Woensdag 28 september de Schlossberg Bahn

Vanmorgen werden we wakker met weer een heerlijk zonnetje. We doen lekker langzaam aan en zitten lekker te lezen in het zonnetje. De grijze golf is al vroeg vertrokken waardoor de camping half leeg is. Ineens hoor ik een boom kraken en puffen. De eerste nieuwe gast van de camping wilde met zijn campertje perse dichtbij de picknick tafel staan maar draaide wel erg scherp in. Tja de camper geeft wel mee, maar je wordt er niet blij van. De jongen van de camping komt met de ladder en zaag zodat er niet meer schade ontstaat. Het is een echt eigenwijs campermannetje, ik hoor de camping jongen zeggen, ik heb je nog zo gewaarschuwd denk om die boom. Ja ja het is helemaal mijn eigen schuld………..dit jaar is er bij ons maar 1 keer een lampje achter een boomtak blijven hangen en die zat er gelukkig met de schroevendraaier heeeeeel snel weer aan.Tegen de middag wandelen we door het stadje op zoek naar de Schlossberg Bahn, ze hebben niet zo’n behoefte aan klandizie want behalve de website en het plattegrondje van de camping staat nergens een bordje waar dat ding staat. We vinden hem en gaan er mee naar boven. Beneden staat een bord hoe je je het beste kunt opwarmen voor een mooie wandeling en alle routes die je kunt lopen. We maken er een foto van en gaan naar boven. Boven is er geen enkele aanwijzing meer. Op goed geluk wandelen we een heel stuk verder omhoog en ineens komen we op een drukke wandelroute terecht met mooie uitkijkjes over het prachtige authentieke stadje, beeldjes, pleintjes, speelveldjes waar goed gebruik van gemaakt wordt. Even weer een Italiaans gevoel.

Op de terugweg gaan we langs de supermarkt voor de laatste boodschappen vooral voor onderweg morgen en vrijdag.

Terug op de camping hebben we het bloedheet, ik trek gauw mijn korte broek aan om af te koelen.

Rond acht uur gaan we eten bij de Bierstube naast de camping. Beetje suf van mij misschien, ik dacht aan een schnitzel met patat en wat rauwkost.

Nou nee hoor, een heerlijk biefstukje met mooie groenten, aardappeltaartje en een kunstig versierd bord. Het was een leuke afsluiting van onze vakantie 2016 voor het eerst zonder onze eigen spruiten.

Nog anderhalve dag terug rijden en dannnnnnnn zijn we weer terug in Meppel.

Om te genieten van alle gemakjes die je in huis hebt, alle gezelligheid die de agenda bied en heerlijk knuffelen met mijn eigen spruiten xxxx

Dinsdag 27 september, Freiburg

We slapen dinsdagochtend lekker lang uit, het heeft ’s nachts flink geregend, het is kil en bewolkt.

Dat is even slikken na al die mooie dagen in Rome.

Op 10 minuten van de camping zit de Altstadt van Freiburg en die gaan we vandaag bekijken.

Rond twaalf uur breekt de zon door en hebben we toch nog het mooiste weer van de wereld.

De wandeling er naar toe gaat langs een kabbelend, snelstromend beekje.

Het wandelpaadje wordt goed gebruikt, de voetbalploeg doet zijn warming up langs het beekje, talloze studenten zitten te studeren, lezen, borrelen langs het water. Veel joggers, wandelaars en jonge moeders.

Wanneer wij vlak bij het stadje onder de brug door lopen zien we onder de brug de camping van de zwervers/daklozen. Moet zeggen ze doen hun best om het gezellig te maken, een fles met een bloem, een muur van lege wijnpakken, dekens etc

In de laatste bocht zit een parkeer garage met viaduct er half overheen. Even dacht ik dat de rekken tegen de parkeergarage een inzameling plaats was voor kleding maar nee hier kunnen zwervers en daklozen hun dekens/tassen etc in de rekken leggen zodat ze die overdag niet mee hoeven te slepen.

Een groot contrast, een keurig stadje, prachtige Duitse vakwerk huizen, de binnen stad heeft een leuke afwateringssysteem waardoor het water door brede geulen vanuit de bergen wegloopt. De bestrating is van mozaïek, bij elke winkel zit van oudsher een mozaïeken tegel met de afbeelding van de ambacht zoals bijvoorbeeld de naaimachine en het gapertje.

We bekijken de mooie kerk die uit rode bakstenen is opgebouwd en rijk voorzien is van glas en lood.

Ik bekijk heel wat leuke winkeltjes, woww mooie schoenen, kleding en sieraden.

We gaan op één van de pleinen aan de cappuccino en schwartswalderkirsch heerlijk. Een Indiaanse jonge man speelt tegelijk op zijn dwarsfluit en gitaar, doe dat maar eens na.

Heerlijke muziek.

Ineens stopt er een grote witte bus en er wordt van alles in grote snelheid uitgeladen. Drumstel, gitaren, harp, stoelen, microfoons alles wat maar nodig is voor een optreden.

De Indiaanse jongen gaat met de pet rond en vertrekt voor de storm.

In no time staat er een hele band en worden de eerste noten gespeeld.

We rekenen af bij het koffiehuisje en gaan op de fontein eerste rang zitten. Het is prachtig.

5 jonge lui met basgitaar, drum, 2 violen, contrabas en zanger met gitaar. Het duurt niet lang en het plein stroomt vol, ze verkopen de cd’s als zoete broodjes en er gaat flink geld in de koffer.

Laten we zuinig zijn op jonge lui die de wereld op vrolijken en werken voor hun geld.

Deze stad heeft heel veel daklozen, bedelaars met oa een jong meisje wat volgens mij op school hoorde te zitten, een punkstel die volgens hun gewicht nog niet vaak zonder eten hebben gezeten zitten doodleuk met een bordje met noodkreet te bedelen. Wat the F***k, ga aan het werk zeg, doe wat voor je geld, hoe haal je het in je hoofd om daar een beetje te gaan zitten wachten tot dat andere mensen dat treinkaartje voor jou bij elkaar sprokkelen.

Deze jongelui met al hun instrumenten die vrolijken de wereld ten minste flink op.

Helaas zo’n pop up concert daar is niet iedereen blij mee….. De politie is waarschijnlijk gewaarschuwd en komt polshoogte nemen, ze zijn druk aan het bellen, allerlei formulieren worden door gekeken op zoek naar artikel zoveel, dat je niet zo maar op straat een concert mag geven. Ze zijn de beroerdste niet en staan aan de kant heerlijk mee te genieten en houden het een beetje in de gaten. Daar komt een onverzorgd typetje met slobbertrui aan gesloft en gaat in gesprek met de violiste. Waarschijnlijk de beller, concurrentie beding, hij heeft geen publiek meer die staan nu allemaal hier. De politie komt er gauw bij en heel vriendelijk wijzen ze op de regels en ze krijgen tijd om het netjes af te ronden.

Ze hebben ondertussen flink wat cd’s verkocht, de meesten gooien gauw nog wat in de koffer.

De buit is binnen op naar het volgende plein, ik hou er wel van!

Wij hebben onze kilometers ondertussen wel weer gelopen en gaan terug naar de camping.

Maandag 26 september 2016 Op naar Duitsland

De nonnetjes hebben goed op ons gepast. Heerlijk geslapen en zo recht ook haha

We hebben besloten om vandaag door te rijden naar het Zwarte Woud en daar de dinsdag en woensdag het mooie stadje Freiburg te bekijken.

Er is van alles te doen, shopping, oude stadskern, kabelbaan omhoog en wandelend terug etc

Het is zonnig maar de bergen zitten behoorlijk in de wolken,

Het is een stuk koeler dan dat wij de afgelopen twee week gehad hebben.

De reis gaat voorspoedig, wel veel onrustiger, vrachtverkeer, talloze tunnels en veel meer slechte stukken wegen en heuveltje op en af.

Rond 5 uur komen wij in het stadje aan en volgen het navigeer systeem. De stad is groter en drukker dan we dachten, veel verkeer, trammen die voor je langs schieten en smalle stadsweggetjes.

We rijden net ff te snel waardoor we het bordje camping afslaan niet hebben gezien.

Johan loopt er even heen om te kijken of het wat is, want of we moeten keren of een stuk achteruit.

De camping jongen had ons al voorbij zien schieten en vind het leuk dat we terug komen. Tegen een meisje zegt hij, even wachten, even kijken er komt een spektakel aan.

Hij staat op de plek te wachten om te helpen in te parkeren, en de rest van de grijze golf staat ook voor de camper te kijken.

Wouw trots op Johan 1 zwaai en draai aan het stuur en de poot op het gas en hij staat. Bravo!

We wandelen meteen ff naar de supermarkt 800 meter verderop, we hadden beter een hele grote tas mee kunnen nemen, we komen in een hele grote supermarkt terecht met heel veel lekkers.

Dat kunnen we nu niet mee nemen……ongemerkt worden we beschermd om niet te kopen en niet te snoepen. De beste aankoop vandaag is het brood, lekker brood dat was het enige wat wij in Italië niet echt konden vinden.

Het contrast is groot, de olijfbomen en gekleurde huisjes hebben plaats gemaakt voor betonnen flats en grillige bossen.

Morgen het stadje zelf maar eens bewonderen.

Zondag 25 september, laatste nacht scheef slapen

Vanmorgen werden we wederom met het zonnetje wakker. Wat toch een geluk, van de 15 dagen dat we op stap zijn, één verregende dag. Wie weet komen we nog een keer terug in Sinque Terra en kunnen we de 5 dorpjes dan in het een zonnetje bekijken. Het klimmen en klauteren in de blubber had ook wel wat. Mijn nieuwe Lowa’s zien er nu tenminste niet meer spik en span uit. We vertrekken vandaag uit Rome en gaan een flinke reisdag maken richting Milaan eigenlijk Holland maar dat klinkt zo definitief. We gaan korte etappes rijden met tussendoor een relaxte dag zodat we vrijdag fris en fruitig Meppel binnen rijden.

Ik ga voor de laatste keer deftig douchen op deze camping. Het sanitair heeft meer weg van een Welness-oord, aparte ruimte met kaptafel, föhn, vergrootglas spiegel (handig bij epileren en pukkeltjes) bah hahaha

Een gezellig kabbelend fonteintje met op de achtergrond klassieke muziek. Soms vergeet je dat je alleen bent en wil je bijna heel hard mee gaan galmen. Niet onbelangrijk, er zijn bij de douches geen wachtrijen en alles is heerlijk schoon.

We gaan inpakken en wegwezen. De Rotterdamse buurman zie ik al een tijdje voor onze bus heen en weer wandelen. Afgelopen week had ik ff gekletst bij zijn mooie camper. Hij was toch wel heel nieuwsgierig naar de bus en wilde ons nog even gedag zeggen.

Hij kon het als Rotterdammer niet zo snappen dat wij mensen uit het Noorden werkten in het Westen en de kinderen waren uitgevlogen naar de andere kant van het land. Dat wilde hij ook nog even weten of we nou uit Meppel kwamen of dat wij er woonden. De mensen uit het Westen gingen wel naar het Noorden maar andersom hahaha

We hebben een super mooie reisdag, strak blauwe lucht en een heerlijk zonnetje, we rijden door het mooie glooiende Toscaan langs Florence richting Milaan. De heuvels staan vol met druivenranken en olijfbomen. Zo mooi.

We tikken in de camper app een camper overnachting op de route in en we komen uit op een parkeerplaats bij de Abdij tegenover een voetbalveldje aan de rand van het dorp.

Er staat een Italiaanse bus waar de passagiers aan het wandelen zijn rond de Abdij. Wanneer er een aantal terug wandelen, komt er een klein Italiaantje met een behoorlijk bol buikje aangewaggeld.

Hij loopt recht op mij af en pakt mijn hand vast, Bello, Bello, complimenten en loopt verder naar de bus. Ik roep naar Johan dat hij bezoek krijgt en het mannetje heistert zich zelf de trap op.

Hij blijft Bello en de complimenten roepen, wat een schatje. Er komen twee dametjes achteraan en ook zij moeten het fijne ervan weten. Vooral ook waar we geweest zijn. Deze groep gaat naar Milaan maar ze komt woont in Venetië. De bus vertrekt, talloze grijze koppies zitten achterste voren om naar ons te zwaaien. Wij gaan eten koken en eten en willen nog even een rondje fietsen.

Genieten de meeste vakantiegangers van gele zonnebloemvelden, wij moeten het met pikzwarte uitgebloeide velden doen, ook een foto waard.

Er wordt naast ons een touringcar geparkeerd, ik denk dat hij zijn passagiers ergens heeft uit gedropt. Inderdaad ik zie een nieuwe lading grijze golf richting de parkeerplaats wandelen. Terwijl Johan de fietsen aan het klaarmaken is staan er 2 oude dametjes bij het trappetje van onze bus. Ik zeg ze vriendelijk gedag.

Where are the Bambino’s,  how many bambino’s wij hebben roepen de dametjes naar binnen hahaha

Die hebben we nog niet eerder gehoord, na de horses nu de bambino’s.

De Bambino’s zijn heel groot en hebben we thuis gelaten. Ahhhh bello bello, complimente!!!!

Wij fietsen nog even een rondje en bekijken onderweg de abdij, de zwarte zonnebloemen en een prachtige granaatappel boom tegen. Wanneer we terug komen op de parkeerplaats zijn we nog steeds de enige camper, de nonnetjes liggen al op één oor, een paar jongens hebben de sleutel van een elektriciteit kastje, wat gaan die doen? Aha ze zetten de lantaarn palen op het sportveld aan waar de rest staat te wachten voor een potje voetbal. Ze houden het lang vol, rond 23.45 uur komt 1 boy met de sleutel om de lampen via het kastje te doven. Morgen reizen we verder via Zwitserland. Dinsdag en woensdag willen wij nog ergens genieten van de laatste vakantiedagen! 

Zaterdag 24 09 2016 Andrea Bocelli, Laura Paucini?

Rond twee uur zitten we weer in de trein, de laatste keer dat wij naar de stad gaan. In het weekend is het duidelijk drukker in de stad dan door de week. We hebben nog een paar dingen die we nog wel erg graag willen zien en doen, eigenlijk raken wij niet uit gekeken.

We gaan als eerste naar Santa Maria della Concezione, grielen in de crypte van de Santa Maria. Nu zijn we een aantal jaren in de catacombe van Parijs geweest, hier wandel je in een ondergrondse langs duizenden botten soort bij soort opgestapeld, het is er donker, ruikt muf en het is luguber.

Bij de uitgang een strenge tassen controle, elke dag is er een idioot die een schedel probeert te pikken.

De Santa Maria della Concezione verbergt een luguber tafereel staat in het boekje. In de grafkelder zijn de botten van vierduizend monniken gebruikt om vij kapellen te versieren. Sommige botten vormen christelijke symbolen en er hangen ook volledige skeletten, gehuld in pijen. In de laatste kapel lees je hun boodschap aan de bezoeker: Wat u bent, zijn wij geweest, wat wij zijn, zult u worden.

Natuurlijk is het een luguber idee, maar door de manier waar op het is gemaakt en is samengesteld heel erg bijzonder en geen grafkelder maar kunst.

We gaan op zoek naar een straatje bij het Pantheon waar ik de eerste dag leuke souvenirs zag, ben niet leuker tegen gekomen, dus weer terug naar af. Goed geslaagd!

Bij het Pantheon is het veel drukker dan de eerste dag van ons verblijf. Geen wonder er staat midden op het plein een prachtige Italiaan te galmen als Andrea Bocelli. Naast mij staat een Italiaanse dame zachtjes mee te neuriën wat zachtjes over gaat tot zingen totdat ze in eens haar longen vol zuigt met lucht en zo mooi haar partij over het plein galmt. Een daverend applaus volgt. De dame verdwijnt in het publiek. De zanger gaat verder met zijn repertoire. Dit zijn toch de pareltjes van de dag, zoiets kan echt ontroeren.

We hebben nog een wandeling langs de Tiber op het lijstje staan en een wandeling over de Engelenbrug bij het Vaticaan. Waren we helemaal vergeten toen we bij het Vaticaan waren. Nu we toch zo dicht bij zijn wil ik nog graag even terug naar het St Pieter plein, vooral nog even het totaal plaatje en de zuilen galerij bekijken.

Het Vaticaan blijft zo bijzonder een land in een land met hun eigen politie, eigen kostuums en wat een mooi boys (-;

Zo wie zo, wat een politie in allerlei soorten en maten en rangen en standen, zoveel militairen, legervoertuigen in de stad. Wat me daarbij vooral op valt het geeft nergens onrust, ze wijzen veel de weg, staan gezellig te kletsen, het hoort bij het straatbeeld.

Rond half 8 hebben we de 10.000 stappen allang weer gehad en we nemen afscheid van Italië.

We stappen in de trein en vlak voordat de deuren sluiten springt de Spaanse familie erin waar we al eerder mee in de trein hebben gezeten. De vader en dochter herkennen ons meteen en zwaaien. Waar wij vandaan komen. We kletsen over de temperatuur, cultuur en het eten. We zijn er bijna, helaas de deuren gaan niet open, tja dan kan je ook niet uitstappen.

Er zit niks anders op, we reizen een stationnetje verder om daar met zijn zessen een trein terug te nemen.

Nog 1 nachtje scheef slapen…..

Vrijdag 23 09 2016 Park Borghese

Vandaag een speciale dag, 28 jaar getrouwd.

We hebben eerst maar eens uitgeslapen. Na de bijzondere ontmoeting met Wiert en Nelleke waren we vrijdag al met al 12 uur in touw geweest.

Had nog veel later kunnen worden want in het donker treinen is hier wel een dingetje.

De ramen zijn nagenoeg donker door graffiti, vuil of blindering. In de trein hangen geen schermen waar we zijn, wel welke stationnetjes die we tegen gaan komen, goed tellen dus.

En net zoals de bus, je moet op een knopje drukken of er moeten mensen op het station staan anders stopt de trein niet.

Nu stonden er geen mensen op het station en er had niemand gedrukt en we waren de tel kwijt. Wij praten dus net zo snel en paniekerig als de Italianen, want een dromerig meisje waarvan ik dacht dat ze de helft niet mee kreeg wat er om haar heen gebeurde vroeg meteen; can i help you, ze heeft ons weer op het juiste spoor geholpen zodat we verder konden tellen.

We slapen uit en doen lekker rustig aan. Tegen het eind van de middag gaan we naar de stad. We willen nog graag de Spaanse trappen bekijken en de Trevi fontein bij night, die hadden we alleen gezien toen alle muntjes er aan het uitscheppen waren.

We beginnen met een wandeling via Piazza del Popolo, het trapje omhoog naar het eerste park waar we van de schitterende zonsondergang genieten, we wandelen meer dan een uur door Villa Borghese, dit is een verzamelnaam van het park wat minstens zo groot is als Hyde park of Central park. Er worden fietskarren, fietsen, skelters met en zonder aandrijving verhuurd. We komen veel joggers tegen en gezinnen die van het avondzonnetje genieten. Ineens komt er met veel kabaal een fiatje 500 met een sliert blikken erachter aan getuft.  Wij blijven massaal staan om de bruid te bewonderen, we moeten het doen met de bruidegom, de bruid heeft de telefoon aan het oor en is nog lang niet klaar met bellen, ook al komen de 3 busjes met gasten er al aan om het feest voort te zetten in het parkrestaurant.

We horen heel veel getjilp en zien van alle kanten knalgroene reuze parkieten van boom naar boom vliegen. Het lijkt het Amsterdamse bos wel.

Wij wandelen door naar de Spaanse trappen waar je over de koppen kunt lopen. Het schemert een beetje, her en der zie je de eerste lichtjes in de stad de kop op steken.

We wandelen verder naar de Trevi fontein, zo mooi, het is er heeel erg druk, maar geen gedoe, iedereen loopt gemoedelijk door en iedereen krijgt een kans om een mooie foto te maken, een muntje te gooien. Ennnnn over de linkerschouder met rechterhand, we gooien raak, dus Rome ik weet het zeker wij komen nog eens terug.

We gaan terug naar de camping om daar in het restaurant te gaan eten.

Rond tien uur gaan we aan tafel, we beginnen ons een beetje aan te passen.

Lange tafels met grote families zijn aan het dineren. Dat hebben we al eerder gezien in de weekenden komen hele families over en zitten uren aan tafel. Het is een tafereel op zich, de haantjes van de familie, de penningmeester van de familie, de rokers van de familie en niet te vergeten de bambino’s. Ineens zie ik dat er een stapel pizza dozen naar de tafel gaat. Aha niet alleen de Hollanders zijn zuinig. Alle pizza stukken worden verzameld…

Het hoofdgerecht van mij is risotto met zeevruchten, het spannendste gerecht ooit, een lading schelpen vis ik eruit, een inktvispoot kijkt me eng aan en ik zit ook nog op een één of ander krabpootje te kauwen. Johan krijgt een lekker biefstukje op een groot kaal bord. Weer wat geleerd, salad of potatoes moet je ff melden. De signora brengt alsnog een mixed salade.

De espresso is voor mij wel heel erg pittig……..ik slaap voorlopig niet.

Wij vertrekken rond 23.30 uur het restaurant wanneer de laatste gasten net aan tafel zijn gegaan.

Donderdag 22 september Vaticaan, niet de paus maar.....

Donderdag willen we op tijd naar Vaticaanstad. Je leest de info in de verschillende boekjes, toch kan je je niet echt voorstellen hoe en wat. Een land binnen een land met eigen postservice, pharmacie en de Zwiterse Garde.
Wij willen naar het dichts bijzijnde metrostation volgens het boekje, de metro wijst een ander aan.
Dit keer, echt tot grote vreugde van mijzelf heeft het boekje gelijk! Sufferds om ons in de war te brengen. 23 minuten lopen of weer terug en een halte verder. Wij gaan lopen dan komen we volgens meteen langs het Paleis van Justitie wat volgens de Italianen een afschuwelijk gebouw is.
Beetje Las Vegas gevoel, te veel krullen, te veel toeters en bellen en tig palmbomen die beter in Miami zouden staan. We kunnen hem afturven. We zijn er bijna en strijken eerst neer op voor een kop koffie en Italiaans taartje bij de Christien van hier. Ik sluit aan tussen de mannen in pak, papieren tasjes met hun sjieke aankopen en de wijkagent met zijn sigaar.
Nu we het toch over het roken hebben.....afschuwelijk volgens mij rookt 50 % van de Italianen, een politie met arrestant zit notabene met een bolknak achter het stuur. De kok en bediening die wacht op de eerste klanten allemaal met een sigaret in de hand. Champix is hier een gat in de markt, tenminste, misschien vinden ze het wel heel sjiek staan, geen idee.
We wandelen verder en een dame vraagt of we Engels spreken, ze heeft een plattegrond in de hand, ik denken dat ze de weg kwijt is, nee zonder te vragen waar we heen gaan wijst ze ons de weg naar het Vaticaan. Je raadt het al, de laatste zin, scip the line, we wandelen door. We kunnen er niet om heen, in de brandende zon staat een mega rij. voor twee uur zijn we niet binnen en voordat we het weten staan we weer in een kringetje van guy's die je graag naar binnen brengen. Ik ben horend doof, where do you come from, realy, o i like Amsterdam Grrrr vertel eens iets nieuws
Goed Johan sluit de deal en we moeten mee, 3 straatjes verder op gaan we een klein pandje binnen waar Informatione op het raam en de deur staat. Er wordt druk overleg gepleegd, ik krijg een sticker op mijn borst geplakt en hij brengt ons naar een another guy die op ons wacht. We lopen door straatjes om het Vaticaan heen naar een ander informatiepunt heen, en daar zit een man op ons te wachten die ons overneemt en naar de reisleidster brengt die op het punt staat om naar binnen te gaan, we kunnen nu meteen mee. Normaal is de groep 30 nu 12, beter.
De reisleidster lijkt mij een docent geschiedenis die de klassen niet in het gareel kon houden en nu haar kennis met de lesboeken graag aan de toerist overbrengt in rap slecht Engels en van de hak op de tak, tenminste voor mij. Gelukkig kan Johan voor mij tolken. Met gebarentaal kom je hier ook heel ver. We skippen de line en worden in haar hersencellen opgenomen zodat niemand de groep stiekem kan verlaten. We krijgen allemaal een koptelefoontje en zender zodat we via de microfoon van haar niets gaan missen tijdens de 3 uur durende rondleiding door Vaticaanstad.
De security controle door en het feest kan beginnen. Bij de replica van het beroemdste beeld van Michalangelo krijgen we eerst uit gebreide uitleg zodat dat straks bij de echte niet hoeft daar is het erg druk. Daarna gaan we naar buiten en krijgen we de uitgebreide uitleg van Sixtijnse kapel. Hmmm en het museum dan, maar nee, ik oordeelde te snel, we gaan later terug en zien één vleugel, wandkleden, beelden, muur beschilderingen, plafondbeschilderingen en allerlei geschiedenis weetjes zeer de moeite waard. We eindigen bij de Sixtijnse kapel, je schuifelt er naar binnen en ik dacht een koepel en heel sereen en stil. Twee agenten jagen de mensen als vee op door in de handen te klappen en te roepen door schuiven naar het midden. Geen idee, ik vond het er weinig stil en eerbiedig, terwijl je er niet mag praten. Wij krijgen 10 minuten om door te schuiven en te kijken, we zijn bijna aan het eind als Johan ineens Wiert onze predikant uit Meppel ziet staan. Ik loop naar hem toe en zeg hé Wiert wat leuk, omdat we er niet mogen praten gebaren we als afscheid en wensen elkaar veel plezier. We gaan eruit en krijgen nog uitgebreide uitleg van de Sint Pieter voordat we daar naar binnen gaan. Een prachtige kerk, heel bijzonder om daar te mogen lopen en te mogen kijken.
Buiten staan een hele groep witte gewaden klaar en 3 nonnetjes op leeftijd zitten te dommelen op de trap. Nou de monniken en nonnen kunnen er ook wat van, er wordt geschreeuwd en geroepen dat ze in de benen moeten komen om aan te schuiven.
Wanneer we binnen zijn komen ze zingend binnen. Nu weet ik niet of ik het goed heb, het leek mij een groep mannen en vrouwen van de Molukken die vast met een boodschap daar kwamen. Indrukwekkend om te zien. Zo wie zo is het bijzonder om nonnen, priesters, monniken in alle leeftijden daar te zien, allemaal even druk met selvi's en ipads. Diverse mensen willen met ze op de foto en als een jonge vent met hun op de foto wil, willen ze er op hun eigen ipad ook wel één. Wie bekijkt nou wie. Wij gaan de 500 treden omhoog en bellen op het tussen stukje met Kirsten die is vandaag jarig. Het klimmen gaat prima, tis niet te warm en niet te druk, het eerste gedeelte liepen we alleen en het tweede gedeelte met zijn zessen. Bovenop is het best wel druk, ik had eigenlijk ook niet door dat je er zo omheen bent, het wandel gedeelte is om een klein koepeltje. Prachtig plaadje. Wanneer we helemaal bovenop staan krijgen we een telefoontje van Wiert. Of we al plannen voor het eten hebben en of we iets af willen spreken. We spreken om 7 uur af bij de Spaanse trappen, hoe leuk om je eigen dominee op het heiligste plekje van de aarde tegen te komen.
De Spaanse trappen blijken helemaal afgezet te zijn, die wordt 's avonds na een grondige onderhoudsbeurt weer open te gaan met veel toeters en bellen. We spreken af op een plein ij de derde fontein of was het nu de middelste fontein, we lopen op navigatie want we zien geen metro in de beurt. We moeten stevig doorlopen en gaan kris kras door kleine straatjes, pleintjes, brug en weer door. Ik met de plattegrond en Johan met zijn navigatie ondertussen op zijn horloge kijken of we wel op tijd aankomen. Ik voel me even Paulien in Wie is de Mol. Wiert heeft ons naar een prachtig plein gelokt. Veel bewaking, maar er zijn ook veel mensen, heel relaxed overigens. De lampjes branden her en der , het voelt als een sprookje. Vanaf het plein lopen we met zijn vieren verder naar een restaurant wat een tip was van iemand. De Italiaanse Herman Blijker staat bij de deur en bulkt nadat wij aangeven dat er is gereserveerd NAME, ok. We hebben ons niet kunnen verkleden en vragen ons af of we er niet te toeristische uitziet. Gauw de benen onder de tafel, het bovenste gedeelte valt mee.
Echt Italiaans, met het merendeel Italiaanse Families, in no time is het restaurant en buiten om helemaal vol. Twee plastic stoelen worden er tussen gedrukt en de rest staat buiten in de rij.
We eten heerlijk antipasta, pasta en tiramisu. De derde, de Familie Pompi staat nog steeds op 1
Wanneer wij om tien uur het restaurant verlaten staat er nog steeds een rij wachtenden buiten tot om het restaurant. Zeg niet dat Italianen onrustig en ongeduldig zijn, in Nederland moet je gasten in zo'n geval koest houden aan de bar met gratis drankjes.
We lopen terug over het zelfde plein, het is nu helemaal een sprookje, nog veel avond stadswandelingen, rozen verkopers, lichtballetjes die omhoog gegooid worden om te verkopen, van alles en nog wat. Wiert en Nelleke leggen ons het bijbelverhaal van de fontein uit.
We wandelen verder naar ons metrostation en komen langs het straatje van de Spaanse trappen. Daar vind een spectaculaire opening plaats met een filharmonische orkest waar de pauken door de straten galmen, een lichtshow zoals op de kerk in Eindhoven tijdens glow en eindigt met een geweldige vuurwerk show. Op een afstand pikken we er een graantje van mee.
We nemen afscheid van Wiert en Nelleke en pakken het boemeltreintje van 22.20 terug naar de camping.
We zijn 12 uur aan het sjouwen geweest, donderdag maar ff rustig aan. Waarschijnlijk tegen eind van de middag naar de stad om de trevi fontein en de Spaanse trappen van dichtbij te zien.
Tot later!