Kwart over tien vertrekken wij met de bus naar het
station. Bij de receptie ligt een lijst met tijdvlakken waarop je de tijd kan
reserveren om mee te liften naar het station. Prima geregeld.
Elk kwartier vertrekt de shuttle bus en kwart over tien vinden wij
wel een christelijke tijd. Samen met nog een echtpaar worden we uitgezet en
wandelen naar de kaartjes automaat. Johan begint in te tikken maar het apparaat
is niet zo snel en reageert niet echt snel op de commando’s. De Duitser geeft
goed bedoelde adviezen maar werkt ook op de zenuwen. Ga vooral voor. Ook bij hem gaat het niet helemaal in één
keer goed maar het mag de pret niet drukken. Zij gaan naar het perron en wij prutsen
nog even verder. Wanneer we klaar zijn komen ze nog terug om te waarschuwen dat
hij wel afgestempeld moet worden. Dank je, doen we. Een brede gleuf van
het apparaat nodigt het kaartje uit, moet het nu in de lengte of in de breedte,
het kaartje gaat er helemaal in maar komt er niet meer uit. Oeps gelukkig met het
andere kaartje en met behulp van mijn nagel kan ik het er weer uit trekken. Gelukkig dit hebben de Duitsers niet gezien. We lopen ook naar het perron. Het loopt langzaam vol met toeristen met allemaal
het doel Sinque Terra. De trein gaat maar eens per uur? We horen nu precies wie
de Hollanders zijn, elk kwartier gaat de shuttle om vervolgens een uur op het
perron te zitten wachten. Gek dat we de Duitsers niet meer zien. We stappen met
zijn allen in de trein naar Livanto waar een grote groep toeristen er uit gaan om een dagkaart
te kopen. Vandaar uit kun je verder treinen om te starten in één van de vijf
dorpen om te wandelen volgens een route door het dorpje of naar een volgend
dorpje. Of je gaat weer terug naar de trein of bus om zo naar het andere dorpje
te gaan. De dagkaart ben je nodig voor de trein en bus maar ook om op de paden in de natuur te wandelen omdat dit gebied een National Park is.
Kind kan de was doen zou je denken……kan ook….maar dan wel
graag oordoppen met een blik op oneindig. Het is een heksenketel van rennende,
vliegende, druk gebarend uit alle delen van de wereld in alle leeftijdsklasse tetterende mensen.
Ah daar is de snelle Duitse meneer, hij staat vooraan in
de rij, zijn vrouw komt gezellig naar mij toe voor een praatje. Lastig, want er
valt niet zoveel te praten in deze heksenketel en eigenlijk wil ik deze
wachttijd benutten om naar de wc te gaan. We komen elkaar vast wel weer tegen
vandaag roept ze. Triomfantelijk houdt meneer de twee kaarten omhoog, zijn dag kan beginnen. We zullen zien. Wij stappen uit in een dorp en beginnen aan
een wandeling door het dorp omhoog de bergen in. Twee uur staat ervoor. We zijn
een goed half uur op weg als we stuiten op het controle hokje met twee pittige
dames. Closed, to dangerous. We
mogen niet verder. Er is regen en onweer voorspeld de wandelweg is gesloten. Balen we dalen af en gaan bij een restaurantje eerst koffie met een
broodje scoren. Een Noors broodje zalm met een Italiaans tintje. Zo lekker,
knapperig, zout, zuur alles bij elkaar en de cappuccino zo kan de Italiaan hem
alleen maken en dat alles voor 7 euro pp. Of zou het het Nescafé gevoel zijn? We wandelen het dorpje door en gaan
met de trein naar een volgend dorpje. Op goed geluk stappen we in een trein.
Laat ik nooit meer iemand horen zeuren over de treinen in Nederland. Geen
borden bij de trein, geen borden op de trein, geen hulpmannetjes of vrouwtjes
op het perron alleen grote papieren vellen achter een vies ruitje waar iedereen
druk staat te gebaren. Mensen die in de trein springen en er weer uit springen op
goed geluk ergens goed aan te komen. Nadat de deuren sluiten worden ze zeker 5
minuten weer open getrokken zodat er continue een vertraging is van zo’n 10
minuten. De trein daarentegen heeft schone en heerlijk zittende stoelen! De conducteur heb ik nergens kunnen ontdekken ook niet voor vraag en antwoord. De ene dame die we zagen en waar iedereen op af vloog, vluchtte met haar telefoon aan haar oor de cabine weer in.....
De Italiaanse jeugdige reizigers zijn erg vriendelijk en
zeer behulpzaam. Een beetje Gustav gevoel die de dames op weg helpt met de juiste trein naar de
huishoudbeurs of libelle zomerweek, zij het met enige tegenzin, top jongen blijven doen!
In het volgende dorp bekijken we het dorpje om daarna anderhalf uur durende wandeltocht naar het volgende dorp te doen. Halverwege
bij het National Park hokje hangt weer een waarschuwing, het is glad en
gevaarlijk. Op flip flops geen goed idee maar met mijn Lowa’s moeten dit kunnen.
De man in het hokje zit te puzzelen en kijkt niet op of om, wij schieten er met een aantal
langs.
De wandeltocht is prachtig, langs olijvenboomgaarden,
wijnranken, bloeiende cactussen, citroen bomen, lemoen bomen. Regelmatig passeren we
wandelaars. Elke amerikaan roept; it is great!, geweldig. Halverwege begint het
te miezeren. Mijn regenjas hangt nog in Meppel, niet slim, mijn gewone jas is
te warm en niet waterdicht. Ik wandel zo door. Het pad wordt blubber en we
glibberen door. De regen gaat harder en harder en ik heb geen droge draad meer
aan mijn lijf.
Wat maakt het uit, het is niet koud. We wandelen rustig
verder. We komen een deftig echtpaar tegen die hardop zeggen dit was niet de bedoeling, haar witte broek en roze gympen kunnen dit niet aan. Ik vertel haar dat ze nog niet op de helft zijn en dat ze door de blubber verder moet. Ze gaan met ons mee terug. Mopper de mopper, dit handen we niet moeten doen, we twijfelden al zo haha. In het dorp aan gekomen gaan we even schuilen in de kerk. Daar
verwissel ik mijn natte shirt door mijn jas. We bekijken het dorpje en eten in
de regen een citroenijsje. Overal liggen citroenen, dan moet je toch wel een
citroenijsje gehad hebben.
We treinen verder naar het laatste dorp om de route van
de liefde “via del la amore” terug te wandelen dit is langs de rots boven het
water. Best beetje creepy. Het hek vol
met slotjes van geliefden is gesloten. Ook te gevaarlijk. Jammer. We kijken nog
even rond en pakken de trein terug om over te stappen naar Deiva Marina. De
overstap naar de camping gaat mis. Het is een intercity, hij stopt tig km
verderop. We komen wel door leuke stadjes. We stappen uit en nemen alsnog de stoptrein
terug. Gelukkig zaten er een aantal Gustavjes om op de app te kijken of we goed gingen haha Op het station kunnen we met de pendelbus terug naar de camping.
Eerst maar een camping joggingbroek en warm vest aan. We
halen een overheerlijke pizza calzone uit het restaurant. Lekker op de bank met droge kleren, rosig van de buitenwandeling en een heerlijke pizza, wat willen we nog meer.
Het was een leuk dagje wandelen en treinen in Italiaanse
sferen met Hollands weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten