Geiranger fjord

Vanmorgen, woensdagmorgen ging de wekker om 06.00 uur. Het is mega mistig en het Dronen wordt niks we hoeven ook niet terug te wandelen voor een mooie foto. We slapen verder tot 8 uur. We willen vroeg rijden omdat we meters moeten maken vandaag. Op dit vroege uur is de weg minder heftig met alle andere bussen en vrachtverkeer. Ik smeer de broodjes en maak thee zodat we om 9 uur rijden. We zien dat de Duitse Limburgers achter ons het gebied verlaten. We zien in de achteruitkijk spiegel dat ze nog heel erg lange achter ons aan rijden. Wanneer wij een pauze nemen op de parkeerplaats rijden ze door. Vandaag is ons doel Geiranger fjord. We hopen een glimp op te vangen van de zeven zusters en de preekstoel. We stoppen op een parkeerplaats waar we net niks zien. We rijden verder voor de verdere aan gewezen parkeerplaats. Daar is het te druk we kunnen niet stoppen. Al rijdend zien we de zeven zusters, de preekstoel is vette pech. We zien hem niet te mistig en we kunnen er niet dichter bij komen. Een reden om nog eens naar Noorwegen te gaan...

We rijden verder rond het Geiranger fjord met als plan door Oppdal, Jotenheimen met als einddoel Flam.

De weggetjes zijn mega stijl in haarspeldbochten en het is zwaar rijden voor onze chaffeur. De bochten volgen elkaar snel op en het is hier veel drukker met bussen en groot verkeer maar ook bewoners die wat meer haast hebben dan de vakantie gangers. Wij dalen en Johan maakt de bocht ruim om te kunnen dalen. Twee tegemoet komende dames in een rode Subaru. Ze staan stil maar ruim op de weg. Met dat ik tegen Marjolijn zeg dit gaat nooit goed, kijkt Marjolijn uit het raam. Ja hoor ze gaan precies langs elkaar. Helaas de dames trekken al op en onze bus maakt een andere zweng dan een camper. Pats boem en het is al te laat. We zitten tegen elkaar aan. Dit is niet leuk. We schrikken enorm, schreeuwen even boos en denken dan waar kunnen we veilig staan om de boel te bekijken. Veel tijd hebben we niet want de Noorse dame rent uit de auto met een camera en staat woedend te schreeuwen dat we niet het lef moeten hebben om weg te gaan. Nee natuurlijk niet maar het is hier gevaarlijk. Ze is niet voor rede vatbaar dus wij kruipen uit de bus. Ze gaat te keer tot en met en natuurlijk snappen wij hun schrik ook maar er is een enorme file aan beide kanten en we staan gevaarlijk. Gelukkig rijd er net een oplegger van de NAF, de reddingsbrigade op de weg. Hij stapt uit en zegt tegen de dames in het Noors je had hem de ruimte moeten geven en knikt naar ons. Wij moeten achterwaarts weer omhoog om veilig te gaan staan. De zus van de chauffeur blijft tetteren zodat ik er helemaal klaar mee ben. Bovendien stond ik ook te trillen op mijn benen. Ik schreeuw terug dat we het niet express deden en dat we nooit weg zouden rijden maar dat het te gevaarlijk is. We stappen allemaal weer in de auto en rijden achteruit omhoog. IK denk dat we minstens in 15 foto albums staan want niemand kon meer rijden en iedereen staat onze bus te fotograferen, leuk zo'n bus )-:

We stappen allemaal weer uit en de papieren worden er bij gepakt. Johan zit in de bus in te vullen zij op de motorkap en vertrouwt ons voor geen meter, ik ga er maar weer heen en geef ze een hand. De zus van de chauffeur pakt mijn handen en begint weer te tetteren. Ik zeg tegen haar we zijn allemaal in shock en we zijn toeristen weten niet de weg en dat het voor niemand fijn is. Ze maken honderduizend foto's van ons, de bus, de kinderen, ze kan een fotoboek vullen. De schade bij de dames is de achterlamp en achterste gedeelte van de auto. Bij ons een schaafwond maar kan je vertellen deze schaafwond doet erg zeer. Vooral omdat de dames weer gingen rijden maar omdat ze stijgend zijn nooit schuld hebben en dit is de eerste keer dat we met een echte Noor spreken en ze niet aardig waren. We konden haar huis vanaf de berg zien het was leuker geweest dat ze ons had uit genodigd voor een kopje troostkofie. Toen alles in was gevuld zei ze wel dat ze zo te keer was gegaan omdat ze dacht dat we er van door wilden gaan. Jammer maar we laten onze vakantie er niet door bederven. We nemen afscheid en zien in de achteruitkijkspiegel de dames een beetje verdwaasd bij de auto staan. Wij maken de reis langs de Geirangerfjord af en stoppen op de eerste beste parkeerplaats buiten Geiranger voor een uitgebreide lunch stop. Marjolijn heeft zich zo boos gemaakt dat ze nu zo misselijk is als een kat en duizelig van boosheid. Een halve tablet cyclicine werkt ook hier tegen hmmm misselijkheid trekt weg, een poosje flink slaperig en ineens is ze er weer.

Wij pakken een emmertje water om de rode lak er van af te poetsen en de schade op te nemen. Geen gewonden, het aller belangrijkste. We bellen de verzekering op om het door te geven en als onze buikjes weer gevuld zijn reizen we verder.

We rijden uren door het woeste landschap alsof we in IJsland zijn. We zijn door het nodige oponthoud niet zo ver als we dachten. We zien prachtige bergen, sneeuw, enorme dalen, we zijn nog lang niet van de haarspeldbochten af. We nemen onze tijd en genieten weer opnieuw van het prachtige landschap in Noorwegen. We gaan onderweg nog even lekker wandelen, dronen en picknicken. Rond een uur of 7 rijden we een picknick plaats op waar al meer campers voor de nacht staan. Een aantal tentjes die hier echt gaan bikkelen. Het is het koudst tot nu toe. Flink veel sneeuw, wind, met een plaidje om zitten we nog even buiten te rummikubben en het ongeluk lijkt alweer eeuwen geleden