Obama zet de theepot maar klaar.....

Het is alweer vrijdag 09.46 uur en we zitten op de Highway richting de Outlets. Het spaar en kleedgeld wordt al maanden bewaard om het hier flink uit te geven. Er is dit keer goed over na gedacht bij het koffer inpakken, te weinig t-shirts zodat ik of moet gaan wassen of gaan shoppen. Er is al één shirt in de prul beland en 1 broek gaat absoluut niet meer terug de koffer in.

Maar eerst over gisteren. Donderdag een dagje Washington, een speciale dag vond ik zelf. Ik trek dan ook mijn mooiste jurkje aan want wie weet sta ik ineens oog in oog met Obama en dan wil je toch niet in een vakantie korte broek lopen of in je poezelige rokje die eigenlijk al lang in de was had gemoeten.

Op de camping stappen wij met talloze anderen in de bus die ons voor het Metro station uit zal zetten. Gustav regelt de kaartjes. Overigens de meesten in de bus hebben niet hun leukste jurkje aan getrokken. Op het metro station kopen wij 4 daytickets en begeven ons tussen de Forenzen. Leuk gezicht alle dames met kokerrokjes, bloesjes, naturel panty’s “kan echt niet volgens Marjolijn” en de mannen in pak. Het is een fantastische dag om Washington te bekijken. Ik had rekening gehouden met een temperatuurtje van alleen maar zweetdruppels op je hoofd wat in straaltjes over je rug loopt maar nee we trekken zelfs een vestje of spijkerjack aan. Als ik de mensen in blote jurken op het station zie staan ben ik bang dat wij dat jackje de rest van de dag mee gaan slepen, het wordt vast warmer. Gustav is onze reisleider hij treint en bust in Nederland ten slotte ook elke dag en hij heeft een App over het reizen en over Washington gedownload. Wel sneu als we willen uit checken dat Gustav zijn kaartje is blocked en het station niet uitkomt. Ik haal de station meneer er maar even bij. Of hij het tegen zijn phone aan gehouden heeft. Neu zegt Gustav. ik vraag het me af. Maar goed de stationsmeneer zet een nummer op het kaartje en de rest van de dag mag Gustav door het hekje lopen en aan de meneer in het hokje zijn kaart laten zien. Het gaat prima, Gustav loopt er elke keer bedremmeld langs van oh welke vragen ga ik krijgen en de stationsmeneren kijken nauwelijks op of om.

Wanneer wij in Washington DC uitstappen is het precies zo als ik me had voor gesteld. Mega grote witte building en allemaal grijze mantelpakjes of kostuums heen en weer lopend met akte tas, oortje in en beker in de hand. Zo relaxed. Eigenlijk ook weer raar dat ik het relaxed vind want op elke hoek staat een police man en  goed bewapend. Toch geeft het niet iets onrustigs wat ik in Meppel of Amsterdam wel zou hebben. Het is hier normaal het hoort erbij. Wat we ook niet moeten vergeten, dit is het stukje strengst bewaakst deel van de wereld.

Wij wandelen als eerste richting Witte huis. Die moeten wij gezien hebben. Hoe meer wij in de buurt komen zijn er hele stukken met hekken afgezet zodat je maar 1 wandelroute kunt lopen. Die komt uit op een grasveld met een lijn waar iedereen achter mag staan om het witte huis te spotten en foto’s mag maken. Als je uit de rij gaat omdat je denkt dat je een andere route mag wandelen schreeuwen de agenten de longen uit hun lijf GO GO GO. Er is erg veel politie, Politie te paard, Politie op fiets, Politie op elke hoek, Politie in burger auto en politie in de lucht allemaal kogelvrije vesten. Wanneer wij een tijdje staan te genieten dat wij hier zo maar tussen staan en met de grootste lens het witte huis dichterbij halen zien we scherpschutters op het dak en op het balkon heen en weer lopen. Een politieheli blijft rondjes draaien.  Jaja we maken het mee Obama komt met veel bombarie thuis. Wat een thuiskomst zeg hier hoeven Alex en Maxima niet jaloers op te zijn. In dit witte huis moeten zijn vrouw en zijn kinderen zich gelukkig voelen. Dag in dag uit een stroom van mensen om je huis en als papa thuis komt van het werk gaat dat met enorm veel toeters en bellen. Wij lopen verder richting The Mall, een uitgestrekt groene zone met overal de belangrijke gebouwen die we kennen vanuit de film, het journaal of de geschiedenis les.  Recht tegen over het witte huis staat Washington Monument, 170 meter hoog en het hoogste gebouw van de stad. Dit is meteen de richtlijn alles wat gebouw wordt mag niet boven de 170 meter komen. Normaal kan je het bezoeken maar tijdens een aardbeving in 2011 zitten er zoveel stenen los dat ze al 2 jaar aan het renoveren zijn.

Wij wandelen langs het World War 2 Memorial, wandelen bij het musea van het Smithsonian naar binnen. Gaat trouwens niet zomaar de rugtas wordt binnenste buiten gekeerd en met de fototas zijn ze 10 minuten zoek. Elk vakje moet geopend worden. Wij bewonderen uitvoerig het Capitool. Een zo bekend plaatje als achtergrond in het journaal. Van onze verslaggever Charles Groenewegen vanuit Washington hahaha so coool om daar te staan.

Tijdens het wandelen, gebruiken wij de groene zone voor een picknick even een pakje drinken en natuurlijk een lekker ijsje. “Ijs op de weg” heeft hier of behoorlijke concurrentie van elkaar of het is volgens Gustav één grote maffia bende en worden wij beet genomen en horen ze allemaal bij elkaar. Er staan namelijk 7 Bedfords op een rij. Welke gaan wij kiezen. Tijdens het ijsje eten krijg ik (als enige niet ondernemer) een economie les waarom in de ene rij meer mensen dan in de andere staan. Volgens mij omdat als er een aantal mensen staan de drempel wat lager is om even op het bord te kijken wat hij heeft en wat het kost. Ik heb het mis er zit een hele filosofie achter. Het ijsje is in ieder geval heerlijk.

Wij pakken de metro en gaan naar het Arlington National Cemetery. Hier zien wij meer dan 200.000 grafstenen die herinneren aan de mannen en vrouwen die omkwamen tijdens het dienen van hun land. Elk half uur is er een wisseling van de wacht bij het wit marmeren monument van de onbekende soldaat dat staat voor de doden uit beide wereldoorlogen en de Korea-oorlog, de Vietnamoorlog en de Golfoorlog. Het is een toeristische attractie maar er valt niet mee te spotten. Wanneer wij aan komen zit iedereen op de trappen te wachten en wij sluiten ons er bij aan. Een soldaat loopt zijn loopje, heel anders dan in Londen of Kopenhagen. Het lijkt wel een moon walk. In Londen gingen Marjolijn en ik naast zo’n mannetje staan voor een foto dat lef heb ik hier echt niet. Er komt een tweede soldaat aan en vraagt ons om respectvol te gaan staat omdat de wisseling gaat plaatsvinden. Hij marcheert terug en haalt de soldaat voor de wissel volgens ceremonie op. Hij controleert of de soldaat die plaatsmaakt zijn geweer ontladen heeft en controleert of de nieuwe soldaat zijn geweer in orde heeft. Dit gaat allemaal volgens eens streng protocol onder het uitstoten van verschillende kreten die meer lijken op de taal van buurman & buurman. Gelukkig begrijpen zij elkaar wel. Wanneer de ceremonie is afgelopen en de nieuwe soldaat zijn rondjes gaat maken klinkt er geroezemoes onder de mensen hoe bijzonder het wel niet is. De soldaat draait zich om en zegt luid maar duidelijk dat wij op een plaats staan waar het nimmer is toegestaan om te kleppen maar respectvol langs te lopen. Oeps geen geintjes hier. Wij lopen tussen de duizenden witte paaltjes terug naar de uitgang. Overal waar je kijkt staan witte nette rechte rijen over het heuvelachtige  landschap met prachtige bomen, paadjes maar het is en blijft zo dat hier meer dan 200.000 mannen en vrouwen miscchien waren zij vaders, moeders, dochters, zonen ,broers etc hier begraven liggen door oorlogen.

Het is half 5 en we gaan naar onze laatste plek voor vandaag Union Station, een mega station met marmer en bladgoud versierd, meer dan 130 winkels een bezienswaardigheid. Wij beginnen bij de Mac. Hé hé eindelijk mijn milkshake met rode kers. Er wordt tijdelijk monopoly gespeeld bij de Mac producten. Gustav heeft een kanskaart goed voor een cheese burger. Wat een geluk hij had nog steeds trek. Hij staat wel erg lang op zijn prijs te wachten. Er is iets mis gegaan in de keuken maar geen nood. Een beker voor drinken erbij en sorry sorry daar kunnen we in Nederland nog wat van leren. Wij zeggen in Holland niet gauw sorry maar proberen wel helemaal te omschrijven waarom iets fout is gegaan in de hoop dat die ander dan zegt geeft niet kan gebeuren.

Rond zevenen zijn we bekaf weer terug op de camping in Cherry Halle en om kwart voor tien gaat het licht uit. Later M@rina!