Maandag 27 juli

We worden wakker met nog dezelfde buurman en naast ons zijn er heel wat auto’s geparkeerd voor carpoolen. Niets van gemerkt. We gaan ontbijten en de spullen inpakken om richting het museum te gaan.

Eerst nog ff lekkere cappuccino bij het tankstation gehaald. 4 enorme bekers voor 5,80, met nog een smaaksiroop ook. Mmmm lekkere calorie bom.

We rijden van het parkeerterrein richting het Nationaal Park. De route er naar toe is niet ver maar de zandweg moet nog komen. We rijden het weggetje in maar twijfelen, is dit éénrichting het is wel erg smal, liever geen tegenliggers. Meteen komt er een auto aan maar gaat meteen de berm in. Er is hier geen stress op de weg. Relaxed wachten mensen op elkaar. We gokken het er op. Maar goed dat ik een sport bh draag. Het is soms beter links te rijden dan rechts, waardoor we ook rechts ingehaald worden door kleine autootjes. Het lijkt wel Parijs-Dakar. Dit hebben we een km of tien. Het museum zit midden in het bos, omdat het een geheime locatie was eind jaren 60. Een basis voor 4 raketten, 30 meter hoog, 1 megaton zwaar. Eind WO 2 is er op Hierochima een bon van 15 kiloton gegooid, kan je nagaan. De Russen hadden deze raketten klaar staan om ons Nederland plat te walsen. De raketten zijn helemaal met de hand in gegraven omdat niemand machines mocht horen zodat hun geheime locatie bekend zou worden.

De raketten zijn vernietigd, het station is nu een museum. Wij zijn bijna de eerste bezoekers die dag, om de twee uur een rondleiding staat op de site. Rondleiding is niet aan de orde maar overal staan witte lijnen die je kunt volgen en waar je mag komen, alles staat in het Engels beschreven. Misschien nog wel net zo fijn hebben we de tijd aan ons zelf. We dalen naar beneden en lopen door het gangenstelsel met vele kamers onder de grond. Als die witte lijnen er niet waren zat ik waarschijnlijk nog ergens. Slaapkamer, talloze machinekamers, zuurstoftanks en de raket ruimte. Ik moest springen om over de rand te kijken naar de diepte van de raket. Het lijkt nu een wensput, we  zien de muntjes liggen. Daar heb ik hier niet echt de behoefte aan. Zo trots hoeven we niet te zijn dat we elkaars prachtige dingen en de natuur maar vernielen met oorlogen.

De geschiedenis tot aan het vredes verdrag van Gorbatsjov en Reagan in het witte huis word beschreven. Grappig het witte huis hebben we gezien en jaren geleden hebben wij het huis waar alles beklonken is in IJsland hebben gezien.

Met veel kabaal komt er een groep jongeren, groot leeftijdsverschil en sommigen in leger uniform. Ik vraag aan een meisje of ze op kamp zijn. Het was een soort van scouting maar dan de fanclub van het leger, leeftijd van 11 tot 18 jaar, na je 18^de ga je weer een level hoger.

Ze krijgen uitleg in snel Litouws, geen touw aan vast te knopen. Wanneer wij op de parkeerplaats lopen komt de groep er aan gerend. Heel bizar vlakbij de bus stopt het rennen zonder maar 1 seintje marcheren ze in een blok zoals het leger het laatste stukje naar de bus. Nadat er iets van een groet gedaan hebben stappen ze in de bus. Extreem, een heel gek gezicht, het rennen stopt, ineens keurige rijtjes en een groet. Niet normaal toch.

Wanneer we alles gezien hebben gaan we opnieuw proberen te picknicken maken en een route lopen vanaf de P. Er zijn hier zoveel vennetjes dat moet lukken. Voor de zoveelste keer vergeet ik het muggenspul en de route komt niet uit bij het watertje maar bij de weg waar we net gereden hebben. Onderweg zien wij bordjes waar ons de mooiste dieren worden beloofd, mega herten, vleermuizen en boskatten. Niemand laat zich zien. De muggen daarentegen lusten wel soep van ons. We lopen een bospaadje in en gaan heerlijk picknicken en laten ons niet verjagen.

Rond 3 uur vertrekken we richting een camping in de buurt van The Hils of the croses. De kruizenheuvel.

We rijden een camping op, ik dacht dat het een voorstukje van de camping was maar dat was de camping. 1 klein tentje staat er. En er is een zwembad. Haha een zwembad zonder water met blad en algen.

We zoeken een plekje en gaan lekker in het zonnetje zitten. Overal staan bessenstruikjes, wit, zwart, blauw en rood. Aardappelvelden, kruidenvelden. Na het eten gaat de hele familie nog even het land op om bessen te plukken, lavendel te snijden en onkruid te schoffelen. Daar heb ik ook wel  zin in. Ik ga naar de camping mevrouw. Ik krijg een bakje die ik voor 1 euro vol mag plukken. Ik krijg de smaak te pakken en de dames vinden het wel lollig. Ik ga geld halen en pluk ruim een kilo rode en witte bessen. Nostalgie naar mijn eigen bessenboompjes die er niet meer zijn. Ik ga ritsen en wassen en verdeel ze over de bakjes en doe ze in de vriezer. Wanneer ik thuis kom ga ik lekker jam maken.

De mannen gaan nog even dronen. De vrouwen op het veld beginnen te zwaaien en te roepen. Lachen. Voor het eerst zien we Nederlanders, een stel uit Eindhoven. We wisselen even gezellig ervaringen uit. Er komt nog een Duits campertje en een mega Duitse Camper bij.

We kijken nog even alle foto’s en filmpjes van de selfie stick. De Picknick ziet er echt leuk uit haha MWahhh mug, mwahhhh mug, arghhhh rups………………..miepen!

Het geld wat wij hier brengen met de camper is zeer welkom, we blijven nog een nachtje. Lekker uitslapen, uitgebreid naar de supermarkt en naar de berg met de kruisen. Woensdag komen we aan op ons verste punt Riga.

Nog even terug komend op de meloen, helaas hij knalde niet uit elkaar, wel een enorme bons en daarachter een aanval van drie familieleden dat ik de koelkast niet goed gesloten zou hebben.

Echt wel!

En die dagen en datums, geen idee, de dagen van plaatsing en de dagen van schrijven lopen door elkaar of zou het toch te veel van de zoete wijn zijn………………………..