Woensdag 28 september de Schlossberg Bahn

Vanmorgen werden we wakker met weer een heerlijk zonnetje. We doen lekker langzaam aan en zitten lekker te lezen in het zonnetje. De grijze golf is al vroeg vertrokken waardoor de camping half leeg is. Ineens hoor ik een boom kraken en puffen. De eerste nieuwe gast van de camping wilde met zijn campertje perse dichtbij de picknick tafel staan maar draaide wel erg scherp in. Tja de camper geeft wel mee, maar je wordt er niet blij van. De jongen van de camping komt met de ladder en zaag zodat er niet meer schade ontstaat. Het is een echt eigenwijs campermannetje, ik hoor de camping jongen zeggen, ik heb je nog zo gewaarschuwd denk om die boom. Ja ja het is helemaal mijn eigen schuld………..dit jaar is er bij ons maar 1 keer een lampje achter een boomtak blijven hangen en die zat er gelukkig met de schroevendraaier heeeeeel snel weer aan.Tegen de middag wandelen we door het stadje op zoek naar de Schlossberg Bahn, ze hebben niet zo’n behoefte aan klandizie want behalve de website en het plattegrondje van de camping staat nergens een bordje waar dat ding staat. We vinden hem en gaan er mee naar boven. Beneden staat een bord hoe je je het beste kunt opwarmen voor een mooie wandeling en alle routes die je kunt lopen. We maken er een foto van en gaan naar boven. Boven is er geen enkele aanwijzing meer. Op goed geluk wandelen we een heel stuk verder omhoog en ineens komen we op een drukke wandelroute terecht met mooie uitkijkjes over het prachtige authentieke stadje, beeldjes, pleintjes, speelveldjes waar goed gebruik van gemaakt wordt. Even weer een Italiaans gevoel.

Op de terugweg gaan we langs de supermarkt voor de laatste boodschappen vooral voor onderweg morgen en vrijdag.

Terug op de camping hebben we het bloedheet, ik trek gauw mijn korte broek aan om af te koelen.

Rond acht uur gaan we eten bij de Bierstube naast de camping. Beetje suf van mij misschien, ik dacht aan een schnitzel met patat en wat rauwkost.

Nou nee hoor, een heerlijk biefstukje met mooie groenten, aardappeltaartje en een kunstig versierd bord. Het was een leuke afsluiting van onze vakantie 2016 voor het eerst zonder onze eigen spruiten.

Nog anderhalve dag terug rijden en dannnnnnnn zijn we weer terug in Meppel.

Om te genieten van alle gemakjes die je in huis hebt, alle gezelligheid die de agenda bied en heerlijk knuffelen met mijn eigen spruiten xxxx

Dinsdag 27 september, Freiburg

We slapen dinsdagochtend lekker lang uit, het heeft ’s nachts flink geregend, het is kil en bewolkt.

Dat is even slikken na al die mooie dagen in Rome.

Op 10 minuten van de camping zit de Altstadt van Freiburg en die gaan we vandaag bekijken.

Rond twaalf uur breekt de zon door en hebben we toch nog het mooiste weer van de wereld.

De wandeling er naar toe gaat langs een kabbelend, snelstromend beekje.

Het wandelpaadje wordt goed gebruikt, de voetbalploeg doet zijn warming up langs het beekje, talloze studenten zitten te studeren, lezen, borrelen langs het water. Veel joggers, wandelaars en jonge moeders.

Wanneer wij vlak bij het stadje onder de brug door lopen zien we onder de brug de camping van de zwervers/daklozen. Moet zeggen ze doen hun best om het gezellig te maken, een fles met een bloem, een muur van lege wijnpakken, dekens etc

In de laatste bocht zit een parkeer garage met viaduct er half overheen. Even dacht ik dat de rekken tegen de parkeergarage een inzameling plaats was voor kleding maar nee hier kunnen zwervers en daklozen hun dekens/tassen etc in de rekken leggen zodat ze die overdag niet mee hoeven te slepen.

Een groot contrast, een keurig stadje, prachtige Duitse vakwerk huizen, de binnen stad heeft een leuke afwateringssysteem waardoor het water door brede geulen vanuit de bergen wegloopt. De bestrating is van mozaïek, bij elke winkel zit van oudsher een mozaïeken tegel met de afbeelding van de ambacht zoals bijvoorbeeld de naaimachine en het gapertje.

We bekijken de mooie kerk die uit rode bakstenen is opgebouwd en rijk voorzien is van glas en lood.

Ik bekijk heel wat leuke winkeltjes, woww mooie schoenen, kleding en sieraden.

We gaan op één van de pleinen aan de cappuccino en schwartswalderkirsch heerlijk. Een Indiaanse jonge man speelt tegelijk op zijn dwarsfluit en gitaar, doe dat maar eens na.

Heerlijke muziek.

Ineens stopt er een grote witte bus en er wordt van alles in grote snelheid uitgeladen. Drumstel, gitaren, harp, stoelen, microfoons alles wat maar nodig is voor een optreden.

De Indiaanse jongen gaat met de pet rond en vertrekt voor de storm.

In no time staat er een hele band en worden de eerste noten gespeeld.

We rekenen af bij het koffiehuisje en gaan op de fontein eerste rang zitten. Het is prachtig.

5 jonge lui met basgitaar, drum, 2 violen, contrabas en zanger met gitaar. Het duurt niet lang en het plein stroomt vol, ze verkopen de cd’s als zoete broodjes en er gaat flink geld in de koffer.

Laten we zuinig zijn op jonge lui die de wereld op vrolijken en werken voor hun geld.

Deze stad heeft heel veel daklozen, bedelaars met oa een jong meisje wat volgens mij op school hoorde te zitten, een punkstel die volgens hun gewicht nog niet vaak zonder eten hebben gezeten zitten doodleuk met een bordje met noodkreet te bedelen. Wat the F***k, ga aan het werk zeg, doe wat voor je geld, hoe haal je het in je hoofd om daar een beetje te gaan zitten wachten tot dat andere mensen dat treinkaartje voor jou bij elkaar sprokkelen.

Deze jongelui met al hun instrumenten die vrolijken de wereld ten minste flink op.

Helaas zo’n pop up concert daar is niet iedereen blij mee….. De politie is waarschijnlijk gewaarschuwd en komt polshoogte nemen, ze zijn druk aan het bellen, allerlei formulieren worden door gekeken op zoek naar artikel zoveel, dat je niet zo maar op straat een concert mag geven. Ze zijn de beroerdste niet en staan aan de kant heerlijk mee te genieten en houden het een beetje in de gaten. Daar komt een onverzorgd typetje met slobbertrui aan gesloft en gaat in gesprek met de violiste. Waarschijnlijk de beller, concurrentie beding, hij heeft geen publiek meer die staan nu allemaal hier. De politie komt er gauw bij en heel vriendelijk wijzen ze op de regels en ze krijgen tijd om het netjes af te ronden.

Ze hebben ondertussen flink wat cd’s verkocht, de meesten gooien gauw nog wat in de koffer.

De buit is binnen op naar het volgende plein, ik hou er wel van!

Wij hebben onze kilometers ondertussen wel weer gelopen en gaan terug naar de camping.

Maandag 26 september 2016 Op naar Duitsland

De nonnetjes hebben goed op ons gepast. Heerlijk geslapen en zo recht ook haha

We hebben besloten om vandaag door te rijden naar het Zwarte Woud en daar de dinsdag en woensdag het mooie stadje Freiburg te bekijken.

Er is van alles te doen, shopping, oude stadskern, kabelbaan omhoog en wandelend terug etc

Het is zonnig maar de bergen zitten behoorlijk in de wolken,

Het is een stuk koeler dan dat wij de afgelopen twee week gehad hebben.

De reis gaat voorspoedig, wel veel onrustiger, vrachtverkeer, talloze tunnels en veel meer slechte stukken wegen en heuveltje op en af.

Rond 5 uur komen wij in het stadje aan en volgen het navigeer systeem. De stad is groter en drukker dan we dachten, veel verkeer, trammen die voor je langs schieten en smalle stadsweggetjes.

We rijden net ff te snel waardoor we het bordje camping afslaan niet hebben gezien.

Johan loopt er even heen om te kijken of het wat is, want of we moeten keren of een stuk achteruit.

De camping jongen had ons al voorbij zien schieten en vind het leuk dat we terug komen. Tegen een meisje zegt hij, even wachten, even kijken er komt een spektakel aan.

Hij staat op de plek te wachten om te helpen in te parkeren, en de rest van de grijze golf staat ook voor de camper te kijken.

Wouw trots op Johan 1 zwaai en draai aan het stuur en de poot op het gas en hij staat. Bravo!

We wandelen meteen ff naar de supermarkt 800 meter verderop, we hadden beter een hele grote tas mee kunnen nemen, we komen in een hele grote supermarkt terecht met heel veel lekkers.

Dat kunnen we nu niet mee nemen……ongemerkt worden we beschermd om niet te kopen en niet te snoepen. De beste aankoop vandaag is het brood, lekker brood dat was het enige wat wij in Italië niet echt konden vinden.

Het contrast is groot, de olijfbomen en gekleurde huisjes hebben plaats gemaakt voor betonnen flats en grillige bossen.

Morgen het stadje zelf maar eens bewonderen.

Zondag 25 september, laatste nacht scheef slapen

Vanmorgen werden we wederom met het zonnetje wakker. Wat toch een geluk, van de 15 dagen dat we op stap zijn, één verregende dag. Wie weet komen we nog een keer terug in Sinque Terra en kunnen we de 5 dorpjes dan in het een zonnetje bekijken. Het klimmen en klauteren in de blubber had ook wel wat. Mijn nieuwe Lowa’s zien er nu tenminste niet meer spik en span uit. We vertrekken vandaag uit Rome en gaan een flinke reisdag maken richting Milaan eigenlijk Holland maar dat klinkt zo definitief. We gaan korte etappes rijden met tussendoor een relaxte dag zodat we vrijdag fris en fruitig Meppel binnen rijden.

Ik ga voor de laatste keer deftig douchen op deze camping. Het sanitair heeft meer weg van een Welness-oord, aparte ruimte met kaptafel, föhn, vergrootglas spiegel (handig bij epileren en pukkeltjes) bah hahaha

Een gezellig kabbelend fonteintje met op de achtergrond klassieke muziek. Soms vergeet je dat je alleen bent en wil je bijna heel hard mee gaan galmen. Niet onbelangrijk, er zijn bij de douches geen wachtrijen en alles is heerlijk schoon.

We gaan inpakken en wegwezen. De Rotterdamse buurman zie ik al een tijdje voor onze bus heen en weer wandelen. Afgelopen week had ik ff gekletst bij zijn mooie camper. Hij was toch wel heel nieuwsgierig naar de bus en wilde ons nog even gedag zeggen.

Hij kon het als Rotterdammer niet zo snappen dat wij mensen uit het Noorden werkten in het Westen en de kinderen waren uitgevlogen naar de andere kant van het land. Dat wilde hij ook nog even weten of we nou uit Meppel kwamen of dat wij er woonden. De mensen uit het Westen gingen wel naar het Noorden maar andersom hahaha

We hebben een super mooie reisdag, strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje, we rijden door het mooie glooiende Toscaan langs Florence richting Milaan. De heuvels staan vol met druivenranken en olijfbomen. Zo mooi.

We tikken in de camper app een camper overnachting op de route in en we komen uit op een parkeerplaats bij de Abdij tegenover een voetbalveldje aan de rand van het dorp.

Er staat een Italiaanse bus waar de passagiers aan het wandelen zijn rond de Abdij. Wanneer er een aantal terug wandelen, komt er een klein Italiaantje met een behoorlijk bol buikje aangewaggeld.

Hij loopt recht op mij af en pakt mijn hand vast, Bello, Bello, complimenten en loopt verder naar de bus. Ik roep naar Johan dat hij bezoek krijgt en het mannetje heistert zich zelf de trap op.

Hij blijft Bello en de complimenten roepen, wat een schatje. Er komen twee dametjes achteraan en ook zij moeten het fijne ervan weten. Vooral ook waar we geweest zijn. Deze groep gaat naar Milaan maar ze komt woont in Venetië. De bus vertrekt, talloze grijze koppies zitten achterste voren om naar ons te zwaaien. Wij gaan eten koken en eten en willen nog even een rondje fietsen.

Genieten de meeste vakantiegangers van gele zonnebloemvelden, wij moeten het met pikzwarte uitgebloeide velden doen, ook een foto waard.

Er wordt naast ons een touringcar geparkeerd, ik denk dat hij zijn passagiers ergens heeft uit gedropt. Inderdaad ik zie een nieuwe lading grijze golf richting de parkeerplaats wandelen. Terwijl Johan de fietsen aan het klaarmaken is staan er 2 oude dametjes bij het trappetje van onze bus. Ik zeg ze vriendelijk gedag.

Where are the Bambino’s,  how many bambino’s wij hebben roepen de dametjes naar binnen hahaha

Die hebben we nog niet eerder gehoord, na de horses nu de bambino’s.

De Bambino’s zijn heel groot en hebben we thuis gelaten. Ahhhh bello bello, complimente!!!!

Wij fietsen nog even een rondje en bekijken onderweg de abdij, de zwarte zonnebloemen en een prachtige granaatappel boom tegen. Wanneer we terug komen op de parkeerplaats zijn we nog steeds de enige camper, de nonnetjes liggen al op één oor, een paar jongens hebben de sleutel van een elektriciteit kastje, wat gaan die doen? Aha ze zetten de lantaarn palen op het sportveld aan waar de rest staat te wachten voor een potje voetbal. Ze houden het lang vol, rond 23.45 uur komt 1 boy met de sleutel om de lampen via het kastje te doven. Morgen reizen we verder via Zwitserland. Dinsdag en woensdag willen wij nog ergens genieten van de laatste vakantiedagen! 

Zaterdag 24 09 2016 Andrea Bocelli, Laura Paucini?

Rond twee uur zitten we weer in de trein, de laatste keer dat wij naar de stad gaan. In het weekend is het duidelijk drukker in de stad dan door de week. We hebben nog een paar dingen die we nog wel erg graag willen zien en doen, eigenlijk raken wij niet uit gekeken.

We gaan als eerste naar Santa Maria della Concezione, grielen in de crypte van de Santa Maria. Nu zijn we een aantal jaren in de catacombe van Parijs geweest, hier wandel je in een ondergrondse langs duizenden botten soort bij soort opgestapeld, het is er donker, ruikt muf en het is luguber.

Bij de uitgang een strenge tassen controle, elke dag is er een idioot die een schedel probeert te pikken.

De Santa Maria della Concezione verbergt een luguber tafereel staat in het boekje. In de grafkelder zijn de botten van vierduizend monniken gebruikt om vij kapellen te versieren. Sommige botten vormen christelijke symbolen en er hangen ook volledige skeletten, gehuld in pijen. In de laatste kapel lees je hun boodschap aan de bezoeker: Wat u bent, zijn wij geweest, wat wij zijn, zult u worden.

Natuurlijk is het een luguber idee, maar door de manier waar op het is gemaakt en is samengesteld heel erg bijzonder en geen grafkelder maar kunst.

We gaan op zoek naar een straatje bij het Pantheon waar ik de eerste dag leuke souvenirs zag, ben niet leuker tegen gekomen, dus weer terug naar af. Goed geslaagd!

Bij het Pantheon is het veel drukker dan de eerste dag van ons verblijf. Geen wonder er staat midden op het plein een prachtige Italiaan te galmen als Andrea Bocelli. Naast mij staat een Italiaanse dame zachtjes mee te neuriën wat zachtjes over gaat tot zingen totdat ze in eens haar longen vol zuigt met lucht en zo mooi haar partij over het plein galmt. Een daverend applaus volgt. De dame verdwijnt in het publiek. De zanger gaat verder met zijn repertoire. Dit zijn toch de pareltjes van de dag, zoiets kan echt ontroeren.

We hebben nog een wandeling langs de Tiber op het lijstje staan en een wandeling over de Engelenbrug bij het Vaticaan. Waren we helemaal vergeten toen we bij het Vaticaan waren. Nu we toch zo dicht bij zijn wil ik nog graag even terug naar het St Pieter plein, vooral nog even het totaal plaatje en de zuilen galerij bekijken.

Het Vaticaan blijft zo bijzonder een land in een land met hun eigen politie, eigen kostuums en wat een mooi boys (-;

Zo wie zo, wat een politie in allerlei soorten en maten en rangen en standen, zoveel militairen, legervoertuigen in de stad. Wat me daarbij vooral op valt het geeft nergens onrust, ze wijzen veel de weg, staan gezellig te kletsen, het hoort bij het straatbeeld.

Rond half 8 hebben we de 10.000 stappen allang weer gehad en we nemen afscheid van Italië.

We stappen in de trein en vlak voordat de deuren sluiten springt de Spaanse familie erin waar we al eerder mee in de trein hebben gezeten. De vader en dochter herkennen ons meteen en zwaaien. Waar wij vandaan komen. We kletsen over de temperatuur, cultuur en het eten. We zijn er bijna, helaas de deuren gaan niet open, tja dan kan je ook niet uitstappen.

Er zit niks anders op, we reizen een stationnetje verder om daar met zijn zessen een trein terug te nemen.

Nog 1 nachtje scheef slapen…..

Vrijdag 23 09 2016 Park Borghese

Vandaag een speciale dag, 28 jaar getrouwd.

We hebben eerst maar eens uitgeslapen. Na de bijzondere ontmoeting met Wiert en Nelleke waren we vrijdag al met al 12 uur in touw geweest.

Had nog veel later kunnen worden want in het donker treinen is hier wel een dingetje.

De ramen zijn nagenoeg donker door graffiti, vuil of blindering. In de trein hangen geen schermen waar we zijn, wel welke stationnetjes die we tegen gaan komen, goed tellen dus.

En net zoals de bus, je moet op een knopje drukken of er moeten mensen op het station staan anders stopt de trein niet.

Nu stonden er geen mensen op het station en er had niemand gedrukt en we waren de tel kwijt. Wij praten dus net zo snel en paniekerig als de Italianen, want een dromerig meisje waarvan ik dacht dat ze de helft niet mee kreeg wat er om haar heen gebeurde vroeg meteen; can i help you, ze heeft ons weer op het juiste spoor geholpen zodat we verder konden tellen.

We slapen uit en doen lekker rustig aan. Tegen het eind van de middag gaan we naar de stad. We willen nog graag de Spaanse trappen bekijken en de Trevi fontein bij night, die hadden we alleen gezien toen alle muntjes er aan het uitscheppen waren.

We beginnen met een wandeling via Piazza del Popolo, het trapje omhoog naar het eerste park waar we van de schitterende zonsondergang genieten, we wandelen meer dan een uur door Villa Borghese, dit is een verzamelnaam van het park wat minstens zo groot is als Hyde park of Central park. Er worden fietskarren, fietsen, skelters met en zonder aandrijving verhuurd. We komen veel joggers tegen en gezinnen die van het avondzonnetje genieten. Ineens komt er met veel kabaal een fiatje 500 met een sliert blikken erachter aan getuft.  Wij blijven massaal staan om de bruid te bewonderen, we moeten het doen met de bruidegom, de bruid heeft de telefoon aan het oor en is nog lang niet klaar met bellen, ook al komen de 3 busjes met gasten er al aan om het feest voort te zetten in het parkrestaurant.

We horen heel veel getjilp en zien van alle kanten knalgroene reuze parkieten van boom naar boom vliegen. Het lijkt het Amsterdamse bos wel.

Wij wandelen door naar de Spaanse trappen waar je over de koppen kunt lopen. Het schemert een beetje, her en der zie je de eerste lichtjes in de stad de kop op steken.

We wandelen verder naar de Trevi fontein, zo mooi, het is er heeel erg druk, maar geen gedoe, iedereen loopt gemoedelijk door en iedereen krijgt een kans om een mooie foto te maken, een muntje te gooien. Ennnnn over de linkerschouder met rechterhand, we gooien raak, dus Rome ik weet het zeker wij komen nog eens terug.

We gaan terug naar de camping om daar in het restaurant te gaan eten.

Rond tien uur gaan we aan tafel, we beginnen ons een beetje aan te passen.

Lange tafels met grote families zijn aan het dineren. Dat hebben we al eerder gezien in de weekenden komen hele families over en zitten uren aan tafel. Het is een tafereel op zich, de haantjes van de familie, de penningmeester van de familie, de rokers van de familie en niet te vergeten de bambino’s. Ineens zie ik dat er een stapel pizza dozen naar de tafel gaat. Aha niet alleen de Hollanders zijn zuinig. Alle pizza stukken worden verzameld…

Het hoofdgerecht van mij is risotto met zeevruchten, het spannendste gerecht ooit, een lading schelpen vis ik eruit, een inktvispoot kijkt me eng aan en ik zit ook nog op een één of ander krabpootje te kauwen. Johan krijgt een lekker biefstukje op een groot kaal bord. Weer wat geleerd, salad of potatoes moet je ff melden. De signora brengt alsnog een mixed salade.

De espresso is voor mij wel heel erg pittig……..ik slaap voorlopig niet.

Wij vertrekken rond 23.30 uur het restaurant wanneer de laatste gasten net aan tafel zijn gegaan.

Donderdag 22 september Vaticaan, niet de paus maar.....

Donderdag willen we op tijd naar Vaticaanstad. Je leest de info in de verschillende boekjes, toch kan je je niet echt voorstellen hoe en wat. Een land binnen een land met eigen postservice, pharmacie en de Zwiterse Garde.
Wij willen naar het dichts bijzijnde metrostation volgens het boekje, de metro wijst een ander aan.
Dit keer, echt tot grote vreugde van mijzelf heeft het boekje gelijk! Sufferds om ons in de war te brengen. 23 minuten lopen of weer terug en een halte verder. Wij gaan lopen dan komen we volgens meteen langs het Paleis van Justitie wat volgens de Italianen een afschuwelijk gebouw is.
Beetje Las Vegas gevoel, te veel krullen, te veel toeters en bellen en tig palmbomen die beter in Miami zouden staan. We kunnen hem afturven. We zijn er bijna en strijken eerst neer op voor een kop koffie en Italiaans taartje bij de Christien van hier. Ik sluit aan tussen de mannen in pak, papieren tasjes met hun sjieke aankopen en de wijkagent met zijn sigaar.
Nu we het toch over het roken hebben.....afschuwelijk volgens mij rookt 50 % van de Italianen, een politie met arrestant zit notabene met een bolknak achter het stuur. De kok en bediening die wacht op de eerste klanten allemaal met een sigaret in de hand. Champix is hier een gat in de markt, tenminste, misschien vinden ze het wel heel sjiek staan, geen idee.
We wandelen verder en een dame vraagt of we Engels spreken, ze heeft een plattegrond in de hand, ik denken dat ze de weg kwijt is, nee zonder te vragen waar we heen gaan wijst ze ons de weg naar het Vaticaan. Je raadt het al, de laatste zin, scip the line, we wandelen door. We kunnen er niet om heen, in de brandende zon staat een mega rij. voor twee uur zijn we niet binnen en voordat we het weten staan we weer in een kringetje van guy's die je graag naar binnen brengen. Ik ben horend doof, where do you come from, realy, o i like Amsterdam Grrrr vertel eens iets nieuws
Goed Johan sluit de deal en we moeten mee, 3 straatjes verder op gaan we een klein pandje binnen waar Informatione op het raam en de deur staat. Er wordt druk overleg gepleegd, ik krijg een sticker op mijn borst geplakt en hij brengt ons naar een another guy die op ons wacht. We lopen door straatjes om het Vaticaan heen naar een ander informatiepunt heen, en daar zit een man op ons te wachten die ons overneemt en naar de reisleidster brengt die op het punt staat om naar binnen te gaan, we kunnen nu meteen mee. Normaal is de groep 30 nu 12, beter.
De reisleidster lijkt mij een docent geschiedenis die de klassen niet in het gareel kon houden en nu haar kennis met de lesboeken graag aan de toerist overbrengt in rap slecht Engels en van de hak op de tak, tenminste voor mij. Gelukkig kan Johan voor mij tolken. Met gebarentaal kom je hier ook heel ver. We skippen de line en worden in haar hersencellen opgenomen zodat niemand de groep stiekem kan verlaten. We krijgen allemaal een koptelefoontje en zender zodat we via de microfoon van haar niets gaan missen tijdens de 3 uur durende rondleiding door Vaticaanstad.
De security controle door en het feest kan beginnen. Bij de replica van het beroemdste beeld van Michalangelo krijgen we eerst uit gebreide uitleg zodat dat straks bij de echte niet hoeft daar is het erg druk. Daarna gaan we naar buiten en krijgen we de uitgebreide uitleg van Sixtijnse kapel. Hmmm en het museum dan, maar nee, ik oordeelde te snel, we gaan later terug en zien één vleugel, wandkleden, beelden, muur beschilderingen, plafondbeschilderingen en allerlei geschiedenis weetjes zeer de moeite waard. We eindigen bij de Sixtijnse kapel, je schuifelt er naar binnen en ik dacht een koepel en heel sereen en stil. Twee agenten jagen de mensen als vee op door in de handen te klappen en te roepen door schuiven naar het midden. Geen idee, ik vond het er weinig stil en eerbiedig, terwijl je er niet mag praten. Wij krijgen 10 minuten om door te schuiven en te kijken, we zijn bijna aan het eind als Johan ineens Wiert onze predikant uit Meppel ziet staan. Ik loop naar hem toe en zeg hé Wiert wat leuk, omdat we er niet mogen praten gebaren we als afscheid en wensen elkaar veel plezier. We gaan eruit en krijgen nog uitgebreide uitleg van de Sint Pieter voordat we daar naar binnen gaan. Een prachtige kerk, heel bijzonder om daar te mogen lopen en te mogen kijken.
Buiten staan een hele groep witte gewaden klaar en 3 nonnetjes op leeftijd zitten te dommelen op de trap. Nou de monniken en nonnen kunnen er ook wat van, er wordt geschreeuwd en geroepen dat ze in de benen moeten komen om aan te schuiven.
Wanneer we binnen zijn komen ze zingend binnen. Nu weet ik niet of ik het goed heb, het leek mij een groep mannen en vrouwen van de Molukken die vast met een boodschap daar kwamen. Indrukwekkend om te zien. Zo wie zo is het bijzonder om nonnen, priesters, monniken in alle leeftijden daar te zien, allemaal even druk met selvi's en ipads. Diverse mensen willen met ze op de foto en als een jonge vent met hun op de foto wil, willen ze er op hun eigen ipad ook wel één. Wie bekijkt nou wie. Wij gaan de 500 treden omhoog en bellen op het tussen stukje met Kirsten die is vandaag jarig. Het klimmen gaat prima, tis niet te warm en niet te druk, het eerste gedeelte liepen we alleen en het tweede gedeelte met zijn zessen. Bovenop is het best wel druk, ik had eigenlijk ook niet door dat je er zo omheen bent, het wandel gedeelte is om een klein koepeltje. Prachtig plaadje. Wanneer we helemaal bovenop staan krijgen we een telefoontje van Wiert. Of we al plannen voor het eten hebben en of we iets af willen spreken. We spreken om 7 uur af bij de Spaanse trappen, hoe leuk om je eigen dominee op het heiligste plekje van de aarde tegen te komen.
De Spaanse trappen blijken helemaal afgezet te zijn, die wordt 's avonds na een grondige onderhoudsbeurt weer open te gaan met veel toeters en bellen. We spreken af op een plein ij de derde fontein of was het nu de middelste fontein, we lopen op navigatie want we zien geen metro in de beurt. We moeten stevig doorlopen en gaan kris kras door kleine straatjes, pleintjes, brug en weer door. Ik met de plattegrond en Johan met zijn navigatie ondertussen op zijn horloge kijken of we wel op tijd aankomen. Ik voel me even Paulien in Wie is de Mol. Wiert heeft ons naar een prachtig plein gelokt. Veel bewaking, maar er zijn ook veel mensen, heel relaxed overigens. De lampjes branden her en der , het voelt als een sprookje. Vanaf het plein lopen we met zijn vieren verder naar een restaurant wat een tip was van iemand. De Italiaanse Herman Blijker staat bij de deur en bulkt nadat wij aangeven dat er is gereserveerd NAME, ok. We hebben ons niet kunnen verkleden en vragen ons af of we er niet te toeristische uitziet. Gauw de benen onder de tafel, het bovenste gedeelte valt mee.
Echt Italiaans, met het merendeel Italiaanse Families, in no time is het restaurant en buiten om helemaal vol. Twee plastic stoelen worden er tussen gedrukt en de rest staat buiten in de rij.
We eten heerlijk antipasta, pasta en tiramisu. De derde, de Familie Pompi staat nog steeds op 1
Wanneer wij om tien uur het restaurant verlaten staat er nog steeds een rij wachtenden buiten tot om het restaurant. Zeg niet dat Italianen onrustig en ongeduldig zijn, in Nederland moet je gasten in zo'n geval koest houden aan de bar met gratis drankjes.
We lopen terug over het zelfde plein, het is nu helemaal een sprookje, nog veel avond stadswandelingen, rozen verkopers, lichtballetjes die omhoog gegooid worden om te verkopen, van alles en nog wat. Wiert en Nelleke leggen ons het bijbelverhaal van de fontein uit.
We wandelen verder naar ons metrostation en komen langs het straatje van de Spaanse trappen. Daar vind een spectaculaire opening plaats met een filharmonische orkest waar de pauken door de straten galmen, een lichtshow zoals op de kerk in Eindhoven tijdens glow en eindigt met een geweldige vuurwerk show. Op een afstand pikken we er een graantje van mee.
We nemen afscheid van Wiert en Nelleke en pakken het boemeltreintje van 22.20 terug naar de camping.
We zijn 12 uur aan het sjouwen geweest, donderdag maar ff rustig aan. Waarschijnlijk tegen eind van de middag naar de stad om de trevi fontein en de Spaanse trappen van dichtbij te zien.
Tot later!

Woensdag 21 september rustdag.....bijna rustweek...

Na 2 dagen een flink aantal kilometers op de wandelschoenen hebben gedaan hebben de voetjes nu wel ff zin aan een licht teenslippertje. De voorspelling is onweer en regen, tijd voor uitslapen, lezen, bloggen, boodschappen en luieren.
Er komt echter geen drup regen, wij zitten lekker voor bussss in korte broek te dutten en te lezen.
We lopen even naar de overkant voor de aanvulling van onze dagelijkse benodigdheden.
Mijn inkoop management had dit jaar niet zoveel missers, wel van sommigen dingen te veel of niet handig.
Voor de zoveelste keer vergeet ik dat blikjes bier makkelijker is dan een onhandig kratje die je de hele vakantie mee sleept terwijl hij leeg is mopper de mopper de mopper
Elke vakantie stop ik standaard een potje juspoeder in de kast die we geen één keer gebruiken.
Waarschijnlijk stonden er nog pakken groene ijsthee, er staan er nu geloof ik wel 5, waarvan er hooguit twee van op gaan.
Flink veel koffiepads ingeslagen, geen gebrek aan, de aangebroken zak die goed dicht geplakt was bleek niet een aangebroken zak te zijn maar een zak met gebruikte koffiepads.
Snap je hem nog, een handige tip van een schoonzus tijdens famillie weekend, gooi je de zak leeg in de voorraadbus, gebruik de zak als prullebakje. Tja moet je hem wel in de prullenbak gooien aan het eind van het weekend.
Tijdens de wandeling naar de supermarkt blijft het oppassen geblazen. Je loopt langs een mega drukke autobaan, en het zebrapad gaat alleen op groen als je drukt op de knop. Iedereen rijdt bloed hard en heeft niet standaard in zijn brein opgeslagen hier is een zebrapad, met gierende banden staan ze  vlak voor je stil. 3 banen aan beide kanten, heeft wel wat hoor, om met 1 druk op de knop 3 banen tot stil staan te manen (-;
De terugweg vanaf de supermarkt is het net een komen en gaan van de parkeerplaats en de supermarkt. Ik ben gefocust op de auto voor mij, naast mij en naar voetgangers die er om heen gaan.
Dom want nu zie ik niet dat ik onder een slagboom sta die nu naar beneden knalt.
Boiiinnngggggg, pok en hij gaat weer omhoog. Pfff ff een moment van wat gebeurt hier en gelukkig het valt mee.
Johan vraagt zich nu nog steeds of of het holle geluid nu mijn kop of de slagboom was.....
Voor het zelfde geld de rest van de week koppijn en wordt dagje rust een weekje rust.
Nog beter opletten de komende dagen.......

Dinsdag 20 september Colosseum

We slapen uit, nou ja uit, rond half 9 zijn we er wel uit maar gaan op ons gemakje opstarten.

Ik ben geen uitslaper maar ook niet echt een ochtendmens. We willen rond elf uur vertrekken en dan in de stad blijven eten. Als je dan al rond 10 uur in de stad bent is het een erg lange dag voor de voetjes. Rond elven wandelen wij richting het station. Het blijft een bijzonder gezicht een oud vervallen stationnetje met daarnaast het nieuwe stationnetje. De auto’s in dit straatje zijn 3 rijen dik geparkeerd, de één heeft nog meer deuken dan de ander. Ze werken waarschijnlijk allemaal bij de zelfde bank of kantoor want ze zullen toch echt op elkaar moeten wachten om te kunnen vertrekken.

Bij het station aangekomen doet onze weekkaart het niet. Ligt dat aan ons? Geen idee, Johan springt over het poortje, nou dat gaat mij echt niet lukken, hoop dat niemand het ziet maar onhandig met mijn rugzak op kruip ik eronder door. We lopen via de tunnel naar het juiste perron en zien dat een Italiaanse signora hetzelfde probleem heeft. We roepen dat hij het bij ons ook niet doet. Johan gebaart erover heen en ik eronder door. Gracia, Gracia en ze kruipt eronder door. Een heel verhaal of het kaartje het nu wel doet. Vast wel want je hoeft hier ook niet uit te checken. Er wordt niets geregistreerd en bovendien na 10 dagen Italië moet ik de eerste conducteur nog tegen komen.

Er komt nog een echtpaar aan, de signora roept dat ze erover heen kunnen met een knipoog. De man springt er overheen en mevr kruipt er onder door. De trein komt er net aan waardoor ze het op het rennen zetten en met een hijg en puf in de trein belanden. Met dat hij gaat zitten zie ik zijn gezicht wit worden en het zweet loopt langs het hoofd. Dat gaat vast niet goed. Hij wil staan en frisse lucht, niet handig, hij is nogal lang en de trein boemelt enorm. Hij hangt aan de paal. We vragen of we wat kunnen doen of ergens mee kunnen helpen. Hij haalt het eindstation en we zien ze niet weer.

Op het eindstation is het aardig wat drukker dan maandag, zeg maar rustig, jeetje wat is het hier druk. We stappen over in de metro naar het collosseo. Dat bespaart ons een hele tippel en we hebben het kaartje niet voor niets. We stappen daar uit en komen in een mensen massa terecht niet normaal. Er staat al een mega rij te wachten en talloze mensen die de weg zoeken, talloze schoolklassen die verdwaasd met witte bekkies bij de groep moeten blijven en nog meer mensen die jou een ticket willen verkopen zodat je niet in de rij hoeft te staan. Ik word gillen gek, het had niet veel gescheeld of ik had heel hard geschreeuwd en nou op…… allemaal. Voor mij, achter mij, naast mij, telkens voel ik een arm aan mij; Signora ……, Madame………

Goed, wij proberen te overleggen, Johan werd niet gillend gek van hun, maar wel van mij, hij hoort het verkoop praatje aan.

We moeten minstens een uur wachten om een kaartje te kunnen kopen, dan nog door de beveiliging en dan pas ga je naar binnen. Bij de guy koop je een ticket 12 euro meer, dan ga je met een groep van 12 personen onder begeleiding van een gids die je 45 minuten alles verteld, daarna heb je ruim een uur om rond te dwalen om foto’s te maken en kan je nog een keer gebruik van de gids maken bij Palatino. Wat is wijsheid, worden wij hier belazert of zijn we binnen 15 minuten binnen en horen we een interessant verhaal.

De tweede Guy die ons aansprak, had net als de eerste Guy wel een bordje met Informatiepunt om zijn nek hangen. Hij verteld tijdens zijn snelle praatje dat je 8 jaar leren moet om gids te mogen zijn en dat hij volgend jaar eindelijk gids mag zijn. Wij gokken het erop, we worden hoogstens voor 24 euro belazert en zonder bluf is het leven duf. We moeten mee lopen naar de rand van het plein voelt heel raar alsof we een dealtje maken, doen we ook, maar toch…

Op de rand van een één of andere bloembak zitten meerdere dames die een kaartverkoop administratie houden. We worden voorgesteld aan een meisje waar we aan moeten betalen.

Vlakbij in de schaduw staat een Japanse vrouw met een antenne met grote roze handschoen dat onze reisleidster is. Ze geeft ons keurig een hand en heet ons welkom, verteld dat ze uit Japan komt en 23 jaar in Italië woont en deze rondleidingen geeft. We krijgen een wit rond stickertje op de borst geplakt zodat men weet dat wij 2 van de twaalf zijn. De guy verdwijnt net zo snel als dat hij is gekomen. We zijn met 8 er moeten dus nog 4 gevonden worden. Binnen een kwartier staan we binnen zei de guy. Een Servische jong stel is ook van de partij. We komen toch wel uit Amsterdam en we kletsen de tijd vol net zoals de Japanse dame doet.

We mogen geen flesjes water of blikjes drinken mee naar binnen nemen. Wel een leeg flesje water, binnen mag je het ook meteen weer vullen. We hebben nog 10 minuten dan moet je het flesje leeg gooien. Ik heb twee pakjes taxi en 2 flesjes water. Ik zet de pakjes drinken en 1 fles water tussen de takken van de jeneverbes conifeer waar ik al meer flessen in zie staan. De Chinese toerist die er ondertussen bij is gekomen die vond dit het leukste wat hij ooit zag. We wachten af of het er straks nog staat. We zijn met 12 personen en het kwartier is nog niet om. We moeten vlak bij haar lopen en ze loopt stevig door. En ja de buitenste ring meld de Japanse dame zich, we mogen meteen doorlopen en zien de jongens tellen tot 12. Binnen het kwartier zijn we binnen. We krijgen de kaartjes, we gaan door de bodyscan en zijn in het machtige colosseum. Ze verteld ons een behoorlijk stuk mooie geschiedenis, wijst waar de mooiste foto’s gemaakt kunnen worden en na 45 minuten neemt ze afscheid van ons. We mogen doen wat we willen. Ze gaat terug voor denk ik de volgende groep…..

Rond de klok van drie hebben nadat wij alles hebben gezien, gefotografeerd en heerlijk hebben zitten mensen kijken lopen wij naar de uitgang. Buiten zijn er rond half 4 geen rijen meer.

Ik loop naar de rand van het plein, er is geen propper of guy of reisleidster meer te zien. Tussen de takken zitten mijn pakjes drinken en flesjes water onaangeroerd en lekker koel.

Als er geen rijen zijn gaat niemand met een guy mee voor een rondleiding met gids.

Wij hebben de 24 euro met plezier uit gegeven aan de guy en de gids. Anderhalf uur volop in de zon is ook geen lolletje.

We mogen met het zelfde kaartje door het Palatino en Foro Romona wandelen…..durf ik het te zeggen….zeg maar de oude meuk van Rome……

We gaan verder op weg naar Giardino degli Aranci, de sinaasappeltuin op de heuvel van Patijn. Prachtig parkje tussen de kloostermuren met een geweldig uitzicht over Rome. Zo sereen door de prachtige bomen, keurige paden en de brede randen waar zelfs ik op durfde te zitten.

Knalgroen blad maar geen sinaasappel te zien, tenminste dat dacht ik….groene sinaasappels ik wist niet dat het bestond. Vandaag heb ik ze in de winkel gekocht, iets zuurder maar lang niet zo zuur als een limoen. Vandaar uit wandelen we een klein stukje door naar Piazza dei Cavalieri di Malta. Door het sleutelgat van de kloosterkerk zie je de Sint Pieter. Dat lijkt simpel maar het is bijzonder.

Er staat inderdaad een rij mensen te wachten om door het sleutelgat te turen en achter ons is de rij gauw dubbel zo lang. We komen in dit gebied veel nonnen en monniken tegen, ook zij staan in de rij en slaan ondertussen de nodige kruisjes. Een foto maken wil haast niet, maar het is prachtig een diepe gang van de kloostermuur en dan op het eind de Sint Pieter.

Ondertussen is het zeven uur en gaan we op zoek naar een pizzeria. Nu lezen wij steeds dat de beste pizza’s gebakken worden in restaurantjes wat lijkt op een kantine met plastic tafelkleedjes, tl verlichting in een rumoerige zaal. We krijgen als tip Pizzeria Nuova Monda. Er staan heel wat Italianen klaar om te bedienen, heel wat lege tafeltjes en de kok loopt buiten heen en weer. Kokkie het is een jong ding. Doen we het of doen we het niet, wat kan ons gebeuren. Ik meld me bij een oudere man die op de kop in de koelkast staat. De rest heeft het nog erg druk met mobieltjes en sigaretten. Ahhhh hij brengt ons naar een tafeltje, 2 papieren placemats en een soepzootje aan bestek. De kaart. Tja alleen in het Italiaans dat wordt lastig. Ik streep een aantal dingen weg maar kom er niet uit. Ik geloof het wel, het zal vast te eten zijn, ik wijs er 1 op goed geluk aan.

We vragen een bruchette als anti pasta. Hij verteld erover maar we begrijpen elkaar niet echt. Zijn smak geluiden en hand en vinger beweging duiden op subliem. Verras ons maar. Dat doet hij zeker. Een heerlijk gefrituurde vis, een kibbeling maar dan anders en een gefrituurde bal van tomaten risotto en mozzarella. Dat kwam ik al wel vaker tegen als streek gerecht. De pizza hangt aan alle kanten over het bord en de bodem is zo dun en zo knapperig dat kan alleen een echte kokkie.

We hebben geen ruimte meer voor het dessert. Spijtig vind hij, had het wel verwacht. Wanneer ik naar de wc ga vraagt hij aan Johan of er nog een espresso ingaat. Johan waagt de gok om een cappuccino voor mij te vragen. De Italiaan viel bijna flauw, dat kan echt niet, ’s avonds een cappuccino. Compromis, ik krijg een Lugano, een espresso aangelengd met water of in Holland zouden we zeggen een strakke bak. Hij was lekker.

Het was heerlijk. We schudden elkaar de hand en bedanken voor het heerlijke eten en de aanbeveling. Wanneer wij weg lopen, rent hij achter ons aan met een visite kaartje.

Wat dit kostte inclusief een halve liter water en een fles water 37 euro

We wandelen terug naar het metrostation en rond half 10 zijn we op de camping.

De voorspelling van woensdag is regen, heel goed om de voetjes even rust te gunnen.

Het heeft geen moment geregend, we hebben heerlijk in het zonnetje zitten lezen. Morgenvroeg uit de veren, op tijd naar het Vaticaan gebeuren, daar is het vast erg druk.

Maandag 19 september, lege Fontana di Trevi

Het is even wennen, scheef slapen, ach het heeft ook wel wat, beetje kampeer of zoals sommigen zeggen krepeer gevoel.
We gaan lekker ontbijten, de rugzak in pakken en de wandelschoenen aantrekken om met de trein naar Rome te gaan.
Voor kopen we een week trein/metro kaart voor 24 euro zodat we nergens meer aan hoeven te denken, behalve niet kwijt raken.
We lopen naar de overkant langs een snelle weg, flink langs de kant anders halen we het station niet eens. Het stationnetje ziet er oud, vervallen en verlaten uit. We lopen iets verder en zien dat dat ook zo is maar dat het nieuwe station er aan vast zit.
Er zitten een paar Italianen en een paar toeristen te wachten. Het eindstation is Piazza Popolo.
Het eindstation is net zo oud als het stationnetje waar we in stapten, we moeten een flinke stap maken om op het perron te landen en het ouderwetse stationnetje en treintje en het lawaai heeft iets weg van Harry Potter. We lopen het station uit en komen op een pleintje met allemaal handelaartjes, markt kraampjes met sieraaden, selfie sticks en van die stuiterende slijmbollen en beginnen tegen je te lullen. We lopen door de lange gang naar het plein waar je via de oude stadspoort het plein op loopt. Het museum is geopend, overal waar je kijkt zie je beelden, fantastische bouwwerken, fonteinen, ook niet onbelangrijk Italiaanse eettentjes, prachtige designwinkels.
We lopen op advies van Erik, die ons een hele tekening heeft gestuurd hoe we het beste konden beginnen een wandel route. Het is prachtig weer, druk maar niet vervelend druk. Heel veel politie in allerlei soorten en maten. We lopen Via del Corso en vanuit deze lange straat pakken we steeds zijstraatjes voor een bankje of voor een bezienswaardigheid.
De bankjes zijn voor een korte stop, het is meer een halve paperclip waar je op zit, de betonnen paal waar ij aan vast zit, zit lekkerder dan het bankje zelf. Krijg je geen slapende droeftoeters in je mooie stad, nee die liggen nu op de stoep tegen de muur zodat je er bijna overheen loopt duhhh
De spaanse trappen zijn gesloten ivm een filmopname.
Fontana di Trevi zie je bijna niet door de mensen massa.Een bijzondere dag, de fontein staat leeg omdat al het gelderuit gehaald wordt. Medewerkers van de gemeente scheppen plastic zakken vol en de fontein wordt meteen schoon gespoten.Ik neem aan dat beide eind van de week weer in vol ornaat aanwezig zijn. Hoeveel geld er nu in zit zijn de toeristiche boekjes nogal verschillend. 1 boekje beweert dat er jaarlijks 360 miljoen euro uit gehaald wordt, droom lekker verder. Op wikipedia en andere informatie bronnen komt het uit op 3000 euro per dag/ zo'n 1 miljoen per jaar daar worden jaarlijks 1200 arme gezinnen in Rome mee worden geholpen. Niet verkeerd.
Wij eten in een zijstraatje de Tiramisu van de familie Pompi, al sinds 1960 maakt de familie Pompi de lekkerste Tiramisu van Rome. Eerlijk is eerlijk, de mooi boy's, het prachtige doosje, de entourage en de heerlijkheid zelf zijn een beleving en dat alles voor 4 euro. Kan je niks van zeggen.
We bekijken het Pantheon en zitten heeeeeel erg lang te genieten van het uitzicht op het gigantische, witte, nationalistiche monument Vittoriano op Piazza Venezia is gebouwd voor de eerste Koning van Italië, Vittoria Emanuele 2. We zitten relaxed langs de kant de bewaking gade te slaan. De meesten staan op een punt en kijken naar hun locatie wat ze in de gaten moet houden. Maar 1 bijzonder meisje  loopt met een beetje gebogen rug continue heen en weer, ze loopt van links naar rechts, kijkt over de muurtjes en steekt weer over. Ze maakt een onrustige indruk. Gaat iemand van het padje dan gaat ze in een drafje. Sommigen doen alles voor een foto, achter de kabels, op een verboden muurtje, dan is ze helemaal van slag, ze blijft lopen en ineens komt ze op ons af....excuse me madame don't eat on a museum...helaas appeltje moet weer in de tas.
Regelmatig horen wij hard gefluit van een politie op een motor, we lopen in het politieke gebied en de belangrijke mensen worden regelmatig van a naar b gebracht in grote luxueuze zwarte auto's. De poliet voorop een fluitje en een hand gaat omhoog, iedereen staat stil, de stoet gaat er langs en iedereen komt weer in beweging. Bij alle stations staan toch wel een rijtje militairen met hun karabijnen op scherp. Het geeft geen onrust, er is veel kabaal maar dat is meer omdat iedereen hier met handen en voeten praat.
Rond 17.00 uurl lopen wij richting station, dat willen er meer, mega druk, en alle bedelaars hebben zich op de route opgesteld. De één kijkt nog waziger dan de ander. Ze vallen niemand lastig, tis gewoon niet fijn.
We gaan langs de supermarkt en voordat we terug lopen naar de camping.
Dag 1 Rome in grote lijnen......

Zondag 18 september, koffiemelk door de camper

We vertrekken uit een zonnig Cinque Terra richting Rome. Het plan is om daar tegen 17.00 uur aan te komen. Via kronkelwegen en onduidelijke aanwijzingen van Tom Tom en onduidelijke weg bewijzering dit gebied. We hadden af gemoeten, keer om, ja ja denk niet dat dat gemakkelijk gaat Tom Tom. Gelukkig een pleintje waar we een rondje kunnen maken. Het is zondag en heel rustig op de weg dat scheelt een hoop. Het uitzicht in het dal is geweldig, we nemen de route langs de kust. Onderweg zien we grijze heuvels van de olijfbomen, de zee en de kleurige Italiaanse huisjes tegen de bergen geplakt. Geen tolweg, voordeel het is gratis, nadeel een sportbh met extra versteviging is een must. Dodelijk vermoeiend voor de chauffeur dit gehobbel.
Wanneer we een beetje een recht stuk hebben waag ik de sprong om net als altijd een kopje koffie te zetten onder het rijden. De senseo maak ik startklaar en doe de kopjes eronder, met 1 hand houd ik de kopjes vast. Een beetje dromerig kijk ik naar de heuvels bekleed met olijfbomen. Ineens zie ik het koffiemelkflesje glijden, ik grijp hem, maar niet goed genoeg. Hij glijdt op de grond en breekt in twee stukken en de koffiemelk die zit nu overal.
Wat doe je toch komt van voren een stem, niks, flesje gleed. Gelukkig heb ik meteen een geel sopdoekje te pakken en dep ik alles voordat het onder de kastjes loopt, nog meer geluk dat de fles precies door midden is en niet overal scherven ook al is het een mega melk zooi. Onverstoorbaar dweil ik de boel op, pak de koffie en loop naar de chauffeur. Wat deed je nou, ik hoorde het niet...... Gelukkig maar, tis al opgeruimd haha
We naderen een tolweg en moeten 80 cent betalen, niet veel, vast voor 80 meter. De weg is iets langer maar helaas ook geen 80 km. We hobbelen verder en tegen 16.00 uur hobbelen we de ringweg rond Rome binnen en volgen de aanwijzingen van de navigatie naar de camping. Midden tussen de drukte sta je dan ineens voor een poort met een prachtige olijfboom, geurende rozemarijn en een keurig nette camping.
De dame achter de balie vraagt zich af of we wel genoeg hebben aan 1 plekje, we krijgen een plattegrond en moeten maar even kijken of we ergens twee plaatsen naast elkaar zien wat kan.
1 gebied is afgezet voor een groep. Rollend hotel hoor ik iemand zeggen.
We wandelen de prachtige camping over maar helaas alle plaatsjes hebben net een boompje in het midden staat of een krappe bocht of een lage boom.
Totdat wij aan het eind 158 en 157 zien, dat lijkt ons wel wat.
We wandelen terug. No.......die hoort ook bij het rollend Hotel.
We kijken opnieuw en zien twee plaatsen en denken dat het kan, achteruit, langs de putdeksels want daar wil je niet door zakken en dan zover mogelijk naar achteren....
We gaan het proberen, vooruit, achteruit, naar links, naar rechts, beetje zus en beetje zo. Het lukt niet.
We zijn er klaar mee, takje hier op de grond een takje daar aan de spiegel, lampje scheef....
We pakken het apje van Cor erbij en zoeken hun tip op. 33 km verderop dat gaan we doen. We rijden terug de poort uit en Johan loopt naar binnen om de inschrijving te annuleren. Ze wilde het paspoort ook houden, daar hadden wij geen trek in dus ook die meteen terug.
Wat denk je wat.....lukt het niet....probeer dan 157 en 158 maar...what de F***k, wat doen we...
Ondertussen ook al ruim een uur verder, we gaan het proberen, de camping is wel top. 5 min station, 15 min hartje Rome, mooi zwembad, met treintje naar voren, grote supermarkt 7/24...
OK we gaan terug naar het plekje.
Niet eenvoudig het kleineboompje heeft een dooie tak waar ineens mensen enorm aan gehecht zijn. Waarschijnlijk was hij bij het eerste de beste kampvuur er meteen af geropt.
Na veel vijven en zessen staan we, maar Johan wil liever met de snuit naar voren.
Last change...
Hij staat...heel scheef...zo scheef hahaha dat het water van de douche niet zomaar weg loopt.... je elk kastje en laatje niet uit je handen moet laten glijden.....deze slaap positie heerlijk had gevonden afgelopen winter toen ik longontsteking had.......we staan!
Johan gaat weer naar voren, trouwens op de vouwfiets, om de inschrijving definitief te maken en ik ga lekker koken.
Hij maakt een foto van de plek die we nu hebben, we staan en leven toch op 1 plek dus lijkt het ons niet meer dan billijk dat we ook voor 1 plaats betalen. Daar denkt de meest onsympathieke niet gastvrije beheerder anders over. Het meisje achter de balie vind het waanzin en in haar naïviteit gaat ze de discussie met haar baas aan, stoer maar niet handig, in het Italiaans wordt ze stijf gevloekt en laat het duidelijk zijn, deze camper betaald voor 2 ook al staat hij op 1 plek het is tenslotte geen Piaggo hahaha
Boeien, De camping is dan nog de helft van wat we in Zwitserland betaalden.
Wij gaan lekker eten, scheef slapen en morgen naar Rome!

Zaterdag 17 september, de zee wint altijd

Eerst maar eens heerlijk uitslapen. Het zonnetje schijnt heerlijk. Ik zet de stoeltjes weer buiten ga naar het winkeltje om een broodje te scoren.
aller vriendelijkst roep de mama van de winkel Signora, bon giorno. Ik ga mijn best doen om broodjes te scoren. Ik heb het gevoel dat ik op de goede weg zit en begin bijna te denken dat; Ik vertrek toch niet zo moeilijk is, of toch.
Petit en blanc, gaat goed, nu gaat ze schrijven, ah m bestel ik iets voor morgen, ik wil het nu hebben. Ah dat kan, ze pakt 4 stokbroden.....dat is niet petit, ik schudt van nee, dan heb ik aan 1 wel genoeg.
Ze loopt naar buiten en roept heel hard over het terrein Lucccaaaaa, daar komt de pizzabakker die ook al weer druk is. Nee, sorry ik heb niet besteld en 1 stokbrood ben ik erg blij mee.
pfff toch moeilijker dan gedacht.
We zitten lekker in het zonnetje, af en toe komen er nieuwsgierigen die willen weten of wij het huis hebben verkocht en bezig zijn met een wereldreis. Wie weet over 10 jaar...
We pakken voor de tweede keer!!!! de fiets en rollen naar het dorp. FF langs de zee, het is warmer dan gedacht, we aan ff wandelen langs de vloedlijn en met de neus in de zon zitten.
De golven zijn mega. Het wordt een spel van de badgast en de zee, en ik kan je vertellen de zee wint altijd. En man van minstens 100 kilo wordt op het strand terug gesmeten alsof het een lucht bed is. Je ziet de breuklijn in het water en als een mega golf komt hij het strand op. Een Italiaanse familie die het tafereeltje gade sloeg en heerlijk gesetteld zat zag de golf niet aankomen. Ineens paniek, lachen, gillen en vooral rennen met de spullen. Wij maken met de rug naar de zee een selfie en gaan steeds dichterbij tot dat we ook een natte kont hebben.
Op de terug weg gaan we langs een supermarkt, de jam is bijna op.  We hopen op hel veel lekkers maar zien heel veel over datum. de bloemkool is bijna zwart met witte stippen en de bananen zijn meer bruin dan geel. We kopen de jam en gaan nog even langs de winkel waar we eerder geweest waren maar niet groot genoeg vonden. Ondankbaar want nu ik er terug kwam hadden ze best veel en bovendien heel aardig.
De pizza van vrijdag was zo lekker dat we besluiten om er nu te gaan eten. Tegen zeven uur breekt er noodweer los en we springen om de plassen tegen half 8 door de onweer naar het restaurantje.
Er zijn 4 tafels bezet en we schuiven aan. We nemen een onbekend voorgerecht. Johan eet daardoor broodbeleg voor een week aan lekkere hammen op en ik heb een pan mosselen die ik moet pellen. Kost geen drol. 6 euro een voorgerecht. De tafeltjes zijn zo langzamerhand allemaal bezet en het meisje moet steeds harder lopen. De pizza man gaat onverstoorbaar verder met deeg kneden, vulling erop, oven en hengst op de bel. Komt er niemand dan brengt hij het zelf wel naar de tafel. Maar waar gaat ze nou heen. Aha er gaat nog een andere bel, die is van die mama, ze kook in een andere keuken de mosselen, salades etc Ken je het meisje nog van de Jumbo reclame? Dit is de donkere versie, haar serveren gaat over op snelwandelen. Hup menu opvragen, drinken en rondbrengen maar weer. Het kan sneller. Daar komt onze overheerlijke pizza. Voor 6 euro een Siciliaanse pizza, echt heel erg lekker. Een halve liter wijn voor 5 euro. Alle tafels zijn vol en er staan 6 mensen te wachten. Het snelwandelen gaat over in rennen. Er kan nog 1 tafel bij vanuit de tuin. Mensen vragen om de rekening. Johan wil dat ik ook om de rekening vraag. Dat doe ik niet want dan barst ze in huilen uit. We wachten nog even. Ze wil naar een tafel rennen en ziet ineens onze lege borden, ze snijd de pas af en gaat rennend naar ons toe, met beide handen op de tafel komt ze tot stilstand. The bill? Wil jij niet mijn overheerlijke tiramisu en tegen Johan en jij Crème Brulee? Natuurlijk willen wij dat, ze rent het restaurant uit naar de keuken van "die mama' en komt met 2 schaaltjes terug. Geweldig, we kijken haar aan en ze begint net zo hard te lachen als wij. Fitness vraag ik aan haar. Haar spierballen gaan omhoog en ze zegt en nog gratis ook!
We verlaten het tafeltje voor de laatst wachtende gasten en lopen naar de kassa.
Limoncello vraagt ze met haar liefste stemmetje.
Man, man wat dacht je van die karaf wijn. Wie weet tot later.....
Wij doen nog ff rondje camping voordat we erin duiken.
Morgen zondag dus eigenlijk nu vandaag...op naar Rome.....

Vrijdag 16 september, Sinque Terra in de regen

Kwart over tien vertrekken wij met de bus naar het station. Bij de receptie ligt een lijst met tijdvlakken waarop je de tijd kan reserveren om mee te liften naar het station. Prima geregeld.

Elk kwartier vertrekt de shuttle bus en kwart over tien vinden wij wel een christelijke tijd. Samen met nog een echtpaar worden we uitgezet en wandelen naar de kaartjes automaat. Johan begint in te tikken maar het apparaat is niet zo snel en reageert niet echt snel op de commando’s. De Duitser geeft goed bedoelde adviezen maar werkt ook op de zenuwen. Ga vooral voor.  Ook bij hem gaat het niet helemaal in één keer goed maar het mag de pret niet drukken. Zij gaan naar het perron en wij prutsen nog even verder. Wanneer we klaar zijn komen ze nog terug om te waarschuwen dat hij wel afgestempeld moet worden. Dank je, doen we. Een brede gleuf van het apparaat nodigt het kaartje uit, moet het nu in de lengte of in de breedte, het kaartje gaat er helemaal in maar komt er niet meer uit. Oeps gelukkig met het andere kaartje en met behulp van mijn nagel kan ik het er weer uit trekken. Gelukkig dit hebben de Duitsers niet gezien. We lopen ook naar het perron. Het loopt langzaam vol met toeristen met allemaal het doel Sinque Terra. De trein gaat maar eens per uur? We horen nu precies wie de Hollanders zijn, elk kwartier gaat de shuttle om vervolgens een uur op het perron te zitten wachten. Gek dat we de Duitsers niet meer zien. We stappen met zijn allen in de trein naar Livanto waar een grote groep toeristen er uit gaan om een dagkaart te kopen. Vandaar uit kun je verder treinen om te starten in één van de vijf dorpen om te wandelen volgens een route door het dorpje of naar een volgend dorpje. Of je gaat weer terug naar de trein of bus om zo naar het andere dorpje te gaan. De dagkaart ben je nodig voor de trein en bus maar ook om op de paden in de natuur te wandelen omdat dit gebied een National Park is.

Kind kan de was doen zou je denken……kan ook….maar dan wel graag oordoppen met een blik op oneindig. Het is een heksenketel van rennende, vliegende, druk gebarend uit alle delen van de wereld in alle leeftijdsklasse tetterende mensen.

Ah daar is de snelle Duitse meneer, hij staat vooraan in de rij, zijn vrouw komt gezellig naar mij toe voor een praatje. Lastig, want er valt niet zoveel te praten in deze heksenketel en eigenlijk wil ik deze wachttijd benutten om naar de wc te gaan. We komen elkaar vast wel weer tegen vandaag roept ze. Triomfantelijk houdt meneer de twee kaarten omhoog, zijn dag kan beginnen. We zullen zien. Wij stappen uit in een dorp en beginnen aan een wandeling door het dorp omhoog de bergen in. Twee uur staat ervoor. We zijn een goed half uur op weg als we stuiten op het controle hokje met twee pittige dames. Closed, to dangerous. We mogen niet verder. Er is regen en onweer voorspeld de wandelweg is gesloten. Balen we dalen af en gaan bij een restaurantje eerst koffie met een broodje scoren. Een Noors broodje zalm met een Italiaans tintje. Zo lekker, knapperig, zout, zuur alles bij elkaar en de cappuccino zo kan de Italiaan hem alleen maken en dat alles voor 7 euro pp. Of zou het het Nescafé gevoel zijn? We wandelen het dorpje door en gaan met de trein naar een volgend dorpje. Op goed geluk stappen we in een trein. Laat ik nooit meer iemand horen zeuren over de treinen in Nederland. Geen borden bij de trein, geen borden op de trein, geen hulpmannetjes of vrouwtjes op het perron alleen grote papieren vellen achter een vies ruitje waar iedereen druk staat te gebaren. Mensen die in de trein springen en er weer uit springen op goed geluk ergens goed aan te komen. Nadat de deuren sluiten worden ze zeker 5 minuten weer open getrokken zodat er continue een vertraging is van zo’n 10 minuten. De trein daarentegen heeft schone en heerlijk zittende stoelen! De conducteur heb ik nergens kunnen ontdekken ook niet voor vraag en antwoord. De ene dame die we zagen en waar iedereen op af vloog, vluchtte met haar telefoon aan haar oor de cabine weer in.....

De Italiaanse jeugdige reizigers zijn erg vriendelijk en zeer behulpzaam. Een beetje Gustav gevoel die de dames op weg helpt met de juiste trein naar de huishoudbeurs of libelle zomerweek, zij het met enige tegenzin, top jongen blijven doen!

In het volgende dorp bekijken we het dorpje om daarna anderhalf uur durende wandeltocht naar het volgende dorp te doen. Halverwege bij het National Park hokje hangt weer een waarschuwing, het is glad en gevaarlijk. Op flip flops geen goed idee maar met mijn Lowa’s moeten dit kunnen.

De man in het hokje zit te puzzelen en kijkt niet op of om, wij schieten er met een aantal langs.

De wandeltocht is prachtig, langs olijvenboomgaarden, wijnranken, bloeiende cactussen, citroen bomen, lemoen bomen. Regelmatig passeren we wandelaars. Elke amerikaan roept; it is great!, geweldig. Halverwege begint het te miezeren. Mijn regenjas hangt nog in Meppel, niet slim, mijn gewone jas is te warm en niet waterdicht. Ik wandel zo door. Het pad wordt blubber en we glibberen door. De regen gaat harder en harder en ik heb geen droge draad meer aan mijn lijf.

Wat maakt het uit, het is niet koud. We wandelen rustig verder. We komen een deftig echtpaar tegen die hardop zeggen dit was niet de bedoeling, haar witte broek en roze gympen kunnen dit niet aan. Ik vertel haar dat ze nog niet op de helft zijn en dat ze door de blubber verder moet. Ze gaan met ons mee terug. Mopper de mopper, dit handen we niet moeten doen, we twijfelden al zo haha. In het dorp aan gekomen gaan we even schuilen in de kerk. Daar verwissel ik mijn natte shirt door mijn jas. We bekijken het dorpje en eten in de regen een citroenijsje. Overal liggen citroenen, dan moet je toch wel een citroenijsje gehad hebben.

We treinen verder naar het laatste dorp om de route van de liefde “via del la amore” terug te wandelen dit is langs de rots boven het water. Best beetje creepy.  Het hek vol met slotjes van geliefden is gesloten. Ook te gevaarlijk. Jammer. We kijken nog even rond en pakken de trein terug om over te stappen naar Deiva Marina. De overstap naar de camping gaat mis. Het is een intercity, hij stopt tig km verderop. We komen wel door leuke stadjes. We stappen uit en nemen alsnog de stoptrein terug. Gelukkig zaten er een aantal Gustavjes om op de app te kijken of we goed gingen haha Op het station kunnen we met de pendelbus terug naar de camping.

Eerst maar een camping joggingbroek en warm vest aan. We halen een overheerlijke pizza calzone uit het restaurant. Lekker op de bank met droge kleren, rosig van de buitenwandeling en een heerlijke pizza, wat willen we nog meer.

Het was een leuk dagje wandelen en treinen in Italiaanse sferen met Hollands weer.

Donderdag 15 september 2016, reisdag naar Deiva Marina

Donderdag 15 september

Het is alweer zaterdag een week nadat wij via Zoetermeer en Leidschendam vertrokken richting Rome. Maar eerst terug naar woensdag op donderdagnacht. Midden in de nacht worden wij wakker van regen en onweer. Op zich niet zo erg als je lekker warm in bedje ligt, het wordt wat minder als je alles buiten hebt laten staan. Johan is het bed uit gesprint en heeft alles naar binnen gegooid. 

De luifel laten we maar staan, we hopen niet dat hij voor het luchtruim kiest, wel een beetje jammer dat hij nu kletsnat moet worden in gerold.

We duiken het bed weer in en geloven het wel, we pitten lekker verder.

Wanneer ik ’s morgens wakker wordt hoor ik al diverse mensen vertrekken. De grijze golf houdt duidelijk niet van een minder dagje. Onze overbuurman, had ik nog niet eens verteld, zijn vrouw ligt te breien of te haken, hij luistert de hele dag naar geheime zender muziek, nou ja hij niet alleen, iedereen op het veldje luistert mee,  waggelt de hele dag rond zijn campertje en moet zijn best doen om niet als een bosbesje weg te rollen. Zijn buik is mega. Deze buurman was verstandig, hij had zijn hele hebben en houwen al ingepakt en opgeruimd. Dat was ook minstens een dag werk. Wel beresterk de buurman, in zijn uppie tilt hij de fiets met elektrische ondersteuning en scootmobiel voor mevr achterop. De scootmobiel was met name zeer handig voor mijnheer om water te halen en ‘smorgens de porta pottie te legen bij het daarvoor aangewezen punt.

De camping ziet er grauw en nat uit. In de regen gaan wij de luifel inrollen, vuilnis wegbrengen en de tank legen. Ondertussen pik ik heel eerlijk nog een paar vijgen van de campingboom.

We rijden het drukke Zwitserland uit richting Italié. Bij de grens weer het dilemma wie en wat we nou zijn en waar we nu bij horen. De lange rij campers voor ons gaan in de rij van personenauto’s staan, wij kiezen voor de caravan en bus rij. Wat dacht je wat de douane meneer zwaait dat we in één keer door mogen rijden. De andere rij heeft uitgebreide paspoortcontrole. Zijn we blij mee, we tuffen verder, de wegen zijn breed, rustig en de omgeving wordt steeds bergachtiger en erg mooi. De reis gaat voorspoedig. We rijden door de bergen die bekleed zijn met olijfbomen en wijngaarden. Mega grote oleander’s en her en der gekleurde dorpjes tegen de bergen geplakt.

Rond 16.00 uur komen we aan in Deiva Marina, tip van Adi. Allervriendelijkst en ik ik heb in een kwartier tijd nog nooit zo vaak mijn naam horen noemen. Grappig is dat. Ze hebben een super service, Adi had het ons al verteld, de  hele dag door gaat er een shuttle bus naar het station in het dorpje om vandaar naar Cinque Terre te gaan. Gratis en voor niks! Een duidelijke uitleg bij de receptie hoe je het beste kunt reizen. Je reist 3 sationnetjes verder en je koopt daar een dagkaart waar je mee kunt treinen, bussen en de paden mag bewandelen in het National Park.

Ze lachen wel om de enorme bus en vragen zich af waar die moet staan. We kunnen kiezen uit twee plekjes, 1 voor bij de receptie naast twee andere of iets verderop. Maakt ons niet uit, het is hier overal prima. We draaien de zeiknatte luifel uit en gaan lekker koffie drinken in de zon.

We eten vroeg zodat we nog even de fiets kunnen testen. Ik op de brommert dan johan op een vouwfiets, voor wat hoort wat. Middels een vernuftig systeem op vloermat met een touw aan katrolletje trekt Johan de fietsen uit het midden van de camper en vouwt het als een echte vouwfiets uit.

Daar gaan we, inderdaad daar gaan we, tot aan beneden bij het strand hoeven we niet te trappen we rollen er heen. Ik krijg schreeuwend rem instructies en schakel instructies misschien had ik mijn skeelerhelm mee moeten nemen.

In het dorpje wandelen we over het strand met een behoorlijk woeste zee. Ik loop langs de vloedlijn door het water, beetje naar links, beetje naar rechts en ineens is daar die grote golf, niet naar links en niet naar rechts maar zorgen dat ik blijf staan.

Tot de knieën toe de broek nat haha

Onderweg droogt het wel weer. Een schattig dorpje, sjieke strandstoeltjes met parasolletjes maar daartussen vergane glorie. Leegstaande bouwvallen, jammer.

We fietsen terug, bijna een klim. We zitten lekker lang buiten. Echt vakantie.

Woensdag 14 september 2016, toeren op de motor

Net zoals afgelopen week in Meppel gooien we ook hier het roer weer om.
Gisteren was zo genieten van het weer, de bergen, de palmplanten, de lizards die voor je weg schieten zodat we besloten om een dag langer te blijven.
Gisteravond gegeten bij het Italiaanse restaurant op de camping. Uitzicht op de bergen, van schemer naar aardedonker van her en der een lichtje naar overal lichtjes.
Dit stukje Zwitserland spreekt men Italiaans, geen Zwitsers-Duits en al helemaal geen Engels.
Het restaurant is een alleraardigst familie bedrijf. Johan gaat voor de biefstuk en ik ga voor de Linguini frutti di mare. De jongste telg, niet onaardig om te zien, heeft gebarentaal biefstuk bakken ontwikkeld. We snapten elkaar prima en het eten was heerlijk. We wandelen nog even langs het meer om de betovering van de berg nog even te zien voordat wij naar binnen gaan en de gordijnen sluiten.

Woensdag worden we weer met een heerlijk zonnetje wakker, wat een geluk. De voorspelling is dat het donderdag regenachtig is. Beetje jammer om met warmte in de bus te rijden en met regen een stadje te bekijken vandaar dat we hier nog een nachtje blijven.
Het plan is om de motor van het rek te halen en met de motor naar het station te gaan en vandaar naar Monte Bré.
De motor van het rekje is een vader/zoon karwei, maar ja zoonlief is niet mee het is nu een man/vrouw klus. Het gaat goed, het gaat heel goed, zonder gekkigheid glijd hij soepeltjes naar beneden. Ik heister mij in de geleende of is het nou gehuurde jas van oudste en wurm mij in mijn helm. Dat vergt enige oefening, vroeger ging mijn zwarte Nolan heel soepel, tegenwoordig is het wat ingewikkelder. De helm die in eerste instantie voor mij gekocht was kreeg ik na enig duw werk el op, om hem af te krijgen was ik minstens 4 handen voor nodig. We konden ruilen en het gaat nu prima.
Het is bloedheet, Johan rijdt normaliter niet op deze motor waardoor hij ff moet wennen aan de hoeveelheid gas geven, iets te weinig en hij slaat af mopper de mopper hahaha
Het gaat steeds beter en ik zit koninklijk achterop. Ik moet trouwens nog wel mijn best doen om achterop te blijven zitten en niet naar voren te schuiven en Johan er af te drukken. Bij het station aan gekomen blijkt dat hier niet de cable car maar de bus naar de cable car vertrekt. Het gaat maar om een paar km verderop maar toch, helmen weer uit het slot, warme jas weer aan etc etc
We vervolgen onze route en zien bij het naderen van de hoge berg de rails liggen en de cable car omhoog gaan. We stallen de motor en de hele verkleed ceremonie vind weer plaats.
Onderweg heb ik genoten van het mondaine Lugano, Zoete kleuren huisjes, fresco's op de buitenmuren, vijgenboom, ik rook de zoete geur van Oleander en zag de mooiste kleuren Oleander's. Bergje op, bergje af, ineens naar links, snel naar rechts door het drukke verkeer van Lugano. Alsof ik figureerde in James Bond en wij onze handlangers van ons af wilden schudden.
Bij de cable car aan gekomen is er geen kassa , wel een bord dat er geen betaalkaard geaccepteerd wordt. We hebben alleen euro's en 4 Zwitserse Franken, de bank zit 2 km verderop. ik spreek een man aan waarvan ik dacht dat het misschien wel de conducteur of de machinist was. Nee hij is een taxi chauffeur en hoopt op klanten. Hij zegt dat wanneer er geen kaarten geaccepteerd worden altijd europees geld wordt geaccepteerd. Anders gooien ze me er maar uit zeg ik lachend. Oh nee, het komt altijd goed komt ik word er zeer zeker niet uit gegooid.
Het is grappig,er is geen machinist en geen conducteur. Elke 15 minuten sluiten de deuren en poorten automatische en hij tuft oh nee hij wordt aan de kabel omhoog getrokken. Bij het overstappen kom je langs een betaal hokje. Inderdaad de euro's zijn geen probleem. Wanneer onze rit door iedereen is betaald, stapt de beste man uit het hokje en pakt zijn tas en is nu de machinist.
Hij brengt ons naar boven. Een prachtig uitzicht over het meer van Lugano, de stad Lugano met de vele huizen. We wandelen en gaan in het panorama café genieten van koffie en taart. Ik kan niet kiezen en vraag aan de serveerster welke zij zou nemen, ze houdt niet van taart maarrrr de lemon pie met nootjes is een aanbeveling. Hij was zeker lekker.
Bij terug komst op de camping duiken we gauw het zwembad in, wie had dat gedacht, zo warm in september. In Meppel, Amsterdam en Eindhoven is het afschuwelijk warm. Niet mijn temp.
Morgen rijden we verder....
Nu zitten we nog lekker buiten met een heerlijk tempje.
Ps wat mij op valt nu in September er zijn ontzettend veel single reizigers. Ik vind het altijd moedig wanneer alleenstaande moeders met klein grut helemaal naar het zonnige zuiden reizen of gaan vliegen naar onbekende landen.
Om alleen met je camper op stap te gaan is wel moed voor nodig. Beide camping buurmannen zijn alleen met de camper de één in de 50 de ander in de 70, onze overbuurvrouw zeker in de 70 reist met haar hazewindhond in een busje. Vanmiddag in de cable car een alleenstaande dertiger. Gisteren arriveerde een eenzame fietser met tentje achterop, een motor rijder die zijn tentje opzet en in het restaurant een tafeltje verderop ging zitten eten. Stoer. Wat zou jij dan doen vraagt Johan aan mij.
Ik geloof dat ik met een boek en een mega kop koffie van station naar station ging reizen en mensen kijken. Of een huisje aan zee kijken naar de golven en de zonsondergang. Soms zou ik wat stoerder willen zijn en dat ook durven doen...

Dinsdag 13 september, camping life

Dinsdag 13 september

Vandaag een heerlijk vakantiedagje voor de bus. We zitten afwisselend in de zon en in de schaduw.

Wandelen tussen door naar het zwembad voor een aantal baantjes.

Tussen de middag haal ik knapperige verse Italiaanse bollen in de super market van mijn 4 Zwitserse Franken.  

Ik ben bijna bij met het oude nieuws, de kranten van de afgelopen 2 week aan het door bladeren.

Johan is verdiept in een John Grisham.

Het zwembad is een plaatje tussen de bergen met oleanders en palmbomen.

Vanavond in het Italiaanse restaurantje een pizza scoren.

Dit is toch vakantie vieren, camping life…….prima vol te houden zo.

Morgen gaan we verder richting de bloemenrievera.....

Maandag 12 september, reisdag naar Lugano

 We hebben heerlijk geslapen. Genieten van een ontbijtje in het zonnetje. Rond half elf vertrekken wij richting Lugano. 25 jaar geleden stonden wij daar met ons zuur verdiende eerste tentje.

Binnen een paar uur krijg ik tig sms’jes welkom in Frankrijk, welkom in Duitsland, welkom in Zwitserland, welkom in Italié en weer welkom in Zwitserland. Dat heb je met al dat landje pik gedoe. Alles loopt in elkaar over.

Onze reis gaat voorspoedig, zagen we in Duitsland veel asperges en wijnboeren nu komen er de zonnebloemvelden, sneeuwtopjes, watervallen bij.

Een ouderwetse grensovergang in Zwitserland waar wij een tol overeen komst moeten kopen. Een afslag te vroeg brengt ons tussen alle grote jongens, de weg wordt gewezen en via portofoon worden de collega’s op de hoogte gebracht. Zeer vriendelijk en perfect geregeld, een rondje van de zaak we glijden er mooi tussen door en zijn weer op de route. De kaart gekocht en we zijn in Zwitserland op eg naar de Gotthard. Jaren geleden heb ik daar 5 uur wachtend in de file door gebracht en me rot gegeten in cyclizine dat ik zo beroerd als een kat en zo stoned als een garnaal in het Hotel aan kwam. Aan de overkant staat een mega file maar voor ons is het een eitje, geen minuut wachttijd.

Rond vijf uur komen we aan in Lugano en rijden naar de camping.

Het is er prachtig, mooie plek en heerlijk rustig.

Biertje voor de chauffeur en we gaan genieten van het mooie plekje.

Zondag 11 september, bellenblazen in de file

Na een heerlijk ontbijt verlaten wij de fam en rijden richting het zuiden.

Op de snelweg is het lekker rustig. Alhoewel we zijn Leidschendam net uit wanneer 6  bussen ADO supporters onder politiebegeleiding de snelweg opkomen. Bij de parkeerplaatsen en uitritten staan de motor muizen klaar om verder mee te rijden en om “matten” te voorkomen.

Ah onze bussss lijkt van voren een gewone bus, de politie snapt er niks van dat wij achterblijven, achterste voren zit hij op de motor om ons er bij te trekken.

Duuhhhh man i dont like footballllllll i like music……..

Dan komt de spelersbus er met een rot gang aan, de rest van de weg gebruikers moet aan de kant en op afstand blijven….mag ik zeggen wat ik hier van vind…….laat maar….verspilde energie….kost wat voetbal. Als muziekvereniging de Bergklanken naar concours gaat zijn ze dat allemaal niet nodig. We tuffen voorspoedig verder, relaxed,  onderweg koffie, broodje, tanken en meteen een plas stop.

Na een plasstop rijden we de snelweg weer op en komen in een file terecht.

Ruim een uur staan we stil, even stapvoets en weer stil. We zetten een kopje koffie, zingen mee met de muziek en kijken wat er om ons heen gebeurt. Het is bijna straat theater, uit de ene auto komt zeepbellen door fanatieke zeepbel blazers op de achterbank, her en der pakken rokers hun kans, bermplassen, haastige bestuurders over de vluchtstrook wat niet in goede aarde valt zodat auto’s gaan blokken. Dat wordt niet gewaardeerd, een scheldpartij als gevolg. Een reiziger die te voet met trolley en rugtas verder gaat. Hij loopt relaxed de hele file voorbij.

Wanneer de hulptroepen midden door wil rijden is het een heel gepuzzel om het ongeval te bereiken. Rond half acht parkeren wij bij één of andere biertent. Een officiële camperplek voor 10 euro, 5 euro retour via een biertje.  Duits is niet mijn taal, ik gaf 5 euro en het was ok, ze zou el denken voordat ze het snapt haha We koken ons potje en gaan eten. Onze eerste nacht Duitsland in the midle of nowhere. De parking van het restaurant loopt langzaam leeg.

Zaterdag 10 september, via Zoetermeer, Leidschendam op holiday!

We zijn vroeg uit de veren.

Gustav gaat naar het Festival terrein voor de omroep. Wel jammer dat de omroep niet op de gastenlijst staat waardoor er nogal wat energie verloren gaat om het terrein op te komen….

De kapper staat op het programma van Johan en Marjolijn en ik ga de voortuin doen.

De city run people zouden nog struikelen over het achterlijke heermoes wat buiten de perkjes groeit. Onze straat moet er natuurlijk tip top bij staan. De miniBIEBbers leners/ruilers moeten natuurlijk ook niet het gevoel krijgen dat het een zooitje is bij MiniBIEBbers.

De spullen worden naar de camper gebracht en in huis gaat voor de laatste keer de stofzuiger erdoor.

Ineens is daar stress, dat heb je met al dat papieren gedoe, het kenteken bewijs is spoorloos.

Geen paniek zegt manlief, als ik hem niet vind dan bestel ik een nieuwe en kunnen we dinsdag vertrekken. Nou echt niet, je zoekt maar goed ik ga vandaag weg en anders kampeer ik wel in de loods. Auto’s, mijn handtassen en stapeltjes papier worden doorzocht, toch maar terug naar de loods, onze busss heeft veel laadjes en kastjes. Ja hoor, daar komt een telefoontje vanuit de loods, ze hebben hem.

Jongste gaat naar rijles en wij vertrekken met de laatste spullen inclusief kook gerei naar de loods.

Bij de hoek moet er alweer gekeerd worden, nu zegt manlief altijd als wij wat vergeten, alles is te koop of we kunnen best zonder, zijn iPhone is toch wel een ander verhaal…..

In de loods pak ik alles in de kastjes en kook een pan macaroni.

Rond half 6 eindigt jongste haar rijles bij de loods. Wij eten gezellig met zijn viertjes in het zonnetje aan de picknicktafel van de buurman. Oudste zwaait ons uit en jongste stapt in. Heeel gek dit, we gaan voor het eerst met zijn tweetjes op zomervakantie. Jongste heeft het gevoel dat ze nu toch een beetje mee gaat. In Zoetermeer zetten wij haar af bij haar lief Jasper. Wij drinken nog even een kopje koffie mee en reizen verder naar Leidschendam.

“Camping de Bloemenvink” heeft de slagboom speciaal voor ons open staan voor een late aankomst.

Wij slapen nog een nachtje bij broer en schoonzus op de parkeerplaats voordat wij Nederland verlaten. Gezellig bij gekletst. Judith had een fles Limoncello in de vriezer gelegd om alvast in Italiaanse sferen te komen. Dat gaat nu helemaal goed komen mmmm

Vrijdag 9 september, camper voorbereidingen

Om 8 uur spring ik uit mijn bed in de hoop dat het konijn nog niet helemaal wakker is. Helaas,  wanneer hij me aan ziet komen gaat hij in een heel ver hoekje zitten. De kooi van de buren zet ik zo dicht mogelijk bij Dropje. Vergeet het maar, hij schreeuwt de hele buurt bij elkaar en schiet tussen mijn arm en het hok door de vrijheid tegemoet.

We gooien het roer maar weer om…..

Ik pak de stofzuiger, dweil en sopdoekjes en ga naar de loods om de bussss op te frissen. De derde wc die ik binnen 36 uur aan het poetsen ben, alsof wc’s en badkamers poetsen mijn hobby zijn.

Bij terug komst geen konijn te zien wel is mijn pot-chrysant flink gekortwiekt.

Eerst de volgende klus; boodschappen halen voor de thuisblijvers, achterblijvers en de reizigers.

Voor mijn gevoel plunder ik de AH, een mega kar waardoor ik op het parkeer terrein bijna klein Duimpje ben. Een aardige meneer begeleidt mij graag naar de auto ondertussen raapt hij mijn knalgele weggooi poetsdoekjes van de grond en duwt de koffiepads stevig in de winkelkar.

Ik ga meteen door naar de busss waar de koelkastartikelen de koelkast in gaan. De rest van de boodschappen doe ik later. Terug naar huis waar vriendin rond één uur ff langs komt. De sleutel, een knuffel en de allerlaatste bij klets roddels, doen wij errrugggg graag samen hahaha

Nog een hele vrijdagmiddag om alle klusjes te doen. Kapotte teenslippers vervangen.  Op de valreep heb ik mijzelf op een paar prachtige zwarte Lowa’s met paarse zool en paarse veters getrakteerd. Op mijn verjaardag had ik al dieprode Falke sokken gekregen van de Falke familie. Na ruim tien jaar heb ik afscheid genomen van mijn totaal versleten bruine Lowa’s en knalrode Falke wandel sokken. Een kleurrijk geheel.

Tegen achten komt mijn familie na uren lang file rijden van alle kanten van het land terug naar huis.

De één voor de Omroep, de ander voor rijles en manlief heeft eindelijk vakantie. Onderweg hebben  ze een grote kooi bij mijn zus op gepikt. Nu maar hopen dat konijnenfluisteraar Gustav hem zijn kooi in krijgt.

We gaan gauw eten en bijkletsen. Wij vieren de vakantie met appeltaart van collega Erna, heerlijk! Een beetje warm gemaakt in de magnetron met een bolletje kaneelijs erbij mmmmm

Wat dacht je wat, konijn komt de kamer binnen en huppelt naar Gustav toe, wij sluiten ramen en deuren en drijven hem mijn schone keuken in. Gustav krijgt hem te pakken.

Een keuken vol stro en konijnenhaar dat dan wel weer. Als hij rustig gaat zitten eten zetten we hem in de auto. Precies 24 uur later dan gepland rij ik met jongste naar Tynaarlo. Oma heeft al gebeld hoe het nu zit met de logé. Niet dat ze zo blij is dat deze dwarsligger komt. Ik moet toch wat. In Tynaarlo zetten we onder luid gekrijs met zijn vieren dit mormel over. Als hij nu ontsnapt…………blij dat ik hem ff niet zie…..

We kletsen ff bij met opa en oma en rijden rond half 11 weer terug naar Meppel. Nu broer konijn er niet meer is kunnen wij lekker hard met de cd van soldaat van oranje mee bléren. Al jaren is dit de enige cd in de auto en hij blijft heerlijk om mee te zingen……

Nog 1 nachtje……

Donderdag 8 september

Ik heb bijna alles onder controle. Afgelopen week de bedden verschoond, badkamer en wc gepoetst, boodschappen gedaan en heel veel laatste moment klusjes en gezellige verplichtingen af gewerkt.

Op vakantie gaan, ik houd er van. Reizen naar het onbekende, het bekende, een plan, geen plan, met bepaalde verwachtingen of geen verwachtingen. Maarrrr er is een stemmetje, thuis los laten is een dingetje. Het liefst heb ik de controle over alles en iedereen. Dit jaar gaan we voor het eerst met zijn tweetjes dusss thuis los laten. Er woont niet eens meer iemand thuis, waar heb ik het over.

Tussen de zomervakantie van 2015 en 2016 is zoveel gedaan, gebeurt en geweest.

Tijdens het inpakken passeren ze de revue in mijn hoofd.

Mijn schema is anders dan die van manlief, uitwonenden en huisdier.

Vanaf donderdag heb ik mijn plan dan ook  vaak van koers veranderd.

Mijn plan was donderdagavond na muziekles Dropje het konijn naar Oma te brengen. Alles stond klaar. Behalve mijn Bugel en muziektas stond de achterbak van de auto vol met hooi, stro, voer en knabbelstokjes. Na de muziek snel naar huis om broer konijn te pakken.

Snel dacht ik. Zou dat net zo zijn als met kleuters, snel, snel…..dan moeten ze ineens nog plassen, hebben trek of dorst of weet ik veel.

Ruim twee uur was het uitzicht van Dropje een reiskooi die klaar stond voor de logeer partij. Ze voelde het aan haar water. Wanneer ik het hok open doe schiet Dropje naar de beneden verdieping, dan maar via het onderste hok. Hup ze is alweer boven, als ik het luikje nu dicht doe…..grrrrr hoor ik, hij slaat met zijn voorpoot naar mijn hand en met zijn achterpoten wordt er flink gestampt. Dit wordt niet eenvoudig. Hij zit nu beneden ik ga een vest aantrekken om krabben op mijn armen te voorkomen. Het hok zet ik vlak voor het hok, ik duw hem er in en sluit het razend snel. Wanneer ik de bak op pak zie ik dat het plastic afbrokkelt door verstaften. Het hok is ook minstens 20 jaar oud en misschien te lang in de zon gestaan. Terwijl ik ga staan probeer ik het hok beter te sluiten,  tegelijkertijd beweegt Dropje wild heen en weer. De bak spat uit elkaar en Dropje kiest het hazenpad.

Er zit niets anders op dan mijn moeder af te bellen. Dropje zet voorlopig hier de bloemetjes buiten.

Ik ga eerst maar Expeditie Robinson kijken.  De keuken stond voor vrijdagochtend op het programma, we gooien het roer om, de keuken is nu lekker koel. Tegen elf uur zie ik het monster weer in zijn hok zitten. Na middernacht zet ik de dweil in de kelderkast en duik mijn bed in.

Morgen maar opnieuw proberen met het geleende hok van de buren.

zomervakantie september 2016

September 2016

Ineens is het september, de meeste mensen om ons heen zijn terug van vakantie. De laatste groep vakantiegangers is aan de beurt. De grijze golf waar wij voor het eerst bij horen. Ondanks de vele regen dagen kijk ik terug op veel gezellige zonnige en soms regenachtige op stap dagen. De trein heeft me regelmatig naar het mooie Amsterdam gebracht om onder ander samen met nichtje en Marjolijn in een regenjas te picknicken in het vondelpark.  Ook hebben we nichtje Sylvie op de foto gezet bij de beroemde Sylvie in Madame Tussauds. Ik ben bijna 3 uur aan het treinen geweest om een nachtje te logeren in een echt studenten huis in Eindhoven waar Gustav nu een burgerleven leidt met alle lusten en lasten. De nichtjes zijn weer naar school. Sommigen zijn al weer druk aan het plannen voor de herfstvakantie.

Handsfree belde oudste nichtje al fietsend op de terug weg van school; Tante Marina als je wegvalt  komt het omdat je in mijn kontzak zit, ‘hoe bedoel je’, nou mijn mobiel zit in mijn kontzak ik heb oortjes in. Ok, dus als mensen jou passeren denken ze dat jij schizofreen bent en in jezelf aan het kletsen bent. Neee..heeeee Tante Marina zo doet iedereen dat. Ze heeft een vraag; kijk je naar Heel Holland Bakt, dat is echt iets voor jou. Mmmm soms wel, soms niet, je gaat mij niet opgeven freule, ik bak lang niet goed genoeg.

Dat was niet het plan, ze maakten er mergpijpjes en dat zou ze graag met mij willen maken in de Herfstvakantie. Tante Marina wil je dat? Zekerrssss, lijkt mij leuk! Mooi dat is dan geregeld.

Maar nu ik je toch aan de telefoon heb lief nichtje…..morgen vertrekken wij richting Rome…..

Tot Later xxx