Vrijdagmorgen gaat om kwart voor 6 de wekker. Het zogenaamde rommelmarktgevoel hebben wij. Donderdagavond alles al klaargezet, rugtassen zo goed als mogelijk in gepakt om binnen het half uur te kunnen rijden richting Cape Carnaveral. Thuis zet ik de wekker om half 7 en druk die in mijn slaap uit tot rond 7 uur en dan ineens dringt het tot mij door dat ik er echt uit moet wil iedereen op tijd op school en werk zijn. Al jaren loop ik dan als eerste naar Marjolijn haar kamer om te melden dat het 7 over 7 is en spring dan onder de douche. Mmm nu is het mompelend en stommelend langs elkaar heen schuifelen ons afvragend of er meer van die gekken zijn die een lancering willen mee maken. Kwart over 6 in het schemer donker gaan wij de camping af richting raket. Het laatste stukje is het wel drukker op de weg maar allemaal 1 persoon in een auto we denken woon werk verkeer. We rijden het terrein op door de slagbomen en gaan richting parkeerplaats. Wij voelen ons best bijzonder en de papieren worden op gezocht waar wij ons moeten melden. Met een bus worden wij dan naar het platform gebracht en moeten daar een tijdje wachten. Ten minste zo dachten wij. We draaien de parking om en zien ineens half Amerika op de been. Talloze gezinnen met slaperige kopjes en kleine hummeltjes die het bed uitgerukt zijn. Het is het hoogtepunt en geen attractie het is Amerika’s trots en daar ben je bij. Wij krijgen aanwijzingen waar wij moeten parkeren en stappen uit. Behalve Johan die moet nog ff naar het toilet als de security er aan komt en wij toch ergens anders moeten parkeren. Ze vertrouwt mij niet in de RV want ze vraagt meteen waar is je houseband, duhhhh on the toilet hahaha, lekker discreet. Wij wachten ze brengt hem weg met de belofte hem weer terug te brengen zodat hij niet hoeft te lopen. Maar voordat ze gaat where do you come from? Holland, realy, hoe gaat het, ja ja familie in Holland alle woordjes moeten even worden getest. Wanneer Johan terug komt lopen wij samen met de honderden belangstellenden naar de ingang waar wij paspoort binnen handbereik moeten hebben, tassen op de band in een bakje alsof we aan het boarden zijn en door de scan moeten lopen. Piep piep het is Gustav even vergeten dat hij de Leatherman in zijn kontzak had, als hij hem gewoon bij zich droeg mocht hij mee. Rugtassen krijgen een controle en wat hij ziet mompeld de boomlange prachtige real American. De camera vindt hij Fantastic en het broodje mm. Het is een beetje een pretpark gevoel want we lopen lang allerlei vermaak met een Startrek achtig muziekje wat overal uit galmt. Wij lopen met de stroom mee en worden naar de bussen gevoerd. We leveren onze reservering in en krijgen een launche bon terug. Wat moeten wij hiermee een lunchbon. We lezen het door en wat blijkt stel dat door weersomstandigheden of om technische redenen de lancering niet doorgaat krijg je niet het geld terug maar kan je voor het geld iets kopen in de store. We rijden naar het platform en alles klopt, je stapt uit en automatische ga je naar filmzaal 1 en je loopt allemaal door naar de volgende uitleg en zo kom je de tijd door wanneer wij weer buiten komen is het nog een half uur en lopen met de stroom mee waar tribunes staan. Talloze mensen staan met mega lenzen op het gras of mee gebrachte stoeltjes heel geduldig te wachten. Het zou Amerika niet zijn als we niet worden vermaakt. Voor de tribune staat een medewerker achter de microfoon uitleg te geven en je kan vragen stellen. Wij schuiven her en der tussen voor een mooi plekkie. Via de boxen horen wij de mission control in vakjargon de lancering te sturen. Alsof in de cockpit zitten van Startrek. Erg indrukwekkend. Op afstand zien wij de raket met spionage satelliet klaar staan. Wanneer op een gegeven moment wordt door gegeven dat de lancering door gaat dat alles ok is komt er een luid applaus. Ik vind het best ontroerend dit is een ‘familie Amerika’ gebeuren. Allemaal zit je hier te hopen op een goede lancering. Er komt rook en samen met de honderden anderen tellen wij mee af 10, 9 , 8…ondertussen de kreten horend van de mission control en ineens daar gaat hij heeel veel rook een enorme vuurbal en weg is de raket en zo’, 8,5 km hoog in de lucht komt het geluid pas maar het geluid, het gejoel, juichende Amerikanen dat de mission is gelukt is amazing. Dit hadden wij niet willen missen. De tribunes lopen leeg en we zitten te kijken naar alle mensen die een weg zoeken in het park. We zetten elkaar allemaal op de foto, wij vragen mensen, mensen vragen ons het is ook spectaculair.
De rest van de dag gaan wij het park bekijken en horen wij de geschiedenis en hoe de raket in elkaar is gezet.
We bekijken de Atlantis (spaceshuttle) die maar liefst 33 keer de ruimte in is geweest. Rond half 3 kunnen Marjolijn en Marina geen raket meer horen. Marjolijn zoekt de rest op Wikepedia op hahaha
Wanneer wij de bustour doen en de mannen aandachtig naar alle verhalen onderweg luisteren kijken de dames of ze nog Alligator’s en turttle’s kunnen spotten. Niet te geloven ze zitten hier in de sloot zoals bij ons de kikkers. De buschauffeur wees ons ’s morgens 2 krokodillen en wij willen meer. En we worden beloond. Krokodillen zijn echt creepy ineens zie je een megastaart ergens aan de kant in de sloot. Echt in het wild je zult ’s avonds van je werk een overstekende krokodil tegen komen brrrrr
1 schildpad kruipt net op de kant die pakken wij ook mooi mee. De mannen hebben ze allemaal gemist.
We rijden rond spitsuur Orlando binnen. Mmm niet handig mega druk en een mega file. Allemaal zijweggetjes en tom tom volgt ons niet zo snel, geen weggetje van rechts maar een parking van een shoppingscentrum. Jammer eenrichting zodat wij terug moeten en weer achteraan moeten sluiten.
Rond half 7 komen we op de camping aan en de hemel barst open. Wat een geluk in ons campertje in no time ligt er 40 cm regen op de camping. Een feest voor de kinderen. Vaders en moeders filmen en jutten de kinderen op die met surfborden tussen de campers en waterfeest houden. Het blijft regenen en in de stromende regen met regencape op blote voeten doe ik de afwas.
We liggen er vroeg in. Allemaal een beetje moe na een lange en indrukwekkende lancering. Morgen staat Disney world op het programma om zondag Florida te verlaten richting Shenandoah.
Maar eerst de 8baan. Ik weet niet of ik ga, Gustav leest net voor van Nu.nl een dode in Texas ik denk dat ik gewoon op de thee ga bij Mini Mouse.
Later M@rina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten