RV inleveren.

Dinsdagmorgen kwart over 6 gaat de wekker en we zijn niet blij. Zelf heb ik superslecht geslapen en enorm gedroomd over niet al te leuke dingen. Hoop dat het geen telepathie is. Maar weer gauw vergeten. Lichte koppijn en we hebben nog een ingewikkelde trip voor de boeg. We hebben het zogenaamde rommelmarkt gevoel en krijgen geen hap door de keel.

Alles zit in de tassen en ik heb heel eigenwijs een losse tas met eten wat ik beslist niet weg ga geven of gooien en waar we vandaag vast nog wel een keer blij mee zijn. Waaronder mijn appeltje en broodje. We zullen wel zien in de trein en metro.

We reizen eerst naar de RV bedrijf. Een heel klein inleverpunt en maar 1 mogelijkheid om de oprit op te rijden. Te laat gezien. Weer een stukkie terug om er alsnog in te kunnen rijden.

We zijn de enigen op dit moment en het gaat allemaal heel relaxed. Dat is wel een heel verschil met de vorige keer waardoor onze iPhone aan de aandacht ontsnapte en erg snel weg was.

De taal geeft leuke misverstanden. Ze vragen allemaal hoe de trip was en where do you come from. Ik wil onze trip natuurlijk best vertellen, maar alle trips kennen ze wel, welk land is de vraag en ja hoor: COOL, Asem…..

Wij gaan met de taxi naar het station. We zouden met een shuttle gebracht worden maar die vertrekt in één keer om 11 uur en om kwart over 11 gaat de trein die halen we dan net niet en moeten dan een uur wachten. Dat riskeren we niet er wordt een taxi gebeld voor ons. Mmmm wij wachten beleefd naast de auto hij wacht lui in zijn auto. Kattenbak wordt open geklikt dus zet je spul er maar in. Wij prutsen en prutsen om 4 koffers erin te krijgen maar het gaat lukken de rest op schoot. De fooi doet hem toch nog praten. Waar we een treinkaartje kunnen kopen. Geen fooi zoek het dan maar lekker uit.

We zitten een uur en kwartier in de trein en langzaamaan komt het New Yorkse leven bij ons in de trein en zien we buiten New York voor ons op doemen. Amazing.

Mijn koppijn is niet minder geworden krijg ik de deur van de auto ook nog tegen mijn kop. Beetje dik onder mijn oog. Gaat wel weer over. Vanuit de trein gaan we over op de metro en dan is het wel even zweten. Kaartjes kopen meteen voor een week, trapje op, trapje af, niks geen roltrap, moeten we downtown of moeten we uptown, verkeerde metro hup er weer uit, trapje op, trapje af en warm.

Wij komen aan bij Streeth 57 en zien direct ons Hotel aan de overkant. Cool dat is maar een heel klein stukje lopen. We zijn vast een bezienswaardigheid bepakt en beladen en allemaal de zware wandelschoenen aan want die kregen we echt niet mee in de koffer. We checken in en mogen al naar onze kamer. Marjolijn en Gustav halen heel stoer aan de overkant bij Starbucks een lekker bakje koffie. Ik ga een dutje doen en ze gaan alle drie nog even op stap. Geen idee hoelang ze weg geweest zijn maar mijn Nook is al omgewisseld, pasjes en tickets zijn gehaald, Time Square is bekeken en ze kregen een uitnodiging om aan te schuiven bij Commedy Central. De verleiding is groot ten slotte staat de tv bij ons nogal eens op Commedy Central maar ja om daar nu naar toe te gaan.

Na een bad, douche en schone kleding aan gaan we met zijn allen op stap om ergens wat te eten.

Later M@rina! 

Miss Stinkdier….

Maandagmorgen slapen we lekker uit, ontbijten op ons gemakkie want we hebben maar een rit van 4 uur en dat lijkt korter wanneer je zegt 2 x 2 of 4 x 1 en zo maar door.  4 uur maar onderweg een keer tanken, Wallmart, koffie halen en plaspauze ga je toch gauw weer richting 6 uur.

We hebben voor deze camping gekozen omdat we dan om New York kunnen rijden in de spits en de propaangas op deze camping bij gevuld kan worden. Als je dat niet doet doet de Renter het voor je maar komt er 50 dollar bij. Terecht maar de flappen vliegen hier al de portemonnee uit met zelf tanken is de 50 dollar snel verdiend.

We staan ineens voor een kruizing waar een bord staat 4 mijl rechtdoor is de brug afgesloten, dat is pech want we moeten echt over die brug. We gaan op goed gevoel rechtsaf en komen op kronkelwegjes in de heuvels. En nu…Johan stapt uit en gaat even vragen bij een schattig Antiekzaakje en we deden het zo raar nog niet nu links aanhouden en dan komen de aanwijzingen wel weer.

Daar gaat een half uur omrijden wat er bij op komt. We zijn er eigenlijk wel een beetje klaar mee. Vooral Johan want het is vandaag een beetje behelpen op de weg, veel wegafzettingen en langzaam rijdend verkeer. Wanneer we eindelijk op de camping aan komen zegt de dame heel leuk daar staat de propaanvuller maar moet nog steeds worden aangesloten. Eerst 4 mijl terug op haar aanwijzingen want morgenvroeg is er geen tijd voor. Balen weer een half uur eraf. We missen een afslag en mogen niet linksaf. Er komt niks aan, safe, we gaan ervoor, oeps krap bochtje maar het lukt en we zien het pompstation. Uiteindelijk toch half 6 op de camping zweterig en moe. We gaan eerst eten om nog even lekker in het zonnetje te liggen bij het zwembad. Het zwemmen is even heerlijk maar het zonnetje zit achter de bomen. We weten nu wel hoe de Amish familie zich moet voelen. Er zijn in deze omgeving veel traditionele Joodse families. Lange zwarte rokken en gestreepte shirts in groen/wit, blauw/wit of zwart/wit lange haren in knoet of staartje en jongens het keppeltje. Ze staan met zijn drieën te kijken hoe Marjolijn en ik samen met nog een jongen en meisje aan het zwemmen zijn. Gewoon op een rij en de koppies gaan van links naar rechts. Tja wij zijn zo bloot net zo’n bezienswaardigheid voor hun als zij in hun kleding voor ons. Na het zwemmen wordt het opruimen en schoonmaken. Wat een bende na twee week niets gedaan te hebben aan de huishoudelijke taken binnen de RV. En de koffers we krijgen ze toch bijna niet meer dicht. Vooral Johan en Gustav, die hebben de koffer tig keer opnieuw ingepakt. Rond 9 uur zijn we klaar alleen de laatste dingen afwassen en de wc uitsoppen. Marjolijn komt terug van de wc met de mededeling van een Mevr dat we rond de schemering uitmoeten kijken voor iets wat hunks heet. Of krunks of in ieder geval een dier waar je voor op moet passen. Wij denken aan een krab of zo maar geen idee. Ik kijk elke keer maar goed naar de grond we schrikken als daar ineens een haarbal op een meter afstand van ons staat te snuffelen. Een stinkdier nou die zijn niet klein hoor. Geen idee of hij bang is voor ons maar ik stond gauw op de bank van de picknicktafel. Hij keek naar ons met een blik in zijn kleine kraaloogjes is er wat ofzo. Hij gaat er vandoor en Gustav maakt met zijn mobiel een fotootje. Ik durf niet alleen naar de wc want het is aardedonker en geen lantaarnpalen. Gustav gaat uit solidariteit mee en hij heeft de Jackpot voor ons uit hobbelt miss Stinkdier. Nieuwe poging voor een foto. Wanneer wij nog even in de RV wat drinken voordat wij het licht echt uitdoen voor de nacht horen we een geritsel en gesnuffel in de vuilniszak die ik nog niet had weg gebracht. Jaja ze is er weer. Nu hebben we de goeie camera en een paar mooie foto’s. Als dank laat ze een lekker geurtje voor ons achter.

The Hiawatta Family

We waren gebleven bij de zondag, nadat we uitvoerig de Niagara Falls hebben bekeken rijden we naar de overnachtingsplaats richting New York. Ineens lijkt het of de vakantie bijna voorbij is en doordat we afscheid gaan nemen van ons huisje op wielen. Raar want we hebben nog bijna een week. 4 nachten in het Hotel voordat we zaterdagavond 7 uur terug vliegen en zondagmorgen jullie tijd rond 10 uur op Schiphol zijn. Paar uur te laat want Bastian is dan net vertrokken richting zijn vakantie week op Terschelling. Een maand zonder je liefje is best veel. Gelukkig krijgt Bastian bijna de hele dag life verslag via Whatsapp en ik denk dat hij straks chronisch slaap te kort heeft door het tijdsverschil. Maar wij verder met ons verslag we komen aan op een mooie camping. Een beetje tussen de mooiste en bijna mooiste camping in. Een vennetje waar jochies zitten te vissen. Mooie plaatsen met een lekker plekje half in de zon half in het bos. Rond 7 uur branden alle vuurtjes weer bij de RV en de Hiawatta’s beginnen met seinen. Het is echt traditie in dit gebied van Amerika. Gustav gaat naar de campingwinkel om een zak hout te halen en koopt er meteen één of ander kaarsje bij zodat de hens er sneller in gaat. Zo zit ook de Family Ebbers rond het kampvuur als de nieuwe buren uit North Caroline naast ons komen te staan. Do you live here is her first question. No we come from Holland. Realy, awsom, ik begin het woord steeds leuker te vinden. IK excuseer me voor de rook maar dat is niet nodig. We love fire, thats Camping. Ze verteld me de traditie van de marshmallow en een de Mayden cracker. Je houdt de marshmallow boven het vuur en smeert het uit op het speciaal daarvoor gemaakt honing crackertje, daarboven op een plakje chocolade. Haar gezicht spreekt boekdelen het moet wel hemels zijn. Tja deze uitleg hadden we wat eerder moeten hebben want gisteren zien we in de Wall*mart  een schap met de tekst “De kinderen gaan bijna weer naar school zorg dat je dit in huis hebt”. En een schap met 1 + 1 + 1  cracker, marshmallow en chocolade. Zo jammer dat ik geen voedsel mee mag smokkelen. Wij genieten en zitten lekker te stinken bij ons vuurtje de marshmallow traditie proberen we in Nederland maar eens. Morgen hebben we een doorreisdag om op tijd de RV in te kunnen leveren vlakbij New York.

Ps Er worden bloopers gemist…….ze zijn er wel…….

Op het vliegveld stond ik te treuzelen omdat er vertraging was ik dacht dan nog maar ff naar de wc. Kom ik terug iedereen gevlogen, staan ze al in de Gate hebben ze mijn rugtas zo gepakt en mijn flesje sap met losse dop er in gestuiterd. Sorry mam het boek ziet er nu echt gebruikt uit. Ik koop een nieuwe voor je met andere titel (-;

De zoetjes extra grote verpakking 500 stuks legde ik steeds neer zodat ze niet konden vallen. Iemand? deed dat niet bij de eerste bocht zoetjes gelanceerd door RV. De rest van de reis kroop ik over de vloer om zoetjes te rapen. Was vast een leuk gezicht.

Iedereen vind na het boek gedoe dat ik nu ook echt een elektronische geval moet kopen. Minder ruimte, als die nat geworden was, volgens mij was ik dan ongelukkiger dan nu, maar ok ik ga overstag. Wanneer ik bewust boodschappen doe op de groente en fruit afdeling is er eentje door de rest aangeschaft. We zijn 200 mijl verder en hij doet het niet ………Maar in Amerika is de service groot telefoontje naar de klantenservice van de fabriek en omdat wij travelars zijn krijgen wij in New York een adres op kleine afstand van het Hotel om hem om te ruilen. We wachten af…… (PS dat is dus gelukt)

In het museum krijg ik ineens een kletsnatte rug hmm weer een flesjes accident gelukkig nu een waterflesje waar het dopje scheef op zit. Het boek USA – Oost ziet er nu tenminste gebruikt uit. De invalide wc is lekker ruim waar ik alles uit de tas kieper om hem met closetpapier te drogen.

Leukste uitspraak deze vakantie was de eerste dag van Gustav; Johan zegt nadat de Hoteldeur achter hem dicht valt: We did it; precies 24 uur later, 3 vliegtuigen, douane zus, douane zo en weer wachten, bus naar Hotel etc. Gustav: Ook niet onbelangrijk we zijn mama onderweg niet kwijt geraakt )-:  

We made It...

We zijn aangekomen in New York. RV ingeleverd en nu in het hotel voor 4 nachten. Uitzicht uit de kamer...


- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Broadway,New York,Verenigde Staten

Skunk

Marjolijn werd zostraks bij de wc's gewaarschuwd voor een skan, kun, nogwat.
Zonet kwam het dier bij ons langs, het was een skunk (stinkdier).
En nu durft Marina niet meer op de grond af te wassen, dus staat ze op het bankje.




Update:
Nu hebben we hemzelf ook op de foto.




Sorry voor de lage kwaliteit...
---
Gepost vanaf Gustav zijn iPhone.

Location:Hollow Rd,East Stroudsburg,Verenigde Staten

Niagara Falls

Het is alweer zondag vandaag over een week zijn we alweer thuis. Denken we nog maar even niet aan.  Nog maar twee nachten in de RV. Dinsdagmorgen leveren wij de RV bij New York in en gaan dan met de metro naar het centrum naar Hotel Wellington vlakbij Central Parc. Aanrader van het tijdschrift Margriet, dat moet wel goed zijn. De matrassen in de RV zijn keihard, voor mijn rug en bekken wonder boven wonder prima maar de rest verlangd enorm naar het lekkere zachte bedje in het Hotel.

Vanmorgen werden we om 7 uur het bed uit gerookt door onze buurman een veertiger die vast niet meer kon slapen en als een groot kind vanmorgen om 7 uur weer fikkie aan het stoken is met de blaadjes en takjes die nonchalant van de bomen worden gerukt.

Rond de klok van tien komen we aan bij de Niagara Falls. We willen de wandeling Gave of the Winds wandelen en de boottocht Maid of the Mist beleven. Ik doe mijn lekkere warme wandelschoenen aan en neem de regencapes mee. Gave of the Winds is namelijk een wandeling zo dicht mogelijk langs de waterval en het is of je in een donderbui regen staat. Wij zien hele drommen mensen terug komen en inderdaad de broeken zijn tot aan de knieën zeiknat. Het is zonnig en wij hebben een korte broek aan bovendien ons huisje op de parkeerplaats heeft de koffer met droge kleren bij zich. Wij staan in de rij te wachten en zien dat er bij het entree kaartje schoenen en regen cape is inbegrepen. Wel lachen want Marjolijn en ik dachten dat de twee bussen met Joodse schoolkindertjes bij hun traditionele kleding, zwarte rokken, zwart /wit gestreepte truien met lange mouwen en de keppeltjes bij de jongens de degelijke groen/blauwe Jezus Nikes hoorden. Hahaha niet veel later liep de Family Ebbers ook op Jezus Nikes met de opdruk Niagara Falls. Wanneer je een kaartje hebt gekocht krijg je bij de tweede balie een plastic zak tas om je eigen schoenen in te doen. Vervolgens krijg je de schoenen. In een ruimte met allemaal bankjes zoals op de ijsbaan zitten we te prutsen om de schoenen te verwisselen. Dan ga je met een lift naar beneden waar je als laatste een knalgele cape krijgt. Mijn gekochte cape is veel degelijker maar ik zal geen spelbreker zijn voor iedereen die foto’s maakt want het is een prachtig gezicht een hele wandelroute met allemaal gele capes. Ik ben niet handig bezig en trek de capuchon van de cape maar denk zo’n vaart zal het niet lopen. Ik heb het geweten. Met donderend geweld loop je door het water en iedereen gilt heerlijk als je de volle laag krijgt. Ineens bedenk ik me dat ik de paspoorten in de rugtas niet onder het plastic heb gedaan . Ik ben er net op tijd bij. Zelf ben ik kleddernat. Het is een machtig gezicht en als we terug gaan halen we gauw een beker lekkere warme koffie en trekken droge kleren aan. Daarna wandelen wij de route rondom het park en de waterval en gaan op weg naar de plaats van de boot. De Niagara River splitst zich in Amerikaanse en Canadese watervallen. De American Falls is 300 meter breed en valt 50 meter de diepte in. Je gaat met een lift naar beneden naar de aanlegsteiger en je krijgt dit keer een knal blauwe regencape.  De boot vaart door de kloof.   Horseshoe is de waterval aan de Canadese kant in de vorm van een hoefijzer = horseshoe. De boot gaat bijna onder de waterval door en de mist die deze waterval veroorzaakt, het lawaai van het neer klateren van het water en de hoogte in combinatie met de zon is duizelingwekkend. Ondertussen hebben wij ervaring met regencapes en zijn niet zeiknat geworden. Natuurlijk doen we de muts wel even af want het is toch heerlijk om een waterval in je gezicht te voelen.

Wij zijn nu op weg naar de camping. We hebben de route gisteravond iets verandert. Het was de bedoeling om morgen nog langs Orange County Shoppers te gaan aan de linker kant van New York. De RV moet aan de andere kant ingeleverd worden en rondom New York zitten alleen maar Campings waar je minimaal twee nachten moet blijven of nou ja je mag wel vertrekken als je maar voor twee nachten betaald. Beetje zonde. Bovendien een camping hartje New York zitten wij niet op te wachten en in de spits op weg naar het inleverpunt is ook geen goed idee. Niemand is erg enthousiast over de Orange County Shoppers zodat we het schrappen. De route gaat nu langs de andere kant en is korter. Ach je moet ook een beetje uitrusten in de vakantie, toch?

De sherrif ......................

Onderweg komen wij een mooie lege parking tegen en Gustav heeft niet voor niks zijn rijbewijs het afgelopen jaar gehaald en wil graag op deze lege parking een rondje doen. Dat gaat helemaal mooi en we maken een paar foto’s voordat we van chauffeur wisselen. Marina heeft haar rijbewijs geshowd als tweede chauffeur en wil ook even achter het stuur. Al jaren ervaring en het geeft een beetje een Kangoo gevoel. Op de rechte stukken even beetje gas bij. Maar ineens horen wij een stem: in ieder geval het woord RV. Heeft iemand de mobiel aan, radio aan, en daar is weer de stem. Johan stapt uit en oh oh we zijn op het prive terrein van Thompson Medical Central. Als we niet snel het terrein verlaten klinkt er uit de speaker wordt de sheriff gewaarschuwd. Oeps we gaan gauw verder, dat kunnen we niet gebruiken hier in de USA. 

Vervolg Amish......

Nog even over de Amish, Adi ik zag net je berichtje. Ora et Labora, Bid en Werk de naam van de streekschool waar ik vroeger mijn type diploma heb gehaald. Over 30 jaar, ja en nee denk ik.  Ze vertelden ons bij The Village dat de groei van de bevolking enorm is. De kinderen volgen geen onderwijs in de vorm van School en High School. We zijn langs de Amish School gereden en de school heet hoe toepasselijk; One Room School. De kinderen van alle leeftijden zitten bij elkaar in de klas. Schattig gezicht de tafeltjes van klein naar groot. De onderwijzeres heeft geen scholing voor onderwijs gehad. Je mag juf zijn als je een goede gelovige Amish bent, thats all…. Alle Amish jongens gaan werken op het land en alle Amish vrouwen die naaien de kleding, poetsen het huis en zorgen voor de kinderen en vooral hel veel kinderen krijgen. Minstens 8 hopelijk wel 15 kinderen. Doordat de Amish bevolking behoorlijk groot aan het worden is meer dan 30.000 in het Lancaster gebied is er geen landbouwgrond genoeg en gaan er voor het eerst mannen naar bouwplaatsen om het vak van bouwvakker te leren. Gek genoeg rijden ze zelf geen auto ze  maken alleen gebruik van paard en wagen. Ze gaan wel met de bus en trein en stappen wel bij de leermeester in de auto. We zagen inderdaad twee Amish jongens met koelbox aan het eind van de dag bij een leermeester uit stappen. Wanneer ze 16 jaar zijn krijgen ze de volledige vrijheid om het leven te ontdekken de zgn rumspringa-fase. Ze gaan kennis maken met de buitenwereld. Dit gaat gepaard met veel wilde feesten, per familie en religieuze gezindte verschillend. Kiezen ze voor de bijbel of het bier kiezen ze voor het zedelijke leven of voor de seks. Kiezen ze voor Amish dan kiezen ze voor het strenge reglement van hun gemeenschap. Kiezen ze voor de moderne wereld dan worden alle familie banden door gesneden. 10 % kiest voor de moderne wereld…… anno 2013!

Op naar de watervallen...

Wanneer ik vanmorgen mijn bed uitga en de RV uitspring zie ik de eerste Amish man alweer voorbij fietsen. Het is nevelig en het vergezicht is niet zo helder als gisteren. Wij gaan na het eten Lancaster verlaten en hebben een lange reisdag voor de boeg omdat wij de Niagara watervallen willen zien, nu we er toch zijn. De afstanden die je hier rijdt zijn onzinnig in Nederland. De afstand van Lancaster naar Niagara waterval is net zo ver als van de Schuttevaerstraat naar Parijs. En dat doen we niet, gek dat we dat hier wel doen.
We zijn het Lancaster gebied niet maar zo uit. We zitten in de spits van de koetsjes en stepjes van de Amish bevolking, dat is geen geintje. Johan riep op een gegeven moment jij was bang dat je maar 1 koetsje kwam te zien ik kan geen koets meer zien hahaha
Onzin natuurlijk. Marjolijn zei het is net of wij in een film rijden en dat is ook zo. Twee week voor de vakantie waren Marjolijn en ik naar een avond van Wereldvrouwen in Meppel geweest naar een lezing van twee Staphorsterdames over klederdracht van baby tot volwassenen. Deze dames vertelden dat de klederdracht in Staphorst behoorlijk veel vertelde over je afkomst, rijkdom etc. Dat is bij de Amish dus niet aan de orde. De kleding is zo sober mogelijk enkel de kleuren blauw, paars, groen en zwart wordt gebruikt. 1 model jurk, 1 model broek en alleen de witte blouse van de man wordt gekocht. De mannen blijven zich scheren totdat ze gaan trouwen daarna mag hun baard er niet meer af. Marjolijn en ik gingen nu de mannen op een andere manier bekijken en zagen de knappe vrijgezelle jongens of de oude vrijgezelle kerels. En de getrouwde mannen met een enorme lelijke punt baard. De baard mag niet bij geknipt worden.
Ze zijn overigens heel erg vriendelijk, wanneer ik op de camping nog even bij de dijk sta en de voorbij gangers bekijk steekt elke Amish net zoals elke Amerikaan heel vriendelijk de hand op. Gustav vroeg tijdens de rondleiding nog of de Amish mensen ook gaan stemmen. In de bijbel staat dat je geen beeltenis mag maken. Ze maken zelf geen foto's en willen ook niet op de foto. Om te kunnen stemmen ben je een ID kaart met pasfoto nodig en ze willen niet op de foto en hebben dus geen ID met foto en kan er niet gestemd worden. Ze kunnen echter mensen niet verbieden om foto's te maken waar ze toevallig bij opkomen dat zullen ze ook niet doen maar willen graag alleen van achter of aan de zijkant gefotografeerd worden.
Ach ik kan er wel uren over vertellen zo bijzonder. We rijden door de film richting Canada en onderweg genieten wij van de steppende omaatjes, en de klepperende koetsjes de vele groentestalletjes langs de weg met de schattige Amish kindertjes met hun strohoedjes. Je ziet trouwens geen enkel jongetje hoe klein ze ook zijn met onbedekt hoofd. Allemaal een strohoedje die ze zelf maken.
Het is vandaag zaterdag en we zien overal langs de weg Garage Sale. Wat een leuk gezicht. Bij de eerste Sale riep Marjolijn dat is toch alleen in de film. Maar eigenlijk de hele dag zien we her en der Garage Sale. We hebben veel binnen door wegen en daardoor zien wij ook weer veel typische Amerikaanse huizen. Zo prachtig en zo romantische bijna allemaal met een veranda en een schommelstoel. Dan heb je toch een droomhuis. In Scandinavië hangen de inwoners de vlag uit als ze thuis zijn. Zo rijd je niet voor niets een heel eind een bergpad om en je treft niemand thuis. In Amerika is iedereen trots op zijn land en op zijn vlag. Hier op de camping voor de RV of voor de tent en bijna elk huis hangt de Amerikaanse vlag. Nu zien wij in dit gebied ook op de muur van het huis een ster. Zou dit nou de ster van de vlag zijn of heeft het een andere betekenis. Wij zullen het Gerard Gunnink maar eens vragen die weet het misschien wel. Twee jaar geleden gingen wij bij de The Gunnink Family op de koffie helaas dit is toch echt te ver. Anders waren we zeker even dag gaan zeggen ;-)
Goed wij gaan naar bedje veren laken straat. We staan vannacht op de duurste en de minst goede camping. Beetje onredelijk van ons we hadden allemaal camping met veel trekkers en nu een camping met zwembad en springkussen voor de deur waar de kinderen mega op zitten te gillen. Verder staat er bij elke plek een vuurkorf waar je hout voor kunt kopen maar ook Amerikanen hebben een zuinigheid en verbranden verse blaadjes van de boom. Het is net of bij elke tent Hiawatta aan het seinen is voor hulp.
Maar het begint net te regenen alle vuurtjes zullen zo geblust zijn gnif gnif gnif
Trusten
Later M@rina!

Shopper de shop

Vanmorgen vertrokken wij redelijk op tijd en ik schreef al op weg naar de Outlets. In Las Vegas waren wij naar een mega Outlet geweest en dat wilde men opnieuw beleven. Bij een Outlet denken wij aan goedkope zooi waar je tussen trekt in de hoop nog wat te scoren. Dat is hier niet zo, hier verkopen 65 topmerken hun waar goedkoper dan in hun sjieke winkel. Dat kan enorm schelen vooral bij Levis, Tomi Hilfinger, Gucci noem maar op. Wanneer de RV nog niet stil staat springen Marjolijn en Marina eruit. We spreken af om twee uur later elkaar weer te treffen bij de RV. Moet lukken lijkt me. De mannen doen hun eigen rondje. De vrouwen beginnen bij Levis en Marina scoort een mooie riem. Alleen jammer dat de pasjes het niet doen. Marjolijn heeft haar pasje al diverse malen getest en dat ging heel erg goed maar vandaag nee. We laten hem achteruit leggen en komen over twee uur terug met de mannen. Bij Reebok hetzelfde. Onze mannen komen later betalen beloven wij de jonge man achter de kassa. Die toch wel heel erg op een bekende (geen idee wie) acteur lijkt. Misschien beunt hij bij. Nadat wij alle winkels hebben gehad treffen we de mannen. Die hadden pas goed geshopt en hun twee pasjes deden uitstekend. Tassen vol, jaloersmakend. We doen het rondje opnieuw om onze achter uit gelegde artikelen te gaan halen.

Wij rijden door naar Lancaster. Wij willen graag zien hoe de Amish leven. De vaak kinderrijke Amish families 8 tot 10 en soms wel 15 kinderen leven vanaf het jaar 1720 in de VS. Ze gebruiken geen elektriciteit wel een batterij (hypocriet vinden ze hier), hebben geen auto’s maar rijden in zwarte koetsjes en dragen kleurloze kleding. Maar niet zomaar kleurloos. We zijn naar de Amish Village geweest en hebben daar een rondtour door het huis gehad met een uitgebreide uitleg over de levenswijze en leefstijl. We mochten alles vragen en alles bekijken. Ik had er wel over gelezen en was er erg nieuwsgierig naar ook of dit te vergelijken zou zijn met Staphorst. Nou niet te vergelijken. Wij kwamen het gebied binnen rijden en ik hoopte een Amish in het wild te spotten. We zagen vrijwel meteen een koetsje en we kregen er lol om het is nog leuker dan krokodillen spotten. Maar wat ik niet gedacht had in dit gebied wonen ruim 30.000 Amish mensen. Geen wonder dat wij op elke hoek iemand in de traditionele kleding tegenkomen. Het kleine huisje op de Priari. Lange kleurloze jurken, jochies met grote broeken met bretels en een stro hoedje op. We komen een koetsje tegen met papa en mama met 8 Amish kindertjes in de bijzondere kleding. Geen fietsen maar allemaal op de step jong en oud en heel oud. De Amish boerderijen zijn te herkennen aan propaantanks en dat er geen stroomkabels naar de huizen lopen. Wij gaan bij de Village vandaan richting camping en stoppen bij twee Amish kindertjes die hun groenten langs de weg verkopen. Wij kopen bramen voor in de Yoghurt. Wij bekijken elkaar of we allemaal van een andere planeet komen. Wij rijden naar de camping voor vannacht en hebben een plek op een etage camping bijna bovenaan zodat we een schitterend uitzicht hebben over het hele gebied. We zien dat we kamperen tussen de Amish. Aan de overkant spelen 5 smurfies in de lange jurken de jongste kan net lopen. Marjolijn en ik zien bij een boerderij staan; op vrijdag en zaterdag open Bakery omdat we eigenlijk nog brood moeten hebben gaan we het erf op. We zien dat een jongen de koetsjes stalt en dat we op het erf van de Amish zijn, zou dit wel de bedoeling zijn. We vragen het eerst aan de camping mevrouw. Ja we zijn meer dan welkom, pijlen volgen. We gaan opnieuw. Mega, de meelzakken staan buiten, een grote slijptol ik hoop dat er geen kwajongen in de buurt is we lopen de bakkerij binnen. Een museum. Bakker Klompie in Staphorst had het 40 jaar geleden netter. Maar het ruikt er heerlijk en er staan schitterend gebakken taarten en broden op de toonbank. Daar komt het Amish meisje van een jaar of 13 jaar. Wat en lief wijfie, grote bruine ogen gekleed in haar grote vormloze jurk. Ze verteld ons wat er in de taart zit en vraagt waar we wonen in Holland. Of het misschien vlak bij Amsterdam is. Staan jullie hier op de camping? Yes we do…..We have friends in Amsterdam. Twee keer per jaar komen ze naar hier en dan halen ze brood bij haar. We wijzen een taart aan en vragen of ze die ook lekker vind. Vol overtuiging knikt ze. Dan nemen wij een taart en een brood. Ik mag best een foto maken van de bakkerij en ze wenst ons een fijne tijd toe. We hebben hier bij de RV heftige discussies over de leefstijl en opvattingen maar ik kan er niets aan doen ik heb een zwak voor de schattige Amish kindertjes in hun vormloze jurken.

Jullie zouden je trouwens allemaal ziek lachen als je ons vanavond met de rest van de campinggasten zou zien zitten. We zitten hier allemaal op een rij voor de RV’s alsof de Donderdag Meppel Dag optocht zo begint. Allemaal om een glimp op te vangen van de Amish mensen op het land en de koetsjes die de hele tijd heen en weer ratelen. Het heeft echt wat.

Later M@rina!

Obama zet de theepot maar klaar.....

Het is alweer vrijdag 09.46 uur en we zitten op de Highway richting de Outlets. Het spaar en kleedgeld wordt al maanden bewaard om het hier flink uit te geven. Er is dit keer goed over na gedacht bij het koffer inpakken, te weinig t-shirts zodat ik of moet gaan wassen of gaan shoppen. Er is al één shirt in de prul beland en 1 broek gaat absoluut niet meer terug de koffer in.

Maar eerst over gisteren. Donderdag een dagje Washington, een speciale dag vond ik zelf. Ik trek dan ook mijn mooiste jurkje aan want wie weet sta ik ineens oog in oog met Obama en dan wil je toch niet in een vakantie korte broek lopen of in je poezelige rokje die eigenlijk al lang in de was had gemoeten.

Op de camping stappen wij met talloze anderen in de bus die ons voor het Metro station uit zal zetten. Gustav regelt de kaartjes. Overigens de meesten in de bus hebben niet hun leukste jurkje aan getrokken. Op het metro station kopen wij 4 daytickets en begeven ons tussen de Forenzen. Leuk gezicht alle dames met kokerrokjes, bloesjes, naturel panty’s “kan echt niet volgens Marjolijn” en de mannen in pak. Het is een fantastische dag om Washington te bekijken. Ik had rekening gehouden met een temperatuurtje van alleen maar zweetdruppels op je hoofd wat in straaltjes over je rug loopt maar nee we trekken zelfs een vestje of spijkerjack aan. Als ik de mensen in blote jurken op het station zie staan ben ik bang dat wij dat jackje de rest van de dag mee gaan slepen, het wordt vast warmer. Gustav is onze reisleider hij treint en bust in Nederland ten slotte ook elke dag en hij heeft een App over het reizen en over Washington gedownload. Wel sneu als we willen uit checken dat Gustav zijn kaartje is blocked en het station niet uitkomt. Ik haal de station meneer er maar even bij. Of hij het tegen zijn phone aan gehouden heeft. Neu zegt Gustav. ik vraag het me af. Maar goed de stationsmeneer zet een nummer op het kaartje en de rest van de dag mag Gustav door het hekje lopen en aan de meneer in het hokje zijn kaart laten zien. Het gaat prima, Gustav loopt er elke keer bedremmeld langs van oh welke vragen ga ik krijgen en de stationsmeneren kijken nauwelijks op of om.

Wanneer wij in Washington DC uitstappen is het precies zo als ik me had voor gesteld. Mega grote witte building en allemaal grijze mantelpakjes of kostuums heen en weer lopend met akte tas, oortje in en beker in de hand. Zo relaxed. Eigenlijk ook weer raar dat ik het relaxed vind want op elke hoek staat een police man en  goed bewapend. Toch geeft het niet iets onrustigs wat ik in Meppel of Amsterdam wel zou hebben. Het is hier normaal het hoort erbij. Wat we ook niet moeten vergeten, dit is het stukje strengst bewaakst deel van de wereld.

Wij wandelen als eerste richting Witte huis. Die moeten wij gezien hebben. Hoe meer wij in de buurt komen zijn er hele stukken met hekken afgezet zodat je maar 1 wandelroute kunt lopen. Die komt uit op een grasveld met een lijn waar iedereen achter mag staan om het witte huis te spotten en foto’s mag maken. Als je uit de rij gaat omdat je denkt dat je een andere route mag wandelen schreeuwen de agenten de longen uit hun lijf GO GO GO. Er is erg veel politie, Politie te paard, Politie op fiets, Politie op elke hoek, Politie in burger auto en politie in de lucht allemaal kogelvrije vesten. Wanneer wij een tijdje staan te genieten dat wij hier zo maar tussen staan en met de grootste lens het witte huis dichterbij halen zien we scherpschutters op het dak en op het balkon heen en weer lopen. Een politieheli blijft rondjes draaien.  Jaja we maken het mee Obama komt met veel bombarie thuis. Wat een thuiskomst zeg hier hoeven Alex en Maxima niet jaloers op te zijn. In dit witte huis moeten zijn vrouw en zijn kinderen zich gelukkig voelen. Dag in dag uit een stroom van mensen om je huis en als papa thuis komt van het werk gaat dat met enorm veel toeters en bellen. Wij lopen verder richting The Mall, een uitgestrekt groene zone met overal de belangrijke gebouwen die we kennen vanuit de film, het journaal of de geschiedenis les.  Recht tegen over het witte huis staat Washington Monument, 170 meter hoog en het hoogste gebouw van de stad. Dit is meteen de richtlijn alles wat gebouw wordt mag niet boven de 170 meter komen. Normaal kan je het bezoeken maar tijdens een aardbeving in 2011 zitten er zoveel stenen los dat ze al 2 jaar aan het renoveren zijn.

Wij wandelen langs het World War 2 Memorial, wandelen bij het musea van het Smithsonian naar binnen. Gaat trouwens niet zomaar de rugtas wordt binnenste buiten gekeerd en met de fototas zijn ze 10 minuten zoek. Elk vakje moet geopend worden. Wij bewonderen uitvoerig het Capitool. Een zo bekend plaatje als achtergrond in het journaal. Van onze verslaggever Charles Groenewegen vanuit Washington hahaha so coool om daar te staan.

Tijdens het wandelen, gebruiken wij de groene zone voor een picknick even een pakje drinken en natuurlijk een lekker ijsje. “Ijs op de weg” heeft hier of behoorlijke concurrentie van elkaar of het is volgens Gustav één grote maffia bende en worden wij beet genomen en horen ze allemaal bij elkaar. Er staan namelijk 7 Bedfords op een rij. Welke gaan wij kiezen. Tijdens het ijsje eten krijg ik (als enige niet ondernemer) een economie les waarom in de ene rij meer mensen dan in de andere staan. Volgens mij omdat als er een aantal mensen staan de drempel wat lager is om even op het bord te kijken wat hij heeft en wat het kost. Ik heb het mis er zit een hele filosofie achter. Het ijsje is in ieder geval heerlijk.

Wij pakken de metro en gaan naar het Arlington National Cemetery. Hier zien wij meer dan 200.000 grafstenen die herinneren aan de mannen en vrouwen die omkwamen tijdens het dienen van hun land. Elk half uur is er een wisseling van de wacht bij het wit marmeren monument van de onbekende soldaat dat staat voor de doden uit beide wereldoorlogen en de Korea-oorlog, de Vietnamoorlog en de Golfoorlog. Het is een toeristische attractie maar er valt niet mee te spotten. Wanneer wij aan komen zit iedereen op de trappen te wachten en wij sluiten ons er bij aan. Een soldaat loopt zijn loopje, heel anders dan in Londen of Kopenhagen. Het lijkt wel een moon walk. In Londen gingen Marjolijn en ik naast zo’n mannetje staan voor een foto dat lef heb ik hier echt niet. Er komt een tweede soldaat aan en vraagt ons om respectvol te gaan staat omdat de wisseling gaat plaatsvinden. Hij marcheert terug en haalt de soldaat voor de wissel volgens ceremonie op. Hij controleert of de soldaat die plaatsmaakt zijn geweer ontladen heeft en controleert of de nieuwe soldaat zijn geweer in orde heeft. Dit gaat allemaal volgens eens streng protocol onder het uitstoten van verschillende kreten die meer lijken op de taal van buurman & buurman. Gelukkig begrijpen zij elkaar wel. Wanneer de ceremonie is afgelopen en de nieuwe soldaat zijn rondjes gaat maken klinkt er geroezemoes onder de mensen hoe bijzonder het wel niet is. De soldaat draait zich om en zegt luid maar duidelijk dat wij op een plaats staan waar het nimmer is toegestaan om te kleppen maar respectvol langs te lopen. Oeps geen geintjes hier. Wij lopen tussen de duizenden witte paaltjes terug naar de uitgang. Overal waar je kijkt staan witte nette rechte rijen over het heuvelachtige  landschap met prachtige bomen, paadjes maar het is en blijft zo dat hier meer dan 200.000 mannen en vrouwen miscchien waren zij vaders, moeders, dochters, zonen ,broers etc hier begraven liggen door oorlogen.

Het is half 5 en we gaan naar onze laatste plek voor vandaag Union Station, een mega station met marmer en bladgoud versierd, meer dan 130 winkels een bezienswaardigheid. Wij beginnen bij de Mac. Hé hé eindelijk mijn milkshake met rode kers. Er wordt tijdelijk monopoly gespeeld bij de Mac producten. Gustav heeft een kanskaart goed voor een cheese burger. Wat een geluk hij had nog steeds trek. Hij staat wel erg lang op zijn prijs te wachten. Er is iets mis gegaan in de keuken maar geen nood. Een beker voor drinken erbij en sorry sorry daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Wij zeggen in Holland niet gauw sorry maar proberen wel helemaal te omschrijven waarom iets fout is gegaan in de hoop dat die ander dan zegt geeft niet kan gebeuren.

Rond zevenen zijn we bekaf weer terug op de camping in Cherry Halle en om kwart voor tien gaat het licht uit. Later M@rina!

Ik zag twee beren broodjes smeren...

Woensdag ontbijten wij samen met onze tijdelijke huisdieren ondertussen 30 Ducky’s. Gezellig hoe meer zielen hoe meer vreugd. Wij verlaten rond 9 uur de camping en gaan op zoek naar de ingang van National Park Shanandoah. De West is overweldigend en in 3 week zagen wij totaal verschillende National Parken met temperaturen waarbij je liever de RV niet uitkomt niet te vergeten de pech in de Deathvalley. Wij hebben tot nu toe met af en toe een buitje geweldig weer om wat te doen en goed te kunnen bewegen zonder naar te worden van de warmte.

Bij de ingang krijgen wij een foldertje welke dieren er te spotten zijn. Daar zijn wij gek op. Onder andere een  Woodpecker, hertjes, waterval en een blackbeer.

Nog vergeten te melden toen wij gisteren op de camping aankwamen vertelden ze ons dat we aan het eind van de middag geen vuilnis rond de RV moesten laten staan want zoals ze zei: soms komt er een beer uit het bos en die ruikt het eten en verbouwt dan je tuintje. Het lijkt Gustav een uitstekend idee om dat uit te proberen met de camera op scherp. Laten wij het lot maar niet tarten en ik leg alles binnen achter de deur.

Er is niks gebeurt maar wie weet zoals Adi ook al schrijft wie weet vandaag…….

Wij beginnen rustig te rijden en Marjolijn roept twee keer achter elkaar hertje, te laat moeten jullie maar eerder kijken. Wij geloven haar niet waardoor Johan 2 mijl met een slakkengangetje rijdt en dat is maar goed ook want ineens steekt moeders Bambi over en baby Bambi twijfelt en samen springen ze het bos weer in en wij de RV uit om een mooie foto te schieten.

Marjolijn wil drie keer sorry horen en we turven 2 hertjes erbij.

We rijden langzaam door totdat wij ineens wat de weg zien oversteken, het is zwart en geen kleine jongen, hij stopt draait zich om en kijkt ons aan, Yes de Black beer, razend snel maakt Gustav een foto en nog sneller rent de beer het bos in.

Wij zijn nu niet meer te stuiten een echte beer dat geloof je toch niet. Op zoek naar de tweede beer.

Wij rijden na een tijdje een grote parkeerplaats met picknick plaats op om te kijken of er een mooi uitzichtpunt is. Wij willen net verder gaan als op nog geen tien meter bij ons vandaan op zijn dooie akkers een zwarte beer rechtop gaat staan om een lekker sappig blaadje te plukken.

Gustav springt uit de RV en probeert steeds dichter bij te gaan om een prachtfoto te maken. Johan jut hem op, Marjolijn staat op scherp en Marina zo nieuwsgierig als ze is gaat toch ook de RV uit met de deur binnen handbereik. We hebben mooie foto’s en proberen het zo bij te plaatsen.

Wij rijden ongeveer 1/3 van de route want hij is ruim 100 mijl lang. Wij hebben twee keer een beer gezien. We pakken Highway richting Washington.

Onderweg stoppen wij bij de Wallmart * voor de twee dagelijkse boodschappen. De biertjes zijn gekocht evenals de Corndog, Mowten Dew en Mash Potatoes  net zoals in de film.

We rijden verder naar Washington en zien voor het eerst weer zoals bij San Francisco het enorme wegennet. Wij komen op een totaal verkeerde tijd, de avondspits. Een uur extra door het file rijden en we komen geen RV tegen. Er wordt zeer aso gereden, door getrokken streep, verdrijf vlakken het maakt allemaal geen bal uit, links om, rechts om ze doen alles om die file sneller door te komen. Maar er wordt geen één keer geclaxonneerd, echt waar geen één keer. Iedereen blijft heel relaxed ook die twee die elkaar net ff raakten en een hoop glas op straat zien liggen stappen cool uit. Of de meneer van zijn vrachtwagen die een auto op sleeptouw heeft maar zelf de auto aan de kook heeft. Kijkt niet op of om. Relaxed man kunnen wij wat van leren in Holland.

Wij komen rond half 7 aan op de stadscamping. We staan voor het eerst in de rij voor registratie maar met 6 man achter de balie is het zo klaar. Best volle camping maar geen last van elkaar wij staan allemaal mooi vrij opgesteld. De kids express rijdt voor de fun over de camping met kids en hun papa en mama’s . Er is een sauna, zwembad etc. maar wij zullen er geen gebruik van maken.

Voor op de camping stopt de bus elk half uur die ons morgenvroeg naar het treinstation brengt voor een dagje Washington. Later M@rina!    

Gasten aan tafel...

Nadat Knabbel & Babbel Gustav hadden bekogeld met stokjes duiken wij ons nestje in. Wij willen dinsdag op tijd rijden zodat wij wat vroeger op de volgende camping aankomen en nog even lekker kunnen zwemmen. Vanaf de camping rijden wij de Blue Ridge Parkway op.  De Blue Ridge Parkway is een panorama weg door de Appalachen gebergte. Het gebergte moest Marjolijn vorig jaar nog leren op school en nu staat ze er boven op. Wat ons opvalt in vergelijking met de Westkust dat je hier eigenlijk haast geen toeristen tegen komt. Veel minder grote 4 x 4 wagens of Pick-Up bakken. Er rijden hier veel meer luxe auto’s zoals bij ons. Wat we op de Parkway wel tegen komen zijn schitterende motors. Vooral Harley’s en Goldwing’s met er op hele stoere mannen met lange haren, stoere leren bodywarmers, spijkerbroeken en cowboylaarzen en minstens 60 +.  Maybe Penopauze hahaha Gustav en Johan gaan dit ook ooit nog eens samen rijden zeggen ze. We moeten nog even geduld hebben, Gustav eerst een rijbewijs gaan halen en nog een beetje ouder zijn lijkt me. In dit park komen wasbeertjes voor maar wij gaan ze niet zien, of ik moet ’s avonds op de koffie komen bij de vrouw van het winkeltje op de Parkway. She hate them, elke avond komen ze rond het huis scharrelen en vreten het kattenvoer op. Het kan erger. Wij zien wel een stinkdiertje maar die heeft het leven gelaten op de Highway, sneu gezicht. Wij stoppen onderweg bij de Mabry Mill. Een in de jaren 30 van de 20^ste eeuw opgeheven korenmolen. Het is een plaatje en in gedachten zie ik de serie “het kleine huisje op de Prairi”. In de maand juni moet het echt een feestje zijn om de parkway te rijden. Langs de hele weg staan rododendrons zo groot als bomen. Her en der zien wij een verlate witte of roze bloem maar als je toch mijlenlang alleen maar van die grote prachtige witte en roze bloemen ziet dat moet toch geweldig zijn.

Wij zijn rond half 5 op de camping. Dit is echt de aller allermooiste camping die we tot nu toe gehad hebben. Wijds, groen, een meer voor de deur, 20 Ducky’s als huisdier vooral als Gustav cornflakes strooit, een zwembad met fonteintjes, schattige hekjes, prachtige Amerkaanse guesthouses.

Alleen ze hebben geen bier te koop!

Mismanagement van moeders vind Gustav. Al twee dagen geen bier in de KK. Sorry maar ik kijk in de winkel vooral naar worteltjes, boontjes, water, brood en lekker veel fruit. De volgende keer in de Wallmart * misschien iets minder lang op de afdeling techniek kijken en een biertje in het karretje storten.

Wij gaan lekker zwemmen, zonnen, lezen en whappen. Het is soms net of Bastian toch stiekum mee is gegaan. Volgens mij moet Bastian na de vakantie van ons ook bijslapen door het tijdsverschil zijn er erg late berichtjes ;-)

Morgen gaan we via het National Park Shanandoah naar een camping net iets buiten Washington.

Later M@rina! 

Almost heaven......

Vanmorgen gaan wij verder richting Blue Ridge Mountain.
Voordat wij de poot op het gas zetten gaan we eerst ontbijten bij het Wafllehouse. Wij kwamen gisteren geen supermarkt meer tegen en op het brood na hadden wij alles nog in huis "RV".
Het leek Gustav wel leuk net zoals in de movie het Wafflehouse binnen te stappen en aan de bar het ontbijt te gebruiken. Het ontbijt is voor Gustav, Johan en Marjolijn meteen de lunch. Ik neem een heerlijke Bleuberry waffle maar de rest gaat voor bacon, eggs, toast en waffle. De kok is wel twee meter hoog en 1 meter breed, de serveesters leken wel smurfjes. Net zoals in de movie. Maar jee wat een vette hap als we een Wal * Mart tegenkomen toch maar weer even stoppen voor een lekker brood.
Wij vertrekken, het is stralend mooi weer. Lekker warm maar niet zo warm als de Nederlanders het hebben. Kan ook nooit normaal in Nederland wie zit hierboven toch altijd aan de knoppen.
Wij zijn vandaag de staten Georgia, South Carolina, North Carolina doorkruist om in Virginia te eindigen.
We staan in de bergen op 825 meter hoogte. Op dit moment is het hier 21.21 uur en Johan speelt voor ons op de mondharmonica Country Roads van John Denver. Zal Oom Henk Nieuwenhuis vast cool vinden hij is groot fan van John Denver. Het is donker en we zien overal kleine lichtjes van vuurvliegjes. Gustav heeft net op gezocht waarom ze een vuurtje maken. Ja ja om een vriendje of vriendinnetje te zoeken en ik zit hier met een koplampje om te kunnen bloggen, jullie raden het al, ik had sjans met een vuurvliegje.
Gustav kreeg net takjes op zijn hoofd gegooid en Marjolijn zag wat bewegen. De zaklantaarn erbij en zitten er twee kleine eekhoorntjes takjes te gooien dat gebeurt toch alleen door Knabbel en Babbel in de Movie en we zijn nu toch niet meer in Orlando in Disney World.
We vinden allemaal dit de mooiste camping, in de bergen met houten veranda voor de RV, overal frisgroene bomen en haast geen campeerders. Ook geen lantaarnpalen eigenlijk is het hier aardedonker.
Toch wel fijn een wc in de RV voor de nachtelijke wandelingetjes.
Morgen gaan wij de Blue Ridge Parkway rijden en gaan wij naar het Shanandoah Natuurpark.
We hopen wasbeertjes te spotten, wij hebben ze vandaag al wel gezien maar die waren er helaas niet zo goed aan toe.......aan de kant van de weg........ doodgereden snif snif

Reisdagen

Na een lange dag eindigen wij zaterdagavond zelf in dromenland en slapen zondagmorgen lekker uit. We nemen een frisse douche en ontbijten op ons gemakkie voordat wij onze reis gaan vervolgen. De gevonden avocado’s zijn rijp zodat er wat mee gedaan moet worden. Ik heb een uitje, paprika en een limoen gekocht en ik prak er een lekkere guacamole van voor bij de tortilla chips. De komende dagen zijn reisdagen. Even geen actie maar voor Johan chauffeuren, Gustav navigeren, Marjolijn en Marina lezen, whappen, dommelen, naar buiten kijken en niet te vergeten onderweg lekker dippen met tortilla chips in de guacamole.

Zoals wij Orlando binnen gekomen zijn zo kruipen wij er ook uit. Het is mega druk op de weg. Geen idee of deze drukte bij Disney World in Orlando hoort of gewoon een drukke stad is. Wanneer wij op de Highway zitten kunnen we lekker door kachelen. Alhoewel kachelen, in Florida is het of warm of je hebt loeiharde regen “flashflooding” Het is ten slotte regentijd. We krijgen stortbuien onderweg en op de matrixborden wordt aangegeven dat alarmlichten aan moeten. Het is vermoeiend rijden.

Ons doel voor vandaag is ongeveer 10 mijl van Savannah op een KOA campground te overnachten. Rond 6 uur komen wij eraan. Een mooie plaats met uitzicht over de Lake met witte en zwarte zwanen. Het is één en al bedrijvigheid bij de wasmachines en daar willen wij ons vandaag ook in verdiepen. Wanneer wij kamperen heeft iedereen zijn eigen kleur handdoek zodat er niet telkens gezeur is dat iemand de handdoek van een ander te pakken heeft. Het scheelt in enorm in de was en misschien al eerder gelezen in een blog van twee jaar geleden het geeft burgerpunten haha Misschien een tip voor de RV renter, verschillende kleuren handdoeken.  De handdoeken zijn door elkaar gekomen en eigenlijk stonken ze al toen wij ze kregen. Teveel handdoeken met te weinig zeep in de machine gedaan waarschijnlijk. Binnen een uur hadden wij heerlijk frisse, schone en zachte handdoeken wat kan je daar blij van worden. Onder het wachten wilde een jonge vent die al zijn “leger” kleren aan het wassen en strijken was alle auto merken die in Nederland veelvuldig rondreden van mij weten. Vraagt hij het wel aan de juiste persoon. Bij mij moet de auto gewoon rijden en mij nimmer in de steek laten, grote kofferruimte hebben zodat er veel zooi mee kan, verder boeit mij geen automerk. Helaas. Maar goed als je vol overtuiging een aantal merken noemt die zo in je omgeving voor komen kan je best geloofwaardig overkomen.

Na de nodige calorieën zijn we vandaag een uurtje gaan zwemmen. Wie weet helpt het om een beetje te balansen. Nadat we de route voor morgen hebben bekeken en een nieuwe camping als einddoel hebben uitgezocht duiken wij er lekker in.

Later M@rina!

Is het warm in Nederland ?

Wij zijn op 825 meter hoogte aan de rand van de blue ridge mountains... Heerlijke temperatuur. Het is hier nu bijna half 9 's avonds :-)


- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Fax Trail Loop,Fancy Gap,Verenigde Staten

Bezoekje Wal*Mart

Vandaag tijdens de rit naar Blue Ridge Mountain hebben we een winkel pauze bij de Wal*Mart.

Een supercenter dit keer. Op de foto is het gangpad achter mij niet zichtbaar......


---
Gepost vanaf Gustav zijn iPhone.

Location:Lagrande Ln,Walterboro,Verenigde Staten

Dag Magic Kingdom

Vrijdagavond de dag van de lancering  rijden wij naar Orlando. Een camping 20 min van Disney World hebben wij gereserveerd. Het is er nog vroeger donker dan bij de Everglades. Ruim half 9 zitten wij in het donker. Gustav en Johan kijken film en om in stijl te blijven kijken ze naar Starwars. Marjolijn heeft haar internetmoment met Bastian en ik lig lekker in bed te lezen. Rond half tien wil iedereen eigenlijk graag naar bed. Dit gebeurt thuis nooit ik ben altijd blij dat ik rond elf uur de kamer nog even voor me zelf heb. We spreken af om uit te slapen en  tegen de middag naar Disney te gaan. Wij willen, nou ja ik eigenlijk wil ik heel graag de afsluiting van het park met vuurwerk zien. Toen wij landen in Orlando zagen wij vanuit het vliegtuig op zo’n 5 plekken geweldig vuurwerk en de locals vertelden ons dat het vuurwerk van Disney World kwam. Het vuurwerk was vorige week om 21.00 uur maar deze week om 22.00 uur om van ’s morgens tien tot ’s avonds tien in het park te sjouwen lijkt ons geen goed plan.
Het uitslapen is voor de één wat langer dan de ander. Sommigen hier kunnen wel een hele dag in bed liggen maar ik vind half 9 echt uitslapen. Ik spring er maar uit, ga douchen, zet koffie en al mopperend hoor ik de anderen zeggen is dit nu uitslapen, sorry, thuis maar een dag in de vakantie een hele dag in bed, heb je geen last van mij. Het is hier nu eenmaal wat kleiner en gehoriger dan thuis.
Rond de middag rijden we naar Disney World eigenlijk is heel Orlando Disney World als je hier verkeerd rijdt ben je echt een Belg. De meeste mensen hebben een ticket voor meerdere dagen en gaan in stijl naar het park. Zo zien wij een auto die is aangehouden door de sheriff met grote Mickey Mouse oren op naast de auto staan. Ik vind het lachwekkend maar het schijnt hier bij het park te horen want talloze vaders en moeders zijn uitgedost met een oor van een Disney figuur. Duur geintje trouwens want de oren kosten nog al wat.
Afgelopen zomer wist ik niet meer waar de auto in de Arena stond waardoor ik hulp moest vragen om hem terug te vinden bij de bewaking van de parkeergarage. Dat kan je hier niet gebeuren. Je wordt met een treintje naar de ingang gebracht (5 minuten lopen zijn maar daar doen wij hier niet aan), onderweg heeft de bijrijder ons zeker tien keer verteld dat we op Parking 104 staan. Daar zei hij bij wij moeten per dag 2 x 10.000 auto’s parkeren u maar 1 onthoudt waar u deze heeft gezet. Wij gaan dit onthouden voor de zekerheid maken we een aantekening in de Iphone je zou maar moeten zoeken.
We worden naar de kassa gebracht en gaan een ticket kopen. Ik denk poortje door en 8banen maar. Nou nee we gaan verder met de Mono rail naar het park. Vanaf de snelweg zie je nergens iets va het park zelf het is een complete World achteraf. Wanneer wij aankomen en de trappen af dalen komen wij bij de ingang. Jaja tassencontrole, ticketpasje activeren en een vingerafdruk achterlaten. Ik ben een echte Hollandse en neem graag een hapje en een drankje mee. Er zijn altijd van die wilde verhalen dat je niets mee mag nemen dat gok ik wel. Onderin het eetbare boven in zonnebrand, pet, brillendoos en het werkt. Ze voelen rondom kijken erin en everything is ok, have fun!
Via een app hebben wij het hele park onder controle en gaan naar de attracties toe. De spectaculaire zijn hier wat minder dan in Parijs zodat moeders helemaal aan haar trekken komt met de lieve sprookjes. Ik ontkom niet aan 8banen waarbij ik de rouwadvertentie al bijna zie staan en een 8baan waar ik zeiknat uitkom. Maar ik ben een beetje slim. Wanneer we starten trek ik gauw mijn shirt uit en ga in mijn hemdje zitten. Aan het eind doe ik mijn droge t-shirt weer aan. Geen mens die het opvalt want iedereen loopt hier in hemdjes waar alles aan alle kanten uitpuilt.
Leuke bijkomstigheid bij deze 8baan is dat ik niet kan thuisbrengen of het water nu regen is of bij de baan hoort en of de flitsen nu van het fototoestel is of onweer. Waarschijnlijk toch het laatste want hij stopt en we komen allemaal tegen elkaar aan te staan en moeten wachten. Troubles wordt omgeroepen. Ben ik blij dat ik niet net ergens hoog en op de kop hang. Slowly wordt de rit vervolgd. Pfff ik ga op zoek naar Peter Pan haha We gaan lekker op een terrasje zitten en mensen kijken en heerlijk eten voordat wij aan onze avondprogramma beginnen. De lichtjes gaan aan en het kasteel in het midden verandert steeds van kleur. We kijken naar de lichtjes parade en om kwart voor tien begint er een beamer licht show op het kasteel het is de kers op de taart. Zo prachtig gemaakt, heel erg knap, creatief niet te beschrijven. Het kasteel veranderd continue van decor en alle disney figuren komen voorbij. Amazing! Om tien uur wordt de show afgesloten met een vuurwerkspektakel.. Duizenden mensen staan rondom het kasteel te wachten. Alle verlichting gaat rondom het kasteel uit en de mooiste kleuren, prachtige stervormen vuurwerk komen overal vandaan geschoten. Iedereen joelt, klapt, fluit alsof wij met zijn allen oud en nieuw vieren. En ineens gaat het torenkamertje open en Tinkerbell abseilt over ons heen naar de andere kant van het park. Wat een feestje beleven wij hier. Wanneer het afgelopen is hoor je een daverend applaus en schuifelen er honderden richting uitgang op weg naar de monorail om terug te gaan naar de auto. Het park sluit pas om half 1 voor de dagjes mensen en om 02.00 uur voor de mensen uit de Disney Hotels. Een jongen verteld ons dat hij er gewerkt heeft en dat hun werkweek bestond uit 3 dagen van 14 uur en 2 dagen van 8 uur. 7 dagen per week al die mensen de hele dag door herrie. Wat mij opvalt dat iedereen standaard met een halve liter zoetigheid loopt. Ik zie niemand met een flesje water lopen en een gezond appeltje eten. In mijn rugzak ontbreekt het flesje water en het appeltje niet. Wij sluiten aan bij de rij op weg naar parkeerplaats en schuifelen mee met de menigte. Wat ook zo bijzonder is dat er om elf uur ’s avonds nog net zoveel baby’s, peuters en kleuters in het park zijn als ’s middags om een uur of 3. Ze hingen toen al laveloos op de arm van de warmte. Er wordt wat mee gezeuld. Op het terrasje zat een moeder in de regen met een baby van nog geen 6 week oud. Allemaal met de paraplu er boven zodat ze even kon voeden. Kinderen van een jaar of 6, 7 jaar in de buggy zitten waar zowel papa en mama duwen omdat de zware buggy niet vooruit te krijgen is. Wij zagen een jongetje in de rolstoel voorbij komen die zo uit de tv documentaire gestapt kon zijn die we pas gezien hebben op tv, het enige woord wat hij zei was Food. Het leek wel een jochie met de fietsenpomp opgepompt. Met zijn armpjes en beentjes wijd, zo dik. En zijn gezichtje, de ogen zag je nauwelijks en de tong hing er half uit. Dat er geen hartmakkers op het park gebeuren. Spelen met je leven zou je denken. Je hoeft trouwens nooit te denken zou er wel een toilet zijn of iets te eten of te drinken? De Restrooms zijn veelvuldig aanwezig en zien er keurig uit. Op elke hoek van het park is een eettentje, ijscocar of limonade. De opvallendste snack was een homp beenham, zo’n bout waar Rein Vos mee loopt in een Disneyfilm. We spelen allemaal mee in the Movie.
Rond half 12 zijn we weer op de camping. Johan sluit de stroom en water aan ik spring gauw even onder de douche in de gebouwen van de camping. Wanneer ik terug kom ligt iedereen al op 1 oor en hoor ik al zacht gesnurk vanuit de bedden.
Morgen eerst maar eens lekker uitslapen. Wij gaan Floriade verlaten richting Shenandoah Park. We rijden 3 dagen zo’n 1500 km totaal. Wij verlaten de hectiek en actie van de steden gaan nu 3 dagen natuur snuiven voordat wij Washington onveilig gaan maken.
Later M@rina!

10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, ignition, 2, 1, lift of

Vrijdagmorgen gaat om kwart voor 6 de wekker. Het zogenaamde rommelmarktgevoel hebben wij. Donderdagavond alles al klaargezet, rugtassen zo goed als mogelijk in gepakt om binnen het half uur te kunnen rijden richting Cape Carnaveral. Thuis zet ik de wekker om half 7 en druk die in mijn slaap uit tot rond 7 uur en dan ineens dringt het tot mij door dat ik er echt uit moet wil iedereen op tijd op school en werk zijn. Al jaren loop ik dan als eerste naar Marjolijn haar kamer om te melden dat het 7 over 7 is en spring dan onder de douche. Mmm nu is het mompelend en stommelend langs elkaar heen schuifelen ons afvragend of er meer van die gekken zijn die een lancering willen mee maken. Kwart over 6 in het schemer donker gaan wij de camping af richting raket. Het laatste stukje is het wel drukker op de weg maar allemaal 1 persoon in een auto we denken woon werk verkeer. We rijden het terrein op door de slagbomen en gaan richting parkeerplaats. Wij voelen ons best bijzonder en de papieren worden op gezocht waar wij ons moeten melden. Met een bus worden wij dan naar het platform gebracht en moeten daar een tijdje wachten. Ten minste zo dachten wij. We draaien de parking om en zien ineens half Amerika op de been. Talloze gezinnen met slaperige kopjes en kleine hummeltjes die het bed uitgerukt zijn. Het is het hoogtepunt en geen attractie het is Amerika’s trots en daar ben je bij. Wij krijgen aanwijzingen waar wij moeten parkeren en stappen uit. Behalve Johan die moet nog ff naar het toilet als de security er aan komt en wij toch ergens anders moeten parkeren. Ze vertrouwt mij niet in de RV want ze vraagt meteen waar is je houseband, duhhhh on the toilet hahaha, lekker discreet. Wij wachten ze brengt hem weg met de belofte hem weer terug te brengen zodat hij niet hoeft te lopen. Maar voordat ze gaat where do you come from? Holland, realy, hoe gaat het, ja ja familie in Holland alle woordjes moeten even worden getest. Wanneer Johan terug komt lopen wij samen met de honderden belangstellenden naar de ingang waar wij paspoort binnen handbereik moeten hebben, tassen op de band in een bakje alsof we aan het boarden zijn en door de scan moeten lopen. Piep piep het is Gustav even vergeten dat hij de Leatherman in zijn kontzak had, als hij hem gewoon bij zich droeg mocht hij mee. Rugtassen krijgen een controle en wat hij ziet mompeld de boomlange prachtige real American. De camera vindt hij Fantastic en het broodje mm. Het is een beetje een pretpark gevoel want we lopen lang allerlei vermaak met een Startrek achtig muziekje wat overal uit galmt. Wij lopen met de stroom mee en worden naar de bussen gevoerd. We leveren onze reservering in en krijgen een launche bon terug. Wat moeten wij hiermee een lunchbon. We lezen het door en wat blijkt stel dat door weersomstandigheden of om technische redenen de lancering niet doorgaat krijg je niet het geld terug maar kan je voor het geld iets kopen in de store. We rijden naar het platform en alles klopt,  je stapt uit en automatische ga je naar filmzaal 1 en je loopt allemaal door naar de volgende uitleg en zo kom je de tijd door wanneer wij weer buiten komen is het nog een half uur en lopen met de stroom mee waar tribunes staan. Talloze mensen staan met mega lenzen op het gras of mee gebrachte stoeltjes heel geduldig te wachten. Het zou Amerika niet zijn als we niet worden vermaakt. Voor de tribune staat een medewerker achter de microfoon uitleg te geven en je kan vragen stellen. Wij schuiven her en der tussen voor een mooi plekkie. Via de boxen horen wij de mission control in vakjargon de lancering te sturen. Alsof in de cockpit zitten van Startrek. Erg indrukwekkend. Op afstand zien wij de raket met spionage satelliet klaar staan. Wanneer op een gegeven moment wordt door gegeven dat de lancering door gaat dat alles ok is komt er een luid applaus. Ik vind het best ontroerend dit is een ‘familie Amerika’ gebeuren. Allemaal zit je hier te hopen op een goede lancering. Er komt rook en samen met de honderden anderen tellen wij mee af 10, 9 , 8…ondertussen de kreten horend van de mission control en ineens daar gaat hij heeel veel rook een enorme vuurbal en weg is de raket en zo’, 8,5 km hoog in de lucht komt het geluid pas maar het geluid, het gejoel, juichende Amerikanen dat de mission is gelukt is amazing. Dit hadden wij niet willen missen. De tribunes lopen leeg en we zitten te kijken naar alle mensen die een weg zoeken in het park. We zetten elkaar allemaal op de foto, wij vragen mensen, mensen vragen ons het is ook spectaculair.
De rest van de dag gaan wij het park bekijken en horen wij de geschiedenis en hoe de raket in elkaar is gezet.
We bekijken de Atlantis (spaceshuttle) die maar liefst 33 keer de ruimte in is geweest. Rond half 3 kunnen Marjolijn en Marina geen raket meer horen. Marjolijn zoekt de rest op Wikepedia op hahaha
Wanneer wij de bustour doen en de mannen aandachtig naar alle verhalen onderweg luisteren kijken de dames of ze nog Alligator’s en turttle’s kunnen spotten. Niet te geloven ze zitten hier in de sloot zoals bij ons de kikkers. De buschauffeur wees ons ’s morgens 2 krokodillen en wij willen meer. En we worden beloond. Krokodillen zijn echt creepy ineens zie je een megastaart ergens aan de kant in de sloot. Echt in het wild je zult ’s avonds van je werk een overstekende krokodil tegen komen brrrrr
1 schildpad kruipt net op de kant die pakken wij ook mooi mee. De mannen hebben ze allemaal gemist.
We rijden rond spitsuur Orlando binnen. Mmm niet handig mega druk en een mega file. Allemaal zijweggetjes en tom tom volgt ons niet zo snel, geen weggetje van rechts maar een parking van een shoppingscentrum. Jammer eenrichting zodat wij terug moeten en weer achteraan moeten sluiten.
Rond half 7 komen we op de camping aan en de hemel barst open. Wat een geluk in ons campertje in no time ligt er 40 cm regen op de camping. Een feest voor de kinderen. Vaders en moeders filmen en jutten de kinderen op die met surfborden tussen de campers en waterfeest houden. Het blijft regenen en in de stromende regen met regencape op blote voeten doe ik de afwas.
We liggen er vroeg in. Allemaal een beetje moe na een lange en indrukwekkende lancering. Morgen staat Disney world op het programma om zondag Florida te verlaten richting Shenandoah.
Maar eerst de 8baan. Ik weet niet of ik ga, Gustav leest net voor van Nu.nl een dode in Texas ik denk dat ik gewoon op de thee ga bij Mini Mouse.
Later M@rina!

Handen omhoog of...

In tegenstelling met gisteren toen wij allemaal over de grond tijgerden om zoveel mogelijk Krokodillen, Lissards, parende krekels en schildpadden te zien waren wij vandaag met heel andere dingen bezig.
Vanmorgen zijn we begonnen met ontbijt onder de luifel en de toaster in het stopcontact aan de buitenkant van de RV. Wij willen ook een beetje Amerikaans mee doen. Daarna maar eens geprobeerd contact te krijgen met Holland, Jarige Jet Marjan, ipv Bastian, Bastian's vader telefoon stond door geschakeld. Wij hoorden net dat Bastian zijn vader vandaag zijn verjaardag viert. Vanuit TitusVile de felicitaties van de Fam Ebbers en een fijne zonnige dag!
En Opa en Oma Ebbers die elk moment overgrootvader en overgroormoeder kunnen worden van hun eerste achterkleinkind. Mariken ons oudste nichtje wordt moeders. Spannend maar nog niks aan de hand.
Maar wat gingen wij doen.........wij gingen in Miami naar een echte schietclub. Bij de mannen giert de adrenaline al door het lijf de dames moeten nog een beetje aan het idee wennen. We hadden gebeld en we konden langs komen op de ranche van 's morgens tien tot 's avonds tien. Schieten vanaf tien jaar en children tot 17 jaar free. Tja het motto is zo jong mogelijk goed om leren gaan met wapens. Nu dacht ik heel naief natuurlijk bij een ranche aan een cowboy met paarden waar ze op het erf ook schieten op een pop ofzo. Weet ik veel we zijn tenslotte in USA.
Wij komen op een soort industrieterrein met allemaal loodsen. Zo'n één die JOhan en Gustav zo graag zouden willen huren voor alle zooi die mij eigenlijk dagelijks in de weg staat. Maar hoe meer ruimte hoe meer zooi.
We parkeren de RV en we horen de schoten al. Mmmm wat gaat dit worden.
Wij zien twee loodsen met een garage deur zoals wij zelf en de derde deur is vervangen door een kozijn met deur en de reclame voor de Stone hard Gun club.
Hey guys verwelkomt ons een keurige frisse jongeman achter de balie. What can i done??? Tja wat zouden wij willen. Net zoals alle Europianen komen wij hier schieten. Het ziet er keurig uit. Allemaal uniform gekleed, vitrines met wapens in allerlei soorten en maten en kogels in allerlei soorten en maten waar je een heel dorp mee kunt... nou ja laat ik het allemaal maar niet uitspreken.
Wij krijgen eerst een formuier met de voorwaarden en de regels. Dit lezen wij door en daarna tekenen wij hiervoor. Onder de 18 jaar moet een volwassene voor je garant staan. JOhan tekent voor Marjolijn. Hij vraagt of wij eerder geschoten hebben waar we graag mee zouden willen schieten en wat handig is om mee te beginnen. Wij kiezen twee pistolen uit. Een lichtere en een wat zwaardere (dames/heren versie). We kiezen een poster uit waar we op willen schieten en het aantal kogels. Dan komt er een oudere meneer bij die ons voor doet hoe je hem vast moet houden, hoe je moet laden en hoe je moet schieten. En vooral wat wij niet moeten doen. Volgens mij ben ik met een uitleg van een dosering eerste uitgifte, categorie 2 langer bezig dan hier met wapens. Alle twee is niet handig als je niet weet hoe er mee om te gaan, maar toch.
Wij krijgen een beschermbril, oordopjes en er wordt een guy gebeld om ons op de baan op te vangen. Lijkt mij niet verkeerd.
We gaan de deur door en ineens sta ik oog in oog met 6 schietbanen naast elkaar en een vader met twee volwassen kinderen die schietles van hun vader krijgen. Eigen tas met wapens mee en na elk schot gaat de poster uit de houder om te bekijken waar ze geschoten hebben en hoe te verbeteren.
Een rustige ongelofelijke scherpe jongeman begeleid ons met laden en schieten. Met heel veel geduld en heel zorgvuldig helpt hij ons dames door The War heen.
Ik voel mij een CHarlie Angel, benen een beetje wijd, beide handen om het holster en 5 knallen achter elkaar of ik midden in Miami de held sta uit te hangen. Jammer dat ik het lange slanke postuur en de mooie krullen mis. De hulsen vliegen mij om de oren en het zweet breekt mij uit. Dit keer geen hete bui want de jongeman verteld mij dat is nou Adrenaline.
Eerlijk is eerlijk het is niet zo'n verantwoord dagje uit maar ja nu wij er toch zijn willen wij het mee gemaakt hebben. Ik denk dat jullie van de mannen ook nog wel het één en ander horen want die beleven deze toch toch op een heel andere manier dan de dames.
Rond één uur rijden wij richting Cape Canaveral om morgenvroeg om zes uur uit de veren te gaan voor de lancering. We willen graag langs Cocoabeach om even het sfeertje op het strand te proeven. Het omrijden neemt wat meer tijd in beslag dan eigenlijk bedoelt en eigenlijk voegt het niet zo heel veel toe. We gaan heel even uitwaaien op het strand en met de voetjes in het water voordat we door rijden naar Cape Kennedy KOA Kampground.
Ik ga nog even afwassen, douchen en vroeg erin.
Tot Later M@rina!

See you later, Allegator

Na een dagje Miami in de flow van de uitgaamswereld is het vandaag de bedoeling om Alligator's te gaan spospotten. Na het ontbijt maken wij eerst een stop bij een super supermarkt. Die van gister was bagger. Daar was van alles te koop behalve fatsoenlijk eten. Langer dan twee dagen zonder fruit en een lekker toetje kan ik niet. Expeditie Robinson wordt niet wat voor mij. Nu ik weet dat de koelkast het goed doet ga ik mijn slag slaan. Heerlijk wat een geweldige supermarkt het kiezen is nu pas moeilijk er worden da ok diverse fotootjes naar Bastian ge apt misschien gaat de AH nu wel uitbreiden met de cornflakes en ijs afdeling. En wat een vriendelijk personeel.Are yo ok, can you find everything. Ze pakken voor je in en lopen met de kar mee naar de auto. Buiten gekomen regent het mega niet echt fijn nu wij met de airboat de Everglades op gaan. Maar weer of geen weer wij gaan we kunnen nu niet echt wisselen met een programma want morgen gaan wij Miami verlaten. Ik ren naar binnen op zoek naar regencapes beter iets dan niets en Gustav en Marjolijn hebben behalve een vest niets mee. Samen met twee mannen van de supermarkt ga ik op zoek en wij vinden het. Op naar de Everglades. Onderweg hoost het wij kunnen geen foto's maken dan gaat de camera eraan maar we gaan door.
Onderweg zien wij mannen bezig met de weg ze staan in enkellange regenjassen de wacht te houden bij een bord Slow of Stop. Volgens mij heb ik mij daar twee jaar geleden ook al over verwonderd maar diep respect voor deze mensen. Je taak is niet meer dan een bord om te draaien Stop of Slow en dat de hele lange dag. Ik zou gek worden of met iedereen die stopt een praatje maken haha Marjolijn ziet het wel zitten dat ik dat samen met Eunice kan doen. Weet zeker dat we lol hebben maar langer dan een dag. Laat mij maar pillen tellen.
Wij komen aan bij de Airboat verhuur eigenlijk net zoals in Giethoorn of Kalenberg langs de weg over de bordjes van verhuur maar dit keer met chauffeur. De kapitein die hoog en droog de boot bestuurt en ons de krokodillen laat zien. Wij zijn al in de Everglades waar overal bordjes staan gevaarlijk en niet voeren. Ze lusten vast geen oud brood maar ik zal mij aan de regels houden. Met zo'n 20 man stappen wij in de boot en zijn klaar voor het avontuur. We are lucky, het is droog en de zon schijnt. Voordat wij instappen krijgen we allemaal oordopjes uitgereikt die wij niet uit de oren mogen doen ivm kabaal die de airboat produceert. De tocht duurt 40 minuten en is mega mooi. Voor Gustav omdat hij CSI MIami nu helemaal voor zich ziet. Hij is al drie dagen in de ban van alle Amerikaanse series die hier zijn opgenomen. Wij zien Alligator's, Turtlles, prachtige roof en exotische vogels, en kleurige bloemen. Bij terugkomst krijgen wij een uitleg van de krokodil en het gevaar en Snappy de jongste krokodil van 7 jaar oud mag je vasthouden. Je mag een foto maken en dat alles maar voor de prijs van 3 dollar. Natuurlijk net als iedereen gaan Gustav en Marjolijn ook op de foto om zijn huidje even te mogen voelen.
Wij gaan toch ook nog even naar de officiele ingang van National Park Everglades omdat daar mooie wandelroutes zijn. De airboat ervaring was prachtig maar de krokodillen voelt ook een beetje als attractie en we willen ze ook echt in het echt zien.
Het is ongeveer een uur rijden ach nu we er toch zijn en ons huisje hebben wij immers bij ons.
Het is ondertussen 17.00 uur geweest waardoor de Visitie Centers zijn gesloten maar we mogen het park gewoon in en er zijn nog talloze andere wandelaars. We krijgen het advies om lange mouwen en lange broek aan te doen en goed in te spuiten tegen de muggen. Ik had net muggezooi gekocht voor de muggen in Florida dus sprayen maar. Op de parkeerplaats hoor je spuitbussen geluid van mensen die zoveel opspuiten daar komt de eerste drie jaar geen mug meer op af. Wij wandelen het park in en volgen een route. Ik loop langzaam want ik wil beslist een krokodil in het wild zien. In gedachten half op het paadje half op het gras als tussen de bomen net boven het water mij een paar grote ogen aanstaren. Yes Yes kom gauw ik zie een Alligator we are so Lucky hahaha. Zonder gekheid wij hebben ruim een uur gewandeld en het was wel twee uur rijden waard geweest. 2 krokodillen een baby krokodil Marjolijn en Gustav zagen 2 grote schildpadde, talloze vreemde vissen, vogels, een vogelnestje met twee donsige vogeltjes met moeders er naast en hou je vast talloze krekels in Kamasutra achtige standjes wij voorspellen in 2014 een sprinkkanenplaag in de Everglades. Rond achten zijn wij weer terug op de camping. Ik zie net reacties van Adi en Marjan. Hoezo saai Marjan de meivakantie was bij jullie verre van saai toen was ik heeeeel saai in Meppel aan het werk hahaha
Leuk dat jullie mee lezen en reactie plaatsen. Als het goed is liggen jullie nu op 1 oor en is Marjan nu wel echt jarig!
Morgen verlaten wij Miami en gaan wij richting Orlando. Maar voordat wij die kant op reizen gaan wij morgen eerst nog op cursus..........real CSI Miami of ehhh Miami vice in ieder geval lang geen Dalles of Dynesty.
Jullie horen het nog.

Later... M@rina

Miami, Miami beach

De eerste nacht in de RV is ff wennen. Allemaal weer een beetje wennen hoe en waar alles ligt. Buiten is het heerlijk maar binnen gauw warm. Ik heb zo zachies aan een bloed hekel aan airco's of ze werken niet of je bevriest daar tussen schijnt niks te zitten. Wanneer we hem uit deden was het maar zo te warm en deden wij hem aan had ik het liefst een ijsmuts op. Met het laken over mijn hoofd heb ik me er maar zo min mogelijk aan geërgerd. Tien uur naar bed gaan is voor mij echt te vroeg ik ben al geen uit slaper nu  was ik om 7 uur klaar wakker en had het wel gehad in de RV. Na een lekkere douche ben ik een eindje gaan wandelen tussen de avocado velden en Mango boomgaard. Bij het zwembad vertelde een echte stoere Miami gespierde en gebruinde tatoe jongen ons waar we de Mango's konden vinden. Wij waren gister avond nog wel even wezen kijken maar het was te schemerig en het begon te regenen. De tuinvrouw in haar golfkarretje zag mij op het vroege uur en had net een kokosnoot gevonden die mocht ik hebben. Even later kwam ze terug met twee avocado's die met een paar dagen rijp zou zijn. Ik kon hem met schil en al fijn prakken en er door doen wat ik maar wilde dan had ik Kuakomole bij de Tortilla chips. Zelf vind ik nog een Mango ik heb een leuk fruitkistje wat moet rijpen. En het tweede squerreltje hipt voor mij langs. Mama kan naar huis vind Marjolijn. Een eekhoorn, fruit van de boom en kokosnoot in schil. Fijn dat er mensen zo snel tevreden zijn vind Marjolijn )-:
Het begint mega te regenen voordat ik terug ren naar de RV ren ik de camping winkel in voor brood. Dat is nou jammer om 8 uur al open waarschijnlijk voor de souvenirs want er is geen brood.en ik ren hard terug.
Dat wordt het brood verdelen, de verschrikkele fruitige marshmallow cornflakes eten.
Wij gaan vandaag naar Miami en Miamibeach. P + R.
P is beetje een vraagteken, camping eigenaar heeft het ons aangewezen maar de RV past niet in de parkeergarage en waar wij hem nu neer zetten is niet bedoel voor parking maar voor shopping. JOhan vraagt de cherrif die daar zijn tijd zit door te komen in de auto maar die zegt ik heb het niet gezegd maar je zegt gewoon dat je net boodschappen wilde doen.
Wij gokken het erop. Wij gaan naar het station en kijken hoe wij moeten treinen.
Je hoeft nooit lang te kijken want altijd is er iemand die vraagt are you ok? Zoals lukt het, kom je eruit???
Trouwens in heel Miami stikt het van de Police, sheriff etc. die er bij staan ook voor hulp en om te voorkomen dat er wat gebeurt. Flink bewapend lopen super jonge agentjes in hun eentje hun dienst te doen.
Wij treinen en stappen over op de bus in het centrum van Miami. Even schakelen, zwervers, uit de prullenbak etende mensen, bedelaars en hippies die van bamboe een één of andere sigarettenhouder gemaakt hebben voor 1 dollar mag ik het hebben. Blij dat ik niet rook haha
Je kunt er niet om heen wij spelen de toerist met rugzak, flesje water en bergkisten! De vriendelijke Amerikaan herkent de toerist en wil ons graag over zijn land vertellen. Een man roept van achter uit de bus wanneer hij dingen ziet waarvan hij denkt dat wij dat moeten weten en ook waar hij trots op is. Wel leuk want nu weten wij wel het optrekje van Gloria Estafan en Ophran Winfrie. Ziet er goed uit.
Er stapt een mooie vrouw in en wil haar kaartje laten stempelen wanneer ze gestoken wordt door een wesp die ze wegslaat maar de halve wesp nog in de arm heeft zitten. Tja ik spring maar in de benen trap de wesp dood en haal de angel en halve wesp uit haar arm. Ze kan er niet over uit dat ze zo maar gestoken wordt en komt bij ons zitten om te vertellen wat wij allemaal toch wel moeten zien. We stappen uit en weten nu niet zo goed meer waar wij moeten beginnen. Wij beginnen daarom maar bij de Burgerking. Daarna lopen wij wat heen en weer maar we komen er niet goed uit. Het is groter dan gedacht eerst maar eens naar de zee. En ze zijn er Baywatch, Pamela Anderson is met pensioen maar het nieuwe personeel mag er ook wel zijn. Wij maken prachtige foto's van de Miami Beach post en genieten even van zon zee en strand.
Langs de boulevard lopen wij terug en zien de ouderwetse trimbaan van ons verandert in een fitness achtig openlucht veldje waar zien en gezien worden het belangrijkst is. In de brandende zon staan en liggen de geoliede, gespierde Miamers hun oefeningen te doen. Bizar.
Wij wandelen terug en nemen de Hop on Hop of bus en laten ons 3 uur lang de mooiste plekjes in Miami Beach en Miami zien. Villa's van de rijke tata's, talloze beroemde monumenten, de dominoclub, groep mannen en vrouwen die in de open lucht domino met elkaar spelen, het ging er fel aan toe. Prachtig gezicht om te zien. Ook komen wij door een slechte wijk waar alle winkelpanden te huur en te koop staan.
Rijen dik met grote stacaravans met een hoop schroot ernaast en een oude auto die bijna uit elkaar dondert. Her en der staat zo'n zwager van Hyacint Boecket type tegen de auto hangend met een blik op niks. Bedelaars zonder voet of benen die telkens met rolstoelen door het verkeer sjesen om geld op te halen, groot contrast.
Tijdens het passeren van deze wijken wordt er niets verteld. Ze houden zich wijselijk stil.
Rond half 6 komen wij terug bij de RV gelukkig geen boete en niet weg gesleept. Konden we ook op de kruizing gaan staan met een bord: Help me, i am homeless haha
Wanneer jullie dit lezen is het volgens mij 18 juli Hieperdepiep Hoera voor Marjan! Eindelijk een veertiger, welkom bij de club en een hele dikke knuf! We nemen er hier een borrel op!
Op naar woensdag.........gaan wij naar de krokodillen ik weet wel zeker dat ik mijn bergkisten en niet mijn teenslippers aan doe.
Later M@rina!

RV is gereed!

Wij zetten de wekker voor maandagmorgen om 08.00 uur. Wij kunnen dan met Roadbear het bedrijf van de RV bellen om een afspraak te maken dat ze ons oppikken bij het Hotel. Eigenlijk hadden wij dit 72 uur van te voren moeten doen maar toen zaten wij in het vliegtuig en zondags zijn ze gesloten. Niets aan de hand ze weten precies wie wij zijn en in welk Hotel wij verblijven en de chauffeur pikt ons tussen 12 en 1 op. Wij doen het licht weer uit en draaien ons nog maar eens om. Straks naar het ontbijt, baantje zwemmen en tegen twaalven naar beneden. Nog geen tien minuten later belt Roadbear. IS het goed dat wij jullie over een kwartier ophalen de RV staat al klaar dan kunnen jullie alvast vertrekken. Nou ik eet graag drie keer per dag dat ga ik niet overslaan wie weet wanneer wij weer wat eetbaars tegen komen en de kinderen slapen als een roos. Maar de beste man geeft niet op of wij in drie kwartier gegeten kunnen hebben en aangekleed kunnen zijn. In een uur kunnen wij veel. Ondertussen ben ik naar de kamer naast ons gerent en heb ze wakker gebonsd. Gustav is het snelst klaar want hoe eerder klaar hoe langer genieten van het ontbijt. Hij zit dus in zijn eentje beneden te schransen.
Maar wij klagen niet de vorige keer moesten wij met een taxi en hebben minstens twee uur in de brandende zon gewacht. We worden keurig op de afgesproken tijd gehaald. De vorige keer was het een hectische boel met komen en gaan van campers, de campers die nog in gepakt moesten worden. Nu stond alles al klaar. Een RV die in Maart aangeschaft is en er goed uit ziet. Wij zijn er nog geen half uur wanneer wij de Highway op gaan op zoek naar de Wallmart.
Wij gaan ieders een kant op om de eerste spullen te zoeken en ik sta te kijken voor het schap van thee en koffie wanneer een vrolijk geklede dame op leeftijd zegt, de winkel is net verbouwd en er zijn nu allerlei nieuwe artikelen ik kan niet kiezen.
Ik vertel haar dat het mijn eerste keer in deze supermarkt is en dat ik zo wie zo niet kan kiezen zoveel producten hier in de winkel liggen. Where do you come from? Tja Holland daar heeft ze hele fijne vrienden wonen die ze kent door haar geloof. I am Christen, are you Christen? Yes I am Christen. Ohhhh realy then i see you in heaven. Ze is helemaal blij dat ze mij een Christen uit Holland ontmoet en wil graag weten met wie ik reis en waar mijn kinderen zijn. Na de kennismaking en er een mevr met winkelkarretje ons passeert verteld ze de mevrouw ook Look now they come from Holland. Die mevrouw heeft iets minder met het geloof. The coffy is good in Holland. Ben ik ook blij mee als koffie verslaafde.
Wij gaan verder met shoppen als ze ons toch nog even  terug roept en ons een persoonlijk kaartje met passende bijbel tekst overhandigd. Wanneer wij tijd hebben in de vakantie zullen wij de tekst opzoeken hebben wij haar beloofd. Ik hoop dat ik haar see in haeven dat geeft een sterk gevoel. Geweldig om zo het geloof te beleven. Daar hebben wij nuchtere Hollanders toch wat meer moeite mee.
Wanneer de boodschappen zijn ingeladen gaan wij richting Miami. 4 uur voor op het schema door de perfecte service van Roadbear.
Rond vijf uur komen wij op de Miami Evercledes RV camping aan. Wij hadden voor 3 nachten via internet gereserveerd maar geen bevestiging gehad. Het is hier nu laag seizoen door het regen seizoen, vast niet vol wij gokken het erop.
Och zegt de campingeigenaar, moet dat ach dat wist ik niet maar plek genoeg, no problem, welcome.
In de camping voorwaarden staan dat je de avocado's en mango's onder de bomen mag rapen daar ben ik erg nieuwsgierig na want dat betekend dat deze prachtige bomen op de camping staan.
Het is werkelijk waar een prachtige camping terecht de beste camping van 2010 in Amerika.
Doordat het water hier jaren heel erg hoog heeft gestaan zien wij nu bomen inclusief vergroeide stammen, wortels en minstens 1 meter breed. Marjolijn en ik lopen erheen en zien wel 10 lissards in verschillende kleuren weg schieten. Prachtige groene bomen met overal avocado's. Ik kan het niet laten en pak de hengsel van het zonnescherm en hengel er één af. Zulke mooie liggen bij AH niet in het schap.
MArjolijn en ik nemen nog even een duik voor het eten en rond tien uur liggen wij er in.
Toch best een beetje moe door het tijdsverschil en alle indrukken in een paar dagen.
Dinsdag staat de stad Miami op het programma.

Koffie...

We hebben wat met koffie ... Nu Starbucks Miami...
Lekker hoor.....


- Posted using BlogPress from my iPhone

Location:Miami,Verenigde Staten

Applaus

Na het ontbijt gaan we naar onze heerlijk grote kamer. We tanken lekker bij met een boek, beetje internetten, verdiepen in de route en halen om de beurt lekkere koffie uit de Lounge. Goede start zo van de vakantie. Het was de bedoeling dat wij maandag de RV op gaan halen, boodschappen doen en vervolgens dinsdag naar Cape Canaveral naar het Kennedy Space Center gaan. Nu ziet Johan dat er vrijdag een lancering plaatsvind waar je bij kunt zijn. Wij komen hier niet weer dus gaan wij de route omgooien zodat wij vrijdagochtend om 07.00 uur ons moeten melden en met andere belangstellenden naar het platform worden gebracht. Hier vind rond tien uur de lancering plaats. Hierover later meer!
Rond het middaguur wandelen wij naar het Wafflehouse voor een lunch.
Alsof ik een real Amerikaanse tv serie binnen wandel. De tafeltjes, het personeel, de bezoekers aan de bar en zo vriendelijk allemaal. Wij zitten net wanneer de manager 60 + loeihard de komst van een medewerker aankondigt. Er wordt een verveelde puber door pa of ma uit de auto gezet. Langzaamlopend met een kop op onweer loopt hij super traag naar de ingang. Deze medewerker komt voor de tweede keer in zijn carriëre op tijd op zijn werk en dat is een applaus waard of we allemaal willen kloppen. No prolem wij klappen hard mee wanneer de eerste voet over de drempel wordt gezet.
Onze bestelling wordt opgenomen door de manager. Heel de zaak weet wat wij gaan eten want de bestelling wordt door de zaak getettert naar de kok die gewoon naast haar staat. De kok wordt er niet warm of koud van, met een big smile alsof ze de lolligste thuis is krijgen wij een vette knipoog. De hamburgers worden met liefde gebakken en met smaak gegeten. Wanneer wij weg gaan roept de manager mij terug. Pakt een flyer en schrijft er op: Yáll come again! Met een smiley.
De middag brengen wij door in en rond ons Hotel.
Rond achten gaan wij naar de volgende Amerikaanse bestseller bekend van tv
Taco Bell. Wij eten daar taco's, mexcaanse pizza en tortilla. Allemaal even smakelijk.
De bekers drinken zijn weer mega groot waardoor Marina al op de eerste dag een cola incident heeft.
Meer een Roodbear incident. Bij het doogeven van de pizza aan Marjolijn had ze even niet door dat de bekers zo hoog zijn zodat de beker over de tafel en vooral over de broek van Marina en Gustav gaan.
De zeep die door de koffer van Marjolijn lag kan gebruikt worden en de rest van de avond met een föhn de broek drogen.
Het is helemaal goed gekomen. Behalve dat ik waarschijnlijk de komende dagen aan een tafeltje voor 1 persoon zit. De één baalt van de vieze broek door mij de andere door plaatsvervangende schaamte.
Later M@rina!

Duck face

Duck face



---
Gepost vanaf Gustav zijn iPhone.

Location:McCoy Rd,Belle Isle,Verenigde Staten

Real American breakfast

Today, when the sleep was over, we had our first American breakfast.

There were a few sandwich breads, but nothing like 'hagelslag' or cheese. Instead there were bagels, donuts, cereal, hamburgers and self made waffles with sirup.

Yes, hamburgers and self made waffles. You read it well. Of course I had a few burgers and made a waffle.






---
Gepost vanaf Gustav zijn iPhone.

Location:McCoy Rd,Belle Isle,Verenigde Staten

Ontbijt gehad

Vanmorgen na een lekker nachtje slapen een frisse douche met het haar weer in de plooi gaan we naar First Floor. Het is een gezellige boel. Vooral Amerikaanse gasten die uitbundig en hard lachen.
Wij zien borden vol vooral met donuts en warme wafels mee naar de tafels gaan.
Mmmm dit wordt een heerlijk calorierijk ontbijtje.
Er staat een wafelmachine met een tapkraan voor beslag. Een plastic beker vol beslag in het wafelijzer. Je doet hem dicht en er gaat een belletje wanneer hij klaar is. Geen één mislukt. Boter en karamel siroop er op heerlijk. Gustav gaat het uitproberen en het gaat goed. Tja gebakken eitjes en hamburger op de vroege morgen, bagels, donuts, brownie, muffin, cake, croissantjes, gelukkig bruin broodje voor in het broodrooster, fruit en de bekende cornflakes machine en de toetjes niet te vergeten.
Dat wordt moeilijk kiezen voor de meeste Amerikanen zolang als Gustav maar verdrievoudigd in gewicht is het niet kiezen gewoon alles nemen.
Vanmorgen laten wij ons even gaan na een dag niet te veel maar vanaf morgen in de RV wordt er weer gewoon ontbeten anders ben ik bang dat mijn uur skeeleren, zumba en zwemmen verdubbeld moet worden om nog weer in mijn kleren te kunnen.
Gustav zei al heel mooi mijn 1500 calorieën van vandaag heb ik in één keer genomen.
We zijn lekker aan het relaxen, bloggen, koffie scoren, Marjolijn en Bastian aan het kleppen via de social media. Het Bastian wil naar Amerika foundation is vanmorgen opgestart zodat hij ons nog kan na reizen. Wie weet...............

We zitten nog in de airco en hebben geen idee hoe warm het is. De buurman in het vliegtuig die terug kwam van vakantie Spanje zei wacht maar als morgen de zon schijnt het is hier heeeel warm.
We zullen een stapje minder hard dan in Meppel doen komt het vast goed.

Later M@rina!

Goedemorgen Nederland........

Wij zijn er weer.....na een heerlijke douche een heerlijk zacht bedje en een calorierijk ontbijt!
Maar laten wij bij het begin beginnen. Vrijdagavond na een hartverscheurend afscheid van jongste en vriendje doken wij gauw ons bedje in voor een paar uurtjes slaap. Dat ging niet echt lukken. Om de haverklap ging het licht aan op het overloop, knalde er een deur dicht en hoorde ik weer een kraan of wc doorspoelen. 1 troost de komende 4 uur hoeven wij niks te doen, behalve naar Schiphol rijden wordt het wachten op de luchthaven en wachten in het vliegtuig dat wij er zijn.
Rond 4 uur gaat de wekker, en maken we een kopje thee en koffie voor onderweg smeer een paar broodjes en gaan op weg. Wij rijden rustig (volgens Johan 140 volgens mij boete gevoelig) naar Schiphol. Twee jaar geleden hebben wij een boete gescoord van ik weet niet hoeveel omdat 140 toen ook rustig was.
Een kwartier voor Schiphol bel ik met de Parking service en krijgen wij aanwijzingen waar we op gewacht worden. En inderdaad tussen vertrekhal twee en drie staat een totaal verrookt rasechte Amsterdammer op ons te wachten. Met zijn onvervalste accent vraagt hij of ik het zeker weet of ik de kinderen mee neem hij heeft ook nog wat klusjes. Duhhhh zorg maar goed voor mijn autootje mannetje. Zo het feest gaat beginnen van wachten en reizen. We zien dat het vliegtuig vertraging heeft maar wij moeten in New York drie uur wachten als er hier een half uur afgaat is het daar iets korter. Nu volg ik al meer dan 25 jaar balietraining, clientgericht zijn, doen aan klanttevredenheidsonderzoek noem maar op. Een gat in de markt voor de grondstewardessen van Schiphol. Sorry ik hoop dat ik niemand beledig. Wat een hautaine secreten. Ze zijn denk ik even vergeten als wij met zijn allen geen gebruik maken van Schiphol dat er voor hun ook geen werk meer is. Goedemorgen is niet nodig je rukt het paspoort uit iemands handen en gaat gewoon door met je gesprek en je maakt een handgebaar dat je door moet lopen. An passant zeg je ook nog even dat het heel gezellig is onder elkaar. Ik hou mijn mond dit keer maar wijselijk inchecken naar Amerika is het niet handig om bijdehand te doen. We zitten door het hele vliegtuig heen maar met mijn mooiste glimlach ga ik toch nog even proberen om wat te wisselen. Na 10 min wordt ik omgeroepen en de stoelendans is gelukt. Twee om twee schuin achter elkaar. Perfect aan het gangpad en voor het raam. Na ruim 7 uur zien we New York onder ons verschijnen. Perfecte vlucht, lezen, muziek luisteren, kletsen met de buurvrouw vliegtuig, kleine hapjes die worden geserveerd en bagger koffie. In New York is het relaxt. De vorige keer werden wij van top tot teen bekeken, na de nodige vingerdrukken af te hebben gegeven, foto gemaakt te hebben en de datum van stempel op paspoort mogen wij door. Deze dame mag mee doen met de balietraining. Lipjes worden onderwijl gestift, handcreme, en de sms beantwoord. Daardoor staat de datum stempel niet goed waardoor Johan 1 dag eerder Amerika moet verlaten )-: We zullen zien ze houden hem hier vast niet.
Het regent in New York we gaan wachten op ons schattige kleine vliegtuigje. 37 personen en of ik heel goed Engels kan ik zit bij de nooduitgang. Doe maar niet ik ruil met Johan. Hij krijgt instructies om ons te redden. Ik ga helemaal achterin zitten in het midden recht tegen over de cockpit. Een schoolreis gevoel zegt Marjolijn. Keiharde deuren vallen achter mij dicht. That's the bathroom verteld buurman vliegtuig. Is it ok vraag ik, it is ok, don't wurry everything is ok. Alsof we in een rondvlucht vliegtuigje zitten. Ruim drie kwartier en het gaat perfect en als ik eerlijk ben ik heb alleen geslapen. In Philadelphia wachten wij op onze laatste vlucht naar Orlando. Iets vertraging een grapjas had de airco uit gezet hij moet eerst afkoelen, leuk filmpje van gemaakt.

We zitten weer door het vliegtuig maar voor twee uur vliegen en we zitten toch te lezen of te slapen. Het vliegtuig is bij lange na niet vol. Gustav gaat naar achter bij Johan zitten en Marjolijn en ik blijven ieders aan het gangpad zitten met 3 lege stoelen naast ons. Helemaal ok. Ik slaap voor insiders ditmaal zonder Cyclizine ik moest te veel overstappen en er niet als een junk uit zien zodat ik het maar niet genomen heb. Wanneer wij boven Florida komen is het ineens donker 21.15 uur. Amazing. We zien de vuurwerkshows vanuit de verschillende disney parken onder ons, de verlichte Highway,s en de mega gebouwen. Vraag me af waarom wij zonnenpanelen een stukje windmolen en 4 containers hebben om de wereld te redden als stipje op de kaart want hier wordt nergens op bezuinigd. We bellen naar het Hotel die ons de opdracht geeft om naar bushalte 3 te lopen dan worden we opgehaald. Het is weer geweldig de rondrijdende taxi's, de palbomen, alles is weer bigger than big.
Ook zo grappig de binnenlandse vluchten zijn zoals bij ons de treinen. De piloten staan net als ons bij bushalte 3 om opgehaald te worden voor een nachtje rust waar ze uitwisselen waar ze morgen naar toe vliegen. Het heeft wel wat een piloten uniform en de pilotenkoffer.
De taxi man vind alles aan ons en Holland en vooral Amsterdam weer helemaal te wauw.
Wanneer wij de lobby van ons Hotel binnen lopen zijn we precies 24 uur onderweg en een beetje gaar.
Marjolijn doet haar koffer open en ziet een formulier van de douane. Haar koffer is open gemaakt en gecontroleerd. Daardoor een zeeptablet gebroken en nu een geurende koffer door de Ariel zeepkorrels.
Hoort erbij. In New York liep zo'n schattig hondje die keihard rende van koffer naar koffer. Leuke baan als douanier want ze moest hard rennen om het lieve drugsontdekhondje bij te houden. Leek me wel gaaf dat hij ergens wat zou vinden. Hij stopte bij een dame in rolstoel. Ik dacht mooi in de buizen van de rolstoel natuurlijk. Maar nee het hondje doet zijn pootje omhoog, tijd voor een brokje dan pas ren ik weer verder.
Twee mega kamers naast elkaar, heerlijke bedden, bank, douche, bad. We hebben niet lang nodig, een korte douche en we liggen erin.