een lucht bed is. Je ziet de breuklijn in het water en als een mega golf komt hij het strand op. Een Italiaanse familie die het tafereeltje gade sloeg en heerlijk gesetteld zat zag de golf niet aankomen. Ineens paniek, lachen, gillen en vooral rennen met de spullen. Wij maken met de rug naar de zee een selfie en gaan steeds dichterbij tot dat we ook een natte kont hebben.
Op de terug weg gaan we langs een supermarkt, de jam is bijna op.  We hopen op hel veel lekkers maar zien heel veel over datum. de bloemkool is bijna zwart met witte stippen en de bananen zijn meer bruin dan geel. We kopen de jam en gaan nog even langs de winkel waar we eerder geweest waren maar niet groot genoeg vonden. Ondankbaar want nu ik er terug kwam hadden ze best veel en bovendien heel aardig.
De pizza van vrijdag was zo lekker dat we besluiten om er nu te gaan eten. Tegen zeven uur breekt er noodweer los en we springen om de plassen tegen half 8 door de onweer naar het restaurantje.
Er zijn 4 tafels bezet en we schuiven aan. We nemen een onbekend voorgerecht. Johan eet daardoor broodbeleg voor een week aan lekkere hammen op en ik heb een pan mosselen die ik moet pellen. Kost geen drol. 6 euro een voorgerecht. De tafeltjes zijn zo langzamerhand allemaal bezet en het meisje moet steeds harder lopen. De pizza man gaat onverstoorbaar verder met deeg kneden, vulling erop, oven en hengst op de bel. Komt er niemand dan brengt hij het zelf wel naar de tafel. Maar waar gaat ze nou heen. Aha er gaat nog een andere bel, die is van die mama, ze kook in een andere keuken de mosselen, salades etc Ken je het meisje nog van de Jumbo reclame? Dit is de donkere versie, haar serveren gaat over op snelwandelen. Hup menu opvragen, drinken en rondbrengen maar weer. Het kan sneller. Daar komt onze overheerlijke pizza. Voor 6 euro een Siciliaanse pizza, echt heel erg lekker. Een halve liter wijn voor 5 euro. Alle tafels zijn vol en er staan 6 mensen te wachten. Het snelwandelen gaat over in rennen. Er kan nog 1 tafel bij vanuit de tuin. Mensen vragen om de rekening. Johan wil dat ik ook om de rekening vraag. Dat doe ik niet want dan barst ze in huilen uit. We wachten nog even. Ze wil naar een tafel rennen en ziet ineens onze lege borden, ze snijd de pas af en gaat rennend naar ons toe, met beide handen op de tafel komt ze tot stilstand. The bill? Wil jij niet mijn overheerlijke tiramisu en tegen Johan en jij Crème Brulee? Natuurlijk willen wij dat, ze rent het restaurant uit naar de keuken van "die mama' en komt met 2 schaaltjes terug. Geweldig, we kijken haar aan en ze begint net zo hard te lachen als wij. Fitness vraag ik aan haar. Haar spierballen gaan omhoog en ze zegt en nog gratis ook!
We verlaten het tafeltje voor de laatst wachtende gasten en lopen naar de kassa.
Limoncello vraagt ze met haar liefste stemmetje.
Man, man wat dacht je van die karaf wijn. Wie weet tot later.....
Wij doen nog ff rondje camping voordat we erin duiken.
Morgen zondag dus eigenlijk nu vandaag...op naar Rome.....