Trollstigen

Woensdagochtend rond half 10 worden we langzaam wakker. Zeg maar heeeel langzaam. Ik wil eigenlijk het stadje nog even wat beter bekijken. Behalve het museum en de Noorse truien heb ik nog niks gezien en het lijkt mij wel de moeite waard. Bovendien wil ik toch zeker 1 keer in de vakantie een Noorse kerk van binnen hebben gezien. Ik had me voor genomen om een keer op een zondag naar een dienst te gaan, dat is een beetje erg onhandig plannen in ons rommelige schema. Rond tienen vraag ik of er nog meer het stadje willen bekijken want anders gaan wij wel samen. Heeeeel erg langzaam komt de boel in beweging tot mijn ergernis want rond kwart over 1 is onze parkeerbon afgelopen. Eindelijk om half twaalf lopen wij de parkeerplaats af om nog een klein uurtje rond te wandelen. We wandelen richting het centrum en zien een mooie kerk boven het stadje uit steken. Die wil ik zien. De kuitjes voelen we goed tijdens de klim. Aangekomen bij de kerk blijkt dat we entree moeten betalen. Dat is een beetje tegen mijn principe. Een kerk heeft een open deur, het huis van God daar moet je altijd binnen kunnen wandelen. Wil je een tentoonstelling zien in de kerk, of een toren beklimmen, walla dan mag je entree geld vragen. Maar nee dit doe ik niet. Ik bedank mijn familie dat ze zo lief waren om mee te lopen maar ik ga in Bergen wel naar de kerk. Wij wandelen terug naar beneden en worden getrakteerd op prachtige panden, muurschilderingen, ornamenten en zoete kleurtjes. Jugendstil afgewisseld met Art Novae en ook nog een gedeelte look a like Amsterdam. Het is tijd om te vertrekken. Gelukkig hebben we nog even verder gekeken dan de souvenirs winkel. We moesten nog wel even terug naar de winkel, Gustav wilde nog een leuk zacht en lief rendiervelletje kopen. Zou het met zijn naam te maken hebben????

Wij gaan Alesund verlaten en gaan op weg naar Trollstig, de haven uit is nog een toer, achteraf nog niks vergeleken met de route naar Trollstig. Het is een behoorlijk stuk door de bergen en we zien weer regelmatig her en der sneeuwvlekjes. Op een gegeven moment gaat de weg over in de officiële route naar Trollstig. Het is behoorlijk bewolkt en doordat je op hoge hoogte rijdt, rij je regelmatig door de wolken, onder de wolken of boven de wolken. De weg is fameus door de haarspeldbochten die elkaar opvolgen, stijgend verkeer heeft voorrang, per bocht stijg je weer een enorm eind. De bussen, auto’s met caravan’s, campers groot en klein, fietsers, motorrijders en de luxe auto’s allemaal willen ze deze route rijden. Het gaat langzaam, regelmatig uitwijken en op elkaar wachten en voorzichtig om elkaar heen draaien. Niet mis, we zijn zo stil mogelijk om de chauffeur die het overigens super doet niet de stuipen op het lijf te jagen. Zelf was ik een beetje blij met de bewolking, zag ik de afgrond iets minder goed. Af en toe had ik de neiging om onder de tafel te duiken. Twee stemmetjes zijn er ohhh wat prachtig en oohhh als er wat gebeurt, wat doen we hier met die grote bus. Wanneer we boven aankomen zien we een heel ander beeld van de Trollstig dan in 1993 en in 2006. Toen was het een enorme berg waar je op uit kwam, kon parkeren, een trolletje bouwen en aan de andere kant daalde je weer af of je ging dezelfde weg terug. Nu stond er een enorm bezoekerscentrum en een loopbrug met 3 eindpunten waar je kon gaan zitten, het einde van de waterval wordt gebroken door een water bak alla Memorial 9/11 New York en vooral een grote souvenirs winkel en koffiecorner, jammer, jammer, jammer ook al heeft de architect met zijn ontwerp  behoorlijk rekening gehouden met de omgeving.

Wij  wandelen over de brug, naar de eindpunten en gaan op in de massa. Elke 5 minuten stopt een bus alla “Wie is de reisleider” Wij denken dat ze precies 30 minuten hebben waarin ze mogen plassen, koffie kunnen drinken en een souvenir kunnen kopen. Vervolgens naar het eindpunt rennen om even naar beneden te kijken zodat ze de haarspeldbochten van boven naar beneden kunnen zien. Het is nogal bewolkt en ze hebben tijd gebrek wat een geluk dat langs de souvenirs winkel posters hangen wat je eigenlijk zou moeten zien. Je kunt je 30 minuten dan efficiënt benutten. Plassen, koffie, souvenir scoren en de borden op de foto zetten.

Wij gaan van de paden af, dat mag, en klimmen op een berg om ergens 5 unieke trolletjes te bouwen. Rond de klok van 6 zijn we terug bij de bus en maken warme chocomelk. We hebben wel trek en eigenlijk geen zin om verder te reizen. De parkeerplaats wordt zo langzamerhand leger en we hebben het idee dat de campers die er nu staan blijven overnachten.

Wij besluiten om de hamburgers mee gekregen van de Deen op te bakken en een broodje hamburger te maken en daarna verder te zien. Onze buurcamper is een Duits kenteken met Hawaii slingers in rood/wit/blauw. Beetje raar, zeker nu de Duitsers wereld kampioen zijn.

Het lijkt ons leuk om hier te overnachten en als vanavond iedereen weg is lekker rond te wandelen. Zouden onze buren ook blijven, dat zou wel fijn zijn. Ze komt net terug van stenen zoeken en Mevr zoekt oog contact en zwaait. Mooie gelegenheid om er achter te komen waarom de Nederlandse vlag en of ze blijven. Ze komt het trapje op, en roept, mooie bus haha

Ze komt uit Limburg en het Duits kenteken is een belasting technische ingewikkeld verhaal. Bastian wil de belastingdienst gaan bellen, het is gewoon belasting onderduiken haha

Ze blijven ook slapen ze willen de Trollstig ook zonder mist zien.

Rond half tien trekken we een lekkere jas en stevige schoenen aan en wandelen eerst naar de sneeuw. Springen er door heen en vallen eraf. Gustav zijn knie is een beetje blauw.

Ben ik niet meer alleen, toen ik mijn arm omhoog deed met haar föhnen zag ik op mijn boven onder arm een enorme blauwe plek, mega, tijdens raften deden we een water spelletje en trokken we elkaar weer in de boot. Moeders is volgens de rest een walvis en is hardhandig de boot in gesleurd, gevolg weken een herinnering in de vorm van een bloeduitstorting.

Het is heerlijk rustig en we besluiten om de bergen in te gaan voor een stuk rode route klauteren en klimmen. Het begint makkelijk, het wordt steeds mistiger en we zien elkaar heel in de verte door de mist heen, rode stenen op trollenbergjes wijzen ons de weg. Het laatste stuk moeten we ons aan een ketting naar beneden laten glijden en staan we boven aan de trollstig. Prachtig wat een uitzicht en we zijn helemaal alleen. Magische gevoel. Alle haarspeldbochten zijn nu super te zien en samen met nog een stelletje en een man alleen zijn we hier helemaal alleen. Vanmiddag waren er honderden toeristen, we liepen mannetje aan mannetje. Het is zo mooi, Johan en Gustav lopen terug om de drome te halen. Ik blijf heerlijk op een bankje zitten samen met Marjolijn en Bastian. Uren kan je naar de waterval kijken en naar de kleine autootjes onder ons, zelfs op dit late uur nog een vader en een zoon op de fiets. Diepe bewondering.

Met dat Johan en Gustav er weer aan komen, komt er een grote wolk en de de haarspeldbocht inclusief onszelf staan in een dikke mist of voor de mensen beneden wij staan met onze neus in de wolken.

Jammer, we wachten tien minuten maar de wolken blijven.

We duiken het bed in en hopen op nachtelijk bezoek van een rendier of een schaapje en zetten de wekker om 06.00 uur in de hoop dat het dan helder is en we even kunnen Dromen met de Dróme.